Natuurlijk heb ik me meer dan eens afgevraagd: stel nou dat Julio toch die opendeurenpiloot blijkt te zijn geweest waar hij voor is/wordt gehouden, hoe zou ik het dan vinden dat ik zo veel tijd aan deze zaak heb besteed? Zou ik vrede mee hebben. Waarom? Omdat ik niet tegen onrecht kan. En daarvan is almaar sprake in deze inmiddels ook zo ongeloveloos stinkende zaak, te beginnen met de wijze waarop Julio is gearresteerd.
Al meer dan eens is, ook door mij, de rol van het OM, de professor en onderzoeksrechter Torres belicht. Al meer dan eens is, ook door mij, een relatie gelegd richting papa Zorreguieta en het koningshuis. Waarbij ik me overigens inmiddels wel afvraag waarom Julio er zo overtuigd van is/was dat de papa van Máxima van niets wist. “He knew nothing”, zou Julio hebben gezegd tijdens dat Bali-diner. In de Telegraaf dd. 11/01/10 spreekt Julio zich zo ook uit: “Maar net zo min als meneer Zorreguieta had ik iets van doen met executies of verdwijningen.” Ik hoop dat Julio deze uitspraak op een later moment nog eens onderbouwt. Hoe dan ook, zo beschouwd begrijp ik nu dat het voor de dochter van Julio geen kwestie van ‘bij de duivel te biecht’ was toen ze zich destijds met een noodkreet tot Máxima wendde.
Maar daar wil ik het nu verder niet over hebben.
Eerst over Torres.
Die dus niet alleen partijdig is gebleken maar zich ook niet aan zijn afspraak met Tim en Edwin heeft gehouden om hun namen niet de straat op te gooien. Twee maal dus buitengewoon laakbaar gehandeld. Intussen is mij gebleken dat er in 2007 in Argentijnse kranten berichten zijn verschenen over lopende aanklachten tegen deze onderzoeksrechter . Een van die aanklachten betreft de omstandigheden van de detentie, die resulteerden in de vergiftiging van Hector Fébres, een van misdaden tegen de menselijkheid verdachte marineofficier uit de tijd van het Videla-regime.
Zie:
http://www.laurdimbre.com.ar/derechoshumanos/dh-0114.php
Hoe met (terroristische) (oorlogs)misdadigers wordt omgegaan is een blijk van de mate van beschaving, toch?
PLS wijst er terecht op dat het volstrekt ontoereikend is dat iemand (Julio) in een beschaafd land uitsluitend op basis van hear-say-verhalen vijftien maanden in gevangenschap heeft moeten doorbrengen (#294).
Dat de zaak uitgezocht moest worden: ja.
Maar… waarom Julio geen meldingsplicht geven, zoals nu?
B767-300ER stelde eerder (voor het geval Julio schuldig zou zijn) dat de kans op recidive (herhaling) heel erg klein is (#48).
Als Julio nou de indruk had gewekt (ik bedenk maar iets) meerdere stewardessen te hebben omgebracht, dan zou je kunnen aannemen dat de man nog steeds een potentieel gevaar zou kunnen zijn waartegen de samenleving dient te worden beschermd.
Ach, ik begrijp het verweer wel dat hiertegen kan worden ingebracht en waar Torres zich ook van heeft bediend: al die lui hebben op een gegeven moment bekentenissen gedaan binnen hun sociale netwerk.
Ja, was het niet zo met Scilingo, met Hess?
En ja, zulke lui kan je toch niet straffeloos laten rondlopen, zal menigeen uitroepen. Los van het antwoord daarop: of iemand wel/niet schuldig is aan hetgeen waarvan hij/zij wordt verdacht
moet worden uitgezocht.
Vluchtgevaar? Ach, hoe zal Saddam Hoessein hebben geleefd in die onderaardse ruimte hij waar uiteindelijk zijn toevlucht had gezocht?
En ja, mijn uitgangspunt is en blijft: “Liever tien schuldigen vrij dan één onschuldige achter de tralies.” Maar daarover hebben we al uitgebreid gediscussieerd
Nosig stelt dat het al net zo vreselijk is dat de ‘aangevers’ als schuldigen worden bestempeld als dat Julio door allerlei justitiële apparaten nationaal en internationaal langere tijd gevangen is gehouden zonder dat er naderhand daadwerkelijk enig bewijs voorhanden blijkt (#313). Ik denk dat dit een beetje appels met peren vergelijken is, ook al wil ik de positie waarin de anti-Poch-getuigen verkeren zeker niet onderschatten. Met hen wil ik evenmin ruilen.
Ik ben het wel met Nosig eens dat er heel anders tegen deze mensen zou worden aangekeken als er een hard bewijs zou zijn gevonden tegen Julio. De kans dat deze mannen dan de heldenstatus zouden hebben gekregen en net zoals de prof een lintje, lijkt me groot, zéér groot. En dan zou er geen woord worden gerept over hun uiterlijk, om maar eens iets te noemen.
In relatie met deze hele zaak heb ik meermaals aan een song van Herman van Veen gedacht: ‘Getuigen zijn zelden helden, echte helden getuigen zelden’, zie:
http://www.muzikum.eu/nl/123-85-26829/herman_van_veen/helden-songtekst.html
Wanneer ben je een held? Of toch eerder een held op sokken of pantoffels?
Ik blijf enkele zaken opmerkelijk vinden in deze hele geschiedenis. Waarin ik overigens nog geen enkele heldendaad heb gezien.
Zo vertellen de aangevers dat binnen HV het verhaal allang de ronde deed dat Julio betrokken zou zijn geweest bij doodsvluchten. Pursers zouden opgemerkt hebben niet te dicht bij de deur te gaan zitten als Julio vloog. Een vlieger zou ontdaan zijn opgestapt na een discussie met Julio die plaatsvond in een apart kamertje waarin af en toe een zak chips naar binnen werd gemikt, een discussie die niet over pampa’s ging (allemaal Volkskrant 13/01/11). In diezelfde krant vertellen ze ook over hun cynische opmerking ‘They were drugged, you know’ als ze elkaar tegenkwamen in de gang.
In enkele van mijn eerdere bijdragen heb ik me verdiept in hun kant van de zaak (# 81 en # 176). Reden te meer waarom het me blijft puzzelen waarom deze twee vliegers de zaak na die Bali-vlucht hebben aangepakt zoals ze hem hebben aangepakt.
Hun advocaat Liesbeth Zegveld zegt mijns inziens volkomen terecht dat je in NL vrij moet zijn als je kennis neemt van ernstige feiten om daarover te rapporteren en tegen justitie te zeggen: ‘Zoek het uit! Ik kan dat niet doen als burger.’ Dat dat de plicht was/is van deze twee mensen. In de uitzending van P&W zegt ze erachteraan: “Dat hebben ze gedaan.”
Ja, dat hebben ze gedaan, maar pas wel meerdere jaren na dato. Ze hadden de zaak weliswaar aangekaart na hun terugkeer uit Bali, alleen niet bij justitie maar bij de leidinggevende (Edwin) en de vertrouwenspersoon (Tim).
Waarom zijn ze zelf niet naar justitie gegaan? Zeker het gegeven indachtig dat de belastende verhalen over Julio allang de ronde deden binnen HV. En zeker ook het andere gegeven indachtig dat het niet ging om een gestolen broodje uit de trolley van een stewardess. Maar nee, de leidinggevende en de vertrouwenspersoon kregen de kwestie op hun bord.
Pas toen Jeroen E, na de opmerking van Edwin bij het smoelenbord ‘Dit is nu Julio P’, meer van de zaak wilde weten en (ik citeer Iz #310) ‘zijn spierballen wilde laten zien’, is de boel aan het rollen gegaan. En is Tim een verslag gaan schrijven dat van a tot z moest kloppen.
En ja, toen kregen zij dus ook werkelijk verantwoordelijkheid. Met als onvermijdelijk gevolg dat het niet langer uit kon blijven dat een enorme wissel op hun leven zou worden getrokken. En is het niet altijd weer zo dat de kleine vissen worden gepakt en de grote vrijuit gaan? Naar hen wordt gewezen als NSB-ers, zij staan in de schijnwerpers van tv en krant. Waarom is die professor nog nergens in beeld? Zei die niet tegen Jeroen E : ‘Take it to the court’?
Wat me ook blijft bezighouden in deze hele zaak zijn de tegengeluiden richting Tim en Edwin. Want zoals er dus over Julio verhalen zijn gegaan dat hij een opendeurenpiloot zou zijn geweest, zijn er eveneens verhalen gegaan dat er richting Julio sprake was van jaloezie en rancune. Iz opperde in een eerdere bijdrage op het beroepsdeel nog de mogelijkheid van ‘een gevalletje rancune van een collega die met deze examinator een ego-clash heeft gehad’.(#104)
Lijkt me ook zaak om klaarheid over te krijgen.
Evenals over de hele organisatie van het moment van aanhouding van Julio. Wat zou het bijvoorbeeld voor HV hebben betekend als dit eerder zou zijn gebeurd?
Ephimenco, een van de columnisten van het dagblad Trouw, bericht ook over de zaak:
Zie:
http://www.trouw.nl/opinie/columnisten/ephimenco/article3379890.ece/Dodenpiloot_.html
Hij begint zijn column met het in herinnering brengen van de film ‘Garage Olimpo’. Regisseur Marco Bechis brengt hierin op een klinische manier, zonder emoties of commentaar, het lot van ontvoerde Argentijnen tijdens de militaire dictatuur in beeld. “Het is onmogelijk om je het lot van de mannen en vrouwen niet aan te trekken die in de martelkamers van Garage Olimpo werden gefolterd. Maar de echte wanhoop is pas bij de laatste beelden voelbaar: wanneer een militair vliegtuig met open laadruimte boven de oceaan cirkelt. Uit die gapende mond worden dan de nog levende en gedrogeerde opposanten in het water gedumpt”, schrijft Ephimenco. Met het beeld van de onmenselijke kilheid van de laffe executie nog op zijn netvlies voelde hij ‘een soort wraakzuchtige gerechtigheid’ bij de arrestatie van Julio. Maar de hulde die hij gevoeld had voor de Transavia-piloten die hun burgerlijke plicht hadden gedaan, sloeg om in een ‘onmens onbehagen’ tijdens de uitzending van P&W. “Wat ik zag, hoorde en las uit de mond van de twee was een mengsel van emoties, morele verontwaardiging, subjectiviteit en slachtofferschap (de piloten hebben veel last gehad van hun actie en werden voor verraders uitgemaakt). Maar ik hoorde en las niets over feitelijk bewijs.” Hij gaat in op de weerzinwekkende, laakbare, inhumane opinie van Julio die hem doet kokhalzen. Maar er is geen bekentenis. “Ergens hoop ik dat er nog hard bewijs tegen Poch wordt gevonden. Want anders betekent dit dat je door een weerzinwekkende opinie tegenover twee collega’s te uiten, 15 maanden in een cel kunt belanden zonder dat ander bewijs tegen je wordt aangevoerd. Kafka herleeft.”
Hij brengt dus net zoals ik al eerder deed het herleven van Kafka in beeld. En ook het afschuwelijke van de inmiddels wereldberuchte uitspraken.
Over het eventuele hoe, wat en waarom van die bij mij eveneens impopulaire uitspraken heb ik inmiddels genoeg gezegd. De (morele) verontwaardiging van Tim en Edwin is voor mij ook wel degelijk invoelbaar.
Of het werkelijk zin zou hebben gehad om over de inhoud van die discussie opnieuw in gesprek te gaan met Julio?
Het is ingesleten gedrag (ook bij mij!) om bij verschil van mening almaar op de inhoud te blijven ingaan in plaats van op het betrekkingsniveau en het non-verbale te reageren. Tim ging in zijn achteruit, een logische (afweer)reactie in geval van (verbaal en non-verbaal) geweld van de ander. Edwin weerhield hem om op te staan. Ging vervolgens door op de inhoud, terwijl hij nog wel dacht (getuige zijn uitspraak in de Volkskrant dd. 13/01/11): ‘Dit gaat helemaal de verkeerde kant op.’
Welke kant zou het gesprek zijn opgegaan als Edwin op die altijd zo heel aardige vent had gereageerd met: “Julio, zo ken ik je helemaal niet. Je bent bloedlink!” in plaats van de zaak nog verder aanscherpen.
Maar ach, dat zijn hulpverlenersopmerkingen … die staan zo ver van het bed….
Waarom graven we niet veel vaker naar het goede in elkaars hart?
Maar ach, dat zijn de woorden van een dromer … en wij zijn wakker...
In tegenstelling tot Ephimenco hoop ik in geen enkel opzicht dat er bewijs tegen Julio wordt gevonden.
En nee, voor mij hoeft niemand aan de schandpaal.
Genade gaat in mijn ogen voor recht.
Wat ik wel hart(!)nodig vind is dat wij, mensen, ons steeds blijven bevragen en verantwoorden. En zo nodig welgemeend excuses willen maken met alles wat daarbij hoort. En een dergelijke excuus ook van harte willen aanvaarden.
Natuurlijk vraagt dat alles de nodige verwerking.
Hoelang willen wij doorgaan met haten?
Hoelang willen wij doorgaan elkaar te slachtofferen?
Hoelang willen wij doorgaan met het projecteren van onze eigen wond op de ander?
Hoelang willen wij zout in wonden strooien in plaats van ze te schonen zodat ze eindelijk kunnen helen?
Wat ik hoop is dat deze zaak tot klaarheid leidt. In de woorden van Nosig: tot een open mind. En, nu toch ook even in de woorden van de Native Americans: tot een verlichte geest. En tot slot in mijn eigen woorden: tot een breed en diep hart.
Nog een hele weg (met elkaar) te gaan!
