‘Hoop gloort voor Poch’, kopte de Televaag gisteren in een artikel van een halve pagina groot. Onderkop ‘Zaak doodsvluchten neemt een andere wending dan aangevers bij Transavia hadden verwacht.’ Veel foto’s die samen een collage vormen.
Er is een landkaartje bij van Argentinië dat geplaatst is in een kaart van het deel van dit grote land, zodat duidelijk is waar Julio zich bevindt.
Een overzichtsfoto van het megacomplex dat de gevangenis van Marco Paz is.
Een kiekje van ‘jachtvlieger Poch’ op het vliegdekschip Veinticinco de Mayo, ‘onze’ voormalige Hr. Ms. Karel Doorman.
Daaronder een afbeelding van een wing.
De bekende shot die genomen werd op het moment waarop Julio uit de cockpit werd afgevoerd ontbreekt niet. ‘Lachend verlaat Julio Poch in Madrid het Transavia-toestel’, staat eronder. ‘Hij denkt dan nog dat het een grap is.’
Ja, verdomd, als ik die foto goed bekijk zie ik dat de vlieger lacht.
Getekend door verdriet staat hij op de inmiddels ook wereldbekende shot waarop hij zwaarbewaakt vanuit Spanje in Buenos Aires arriveert.
Is er ook nog een opname van Geert-Jan Knoops, met een aandachtige en alerte blik, zijn duim en wijsvinger bij zijn mond.
Recht in de camera kijkend en met een zorgelijke frons op het gezicht Dirk Lokhorst, een oud-Transavia-collega van Julio.
De lead brengt de lezer direct in contact met Julio:
Hij is emotioneel, Julio Alberto Poch. Toch heeft de voormalige Transavia-captain altijd vertrouwen gehouden in een goede afloop van zijn zaak. (…): “Het lijkt bijna voorbij, ik ben erg blij en gelukkig. Ik geloof dat er nu eindelijk naar mij wordt geluisterd. Dat er eindelijk naar al het ontlastende materiaal gekeken wordt.”
Uiteraard ontbreken de bekende feiten niet.
Dat Jeroen E. volgens bronnen per 1 oktober jl. zijn ontslag genomen heeft genomen bij Transavia is ook voor menigeen oud nieuws. Evenals het gegeven dat er een gezagvoerder aanwezig was bij dat diner op Bali die verklaart dat Julio alleen in algemene zin over het regime van destijds in Argentinië heeft gesproken. En dat onlangs in Buenos Aires drie squadroncommandanten van Julio hebben verklaard dat Julio nimmer met grote transport Electra’s heeft gevlogen. En ja, dat Julio in 1977 in de Verenigde Staten was voor zijn opleiding en op heel andere vliegbases heeft gewerkt dan die van waaraf de doodsvluchten zijn vertrokken. Een objectieve analyse van de logboeken zou dit bevestigen.
Maar dan komt het nieuwe leesvoer:
De leiding van Transavia zwijgt, hoewel vroegere directeuren zich inmiddels wél achter Poch scharen. Volgens medewerkers heerst er een bedrijfscultuur van roddel en achterklap, zijn de onderlinge verhoudingen beneden alle peil en worden beslissingen genomen op basis van geruchten. Afdelingen, keizerrijkjes genaamd, zouden elkaar wantrouwen en bevechten. Knoops bereidt een voorlopig getuigenverhoor voor tegen de top van Transavia om boven tafel te krijgen hoe alles zich zo dramatisch heeft kunnen voltrekken. “We hebben stukken onder ogen gehad waaruit blijkt dat na de arrestatie van cliënt binnen Transavia meerdere bijeenkomsten hebben plaatsgevonden, met medeweten van de leiding, waar één van de vliegers die Poch beschuldigt zijn verhaal mocht doen”, aldus Geert-Jan Knoops. “Waarom en met welk doel? Waarom heeft de heer Poch zich niet kunnen verdedigen, waarom heeft zijn werkgever dit allemaal toegelaten? Er heeft zich deze week bij ons ook een stewardess gemeld, wéér een belangrijke getuige.”
Onder het kopje ‘vrijlating’ volgt een tekst die eerder gaat over wat ik, uitgaande van zijn onschuld, maar even ‘de karaktermoord op Julio’ noem. Ik citeer:
Hoewel de advocaten nog niet op de vrijlating van Julio Poch vooruitlopen, is duidelijk dat deze affaire ook na zijn mogelijk snelle terugkeer in ons land zal nadenderen. Poch had nog jaren als piloot kunnen werken, kreeg al meerdere aanbiedingen, onder andere om een Boeing 767 bij een chartermaatschappij te gaan vliegen. Die kansen lijken nu verkeken.
Dirk Lokhorst: “Zijn naam zal altijd besmet blijven, hij werd beschuldigd van oorlogsmisdaden. (…) Er zitten veel mysterieuze aspecten aan deze zaak. Wat was de rol van die met het huidige Argentijnse bewind zo nauw bevriende Nederlandse hoogleraar die Julio onmiddellijk aan de schandpaal nagelde en nu plotsklaps terugkrabbelt….? Je hoeft geen helderziende te zijn om te voorspellen dat dit voor zowel de staat als voor Transavia nog grote juridische gevolgen krijgt.”
Zijn naam zal altijd besmet blijven… Een dochter van een vermoorde activist hekelt de rechtszaak van Julio al lees ik op de website van RNW:
Dochter Alejandra Slutzky volgt het nieuws met verbazing. Al jaren voert zij vanuit Nederland actie voor gerechtigheid voor de slachtoffers van de Argentijnse junta, onder meer voor haar eigen vader. Slutzky snapt niet waarom Poch binnenkort mogelijk vrijkomt. 'Alle mensen die tot nu toe schuldig zijn bevonden voor de misdaden van de junta, zijn vervolgd op basis van de verklaringen van andere mensen. Omdat anderen getuige zijn geweest van hun daden. Niet omdat ze zelf gezegd hebben: ik heb het gedaan.'
Het lijkt erop dat ze met haar veroordeling van Julio net zo kort door de bocht gaat als onder meer Torres. En, toch ook nog maar even noemen, die Nederlandse hoogleraar, Theo van Boven. Een vraag aan deze man zou kunnen zijn: “Wat bent u nu, als voorvechter van mensenrechten, van plan om voor Julio te gaan doen?” Nee, ik heb hem nog niet gebeld, Maria: misschien is het een beter idee als Pauw en Witteman hem uitnodigen?
Dit tv-koppel besteedde eveneens op 04/11 jl. in hun uitzending aandacht aan de zaak van Julio. Geert-Jan Knoops en Grethe Poch, de vrouw van Julio, behoorden tot de gasten.
Na een samenvatting van de meest recente ontwikkelingen komt in een filmpje Ibañez aan het woord:
“Het onderzoek in Argentinië is erg politiek geladen. Ik wil niet zeggen dat de rechters bang zijn maar ze zijn wel heel terughoudend omdat het zo in het nieuws is geweest. Ze hebben de Argentijnen wijsgemaakt dat het zowat om een nazimisdadiger ging, alsof Eichmann naar Argentinië was overgebracht. Maar het bleek een fiasco, een leugen, allemaal bluf. Want Poch had er niets mee te maken.”
Dan is het woord aan Grethe. Ze vertelt dat ze haar man sinds 2 mei jl. niet meer heeft gezien. Wel belt het echtpaar bijna dagelijks. Het gaat niet goed met Julio, dat kan kan niet als je in de gevangenis zit. Hij doet zijn best sterk te zijn en positief te blijven. De hoge kosten van de vliegtickets zijn er de reden van dat de familie Poch niet zo maar even af kan reizen naar Argentinië. Julio vindt het bovendien jammer voor haar als ze hem in de wintertijd bezoekt: de bezoektijden duren niet lang en wat moet ze dan de hele dag?
‘In al zijn ellende nog steeds zijn zorg om haar’, denk ik. En dat terwijl ik eerder in het bovengenoemde Telegraaf-artikel ook las hoe goed het voor zijn gemoedsrust uitpakte dat zijn zoon hem vorige week bezocht, dat ze samen de zaak analyseerden, emoties toelieten.
Maar volgende week gaat ze dan toch eindelijk naar hem toe.
Of ze in een eerlijk proces gelooft?
Nee, niet in Argentinië.
Knoops licht toe dat de bewijslast in Argentinië omgekeerd is. De verdediging heeft zelf ontlastend materiaal ingebracht, daarom heeft het CF besloten dat Torres zijn huiswerk over moet doen.
Ik vraag me af wat dit waard is, gezien de gebleken partijdigheid met zijn vooringenomen standpunt.
Ik kan het ongeloof van Grethe wel invoelen.
En zie haar man weer terug in de Spaanse rechtszaal, nog vol hoop om in Argentinië zijn onschuld aan te kunnen tonen. Wat hem op dat moment dreef?
Knoops maakt hoe dan ook de indruk met voldoende bewijzen te willen komen.
Hij doet uit de doeken dat Edwin R.B. en Tim W. spijt hebben van hun verklaringen en dat de vertaling ervan bovendien onjuist is. Van Pools naar Spaans naar Engels.
Pools?????
Edwin en Tim zouden zijn geschrokken van de gevolgen van hun verklaringen. Dat zij er spijt van hebben is door hen aan vier mensen kenbaar gemaakt. Deze mensen zijn bereid hierover te getuigen. Eerlijk gezegd vraag ik me af wat dit waard is: de verklaringen van Edwin en Tim zijn immers evenmin in de rechtszaal gedaan. De advocaat spreekt niet voor niets de hoop uit dat Edwin en Tim naar de uitzending kijken en de kans pakken om te herstellen wat er fout is gegaan. Zelf mag hij hen niet benaderen want beide mannen zijn getuigen van justitie.
“Er komen steeds meer ontlastende verklaringen vanuit Transavia”, meldt Knoops en brengt daarbij ook weer de Transavia-captain en -stewardess te berde. Die gezagvoerder zat tijdens dat Bali-diner schuin tegenover Julio, op 1,5 meter afstand.
Is er ook nog de rol van Transavia dat een soort handjeklap met justitie heeft gedaan om Julio’s arrestatie mogelijk te maken. Knoops meldt dat er door de luchtvervoerder is verklaard dat intern alles is gedaan om de onderste steen boven te krijgen, dat zij niet bij de zaak betrokken zijn, maar dat hij intussen over stukken beschikt waaruit het tegendeel blijkt. Een week na Julio's arrestatie hebben er op last van Transavia meerdere besprekingen plaatsgevonden waarin Edwin en Tim hun verhaal hebben kunnen doen.
Klinkt inderdaad als een buitengewoon naargeestige bedrijfscultuur.
En intussen ben ik benieuwd wat ze Julio hebben voorgespiegeld over de wijze van ontvangst nadat hij voor ’t laatst een Transavia-kist op Neerlands bodem geparkeerd zou hebben. Leuke receptie????
Wat betreft het vervolg van het proces kunnen er nu drie dingen gebeuren:
1. De aanklacht vervalt;
2. Er wordt een nieuwe aanklacht geformuleerd;
3. Er wordt helemaal niets gedaan waarmee de zaak verder wordt overgelaten aan de verdediging.
Aan het eind van de uitzending komt het bestuur van de Foundation Justice for Julio Poch voor enkele seconden in beeld. Waarbij Dirk Lokhorst aangeeft dat giften van harte welkom zijn ter bekostiging van het proces.
Op de site van de stichting opnieuw een brief van Julio:
klik
Bronnen:
Telegraaf 04/11/2010
http://www.rnw.nl/nederlands/article/dochter-vermoorde-activist-hekelt-rechtszaak-julio-poch
http://pauwenwitteman.vara.nl/