Besloten na een tijdje weer eens een verhaaltje te schrijven. Wellicht niet 100% leuk geschreven maarja het is alweer na midnight.
Opeens schrik ik wakker van het gekwaak van een eend dicht bij mijn hoofd. Ik kijk wild in het rond maar gelukkig geen eend te zien. Wel zie ik mij iPhone flikkeren en ineens wordt alles duidelijk, ik had eendengeluiden gebruikt samen met krekels om eens niet gewekt te worden door een of ander alarm wat uit de tweede wereldoorlog gestolen lijkt te zijn. 5 minuten later gaat mijn tweede wekker die aan de andere kant van de kamer ligt om te voorkomen dat ik hem in mijn slaap uitzet. Tijd om op te staan dus. Douchen, online krantje erbij, lunch ingepakt en gaan met die banaan.
Het vliegtuig moet van maintenance naar UPS getowed worden, eenmaal in de kist zittend zien we dat de flaps omlaag staan en ze weigeren omhoog te komen. Na een aantal kerel proberen zonder geluk besloten de kist eerst te verplaatsen en dan maintenance ernaar te laten kijken terwijl UPS langzaam aan de slag zou kunnen als de flaps omhoog zouden komen. Uit het niets gaan de flaps ineens omhoog tijdens het rijden (taxien kan ik het niet noemen..). Prima, daar niet echt meer last van. Flaps opgeschreven en ze zijn vanaf dat moment U//S aangezien we geen zin hebben in een assymetrische flapstand. Geen probleem want we kunnen met deze kist prima flapless vertrekken en landen.
Rustig naar de baan getaxied, alle V speeds opgezocht en gaan met die banaan. Vliegt prima zo, wellicht nog lekkerder. De cruise is eigenlijk uneventful. Eenmaal op final 'Flaps up, gear down, before landing checklist', het klinkt best raar. Op ongeveer 200 voet hoogte begint de kist ineens hevig te schudden, alsof hij gaat stallen. 'WTF is happening!!' Ik schrik me werkelijkwaar helemaal kapot maar de captain had me ervoor gewaarschuwd, het is geen stall maar een trilling waarvan niemand weet waar hij vandaan komt. Het plaatje klopt momenteel even niet aangezien je ook nog 20 knopen harder gaat dan normaal. Ik wilde de GA inzetten maar besloten dit niet te doen aangezien het vliegtuig vaker trilt en schuddelt en het niets met stallen te maken heeft. Na een korte tijd staan we veilig aan de grond, ik nog steeds redelijk geschrokken, weet ik ook weer hoe dat voelt.
2 uur na aankomst zit ik eindelijk lekker een aflevering Entourage te kijken en ik word gebeld, of ik zin heb om in de nacht een retourtje LAX te doen, dat hoeven ze me eigenlijk niet te vragen, het antwoord is toch altijd wel ja, mits ik niet te moe ben natuurlijk.
Op short final op Sky Harbor begint de kist weer the trillen, gelukkig was ik er deze keer op voorbereid en schrok ik er niet meer zo veel van.
Snel naar een tankstation gereden voor wat in flight snacks en vervolgens naar DHL, in de cruise (inmiddels 21:00 's avonds) lekker aan een colaatje, wat dorito's en nog wat ander gedoe. ATISje opgepikt voor LAX, SCT008, we zullen zien. Meestal is dit vooral aan de westkant en wij komen uit het Oosten dus het zal wel geen probleem zijn. Leuk is nog de: 'GO LAKERS' die we horen op de ATIS aangezien de Lakers bezig zijn met een wedstrijd.
De wolken hangen inderdaad aan de westkant van het veld en we kunnen de treshold voor 25L al vanaf ver zien, steeds dichterbij komend wordt het zicht slechter en horen we een Air Canada van runway veranderen aangezien de noordkant van het veld ineens IFR is, dat kan nog wel eens interessant worden hoop ik stiekem, al die visual approaches heb ik het ook wel mee gehad. 5 minuten later staan we gewoon op de grond dus erg speciaal was het niet.
Om 02:30 staan we weer klaar voor vertrek, op 800 voet overcast dus IMC gaan we sowieso geraken, ik heb er zin in want ik ben PF en een beetje IFR at night vliegen vind ik altijd leuk, al heb je 's nachts tijdens de departure daar eigenlijk nooit echt een horizon boven het water. We staan te wachten bij de taxibaan en we zien van links een 747 komen, ik req snel taxi want wellicht wilt Tower ons eerder weg hebben dan de 747. 'XXX, taxi A, hold short of F RWY25L. We beginnen te rollen en ik lees het terug, vervolgens hoor ik meteen: 'Sorry also give away to the 747' Captain trapt vol op de rem en we kijken allebei naar links, dat gaat niet meer lukken dus.. vervolg is dat we gewoon door mogen taxien en een minuut later in de lucht hangen. Een kwartiertje later zitten we weer aan de inflight snacks die ik bij Fresh & Easy heb opgehaald tijdens het wachten in Los Angeles, redbulletje erbij om geen wasknijpers nodig te hebben om wakker te blijven, ik ben nog verrassend fit moet ik zeggen en ik zit met volle teugen te genieten. Het is overigens voorlopig de laatste vlucht van deze captain die haar 737 rating gaat doen bij Continental, best wel leuk om deze vlucht met haar te maken. Halverwege de vlucht valt ons op dat de fuel gauge ineens hevig begint te fluctueren. 'daar gaan we dan' schiet door mijn hoofd en ik heb mijn voet meteen op het pedaal wachtend op de engine failure. Het aparte is dat hij fluctueert tussen 350 en 180 lbs/hr terwijl de linker gewoon lekker op 350 lbs/hr blijft staan, kans op een lek is wel erg klein dus. Dispatch gelijk gebeld dat maintenance er gelijk naar moet kijken voor de volgende die ermee ging vliegen. De engine failure bleef gelukkig uit en om 04:45 staan we weer aan de grond in Phoenix waar het nog steeds 26 graden is. Eenmaal thuisgekomen om 06:30 ben ik helemaal uit mijn ritme, ik zal maar niet te laat opstaan want morgen moet ik weer om 03:30 op.. Het ritme is ver te zoeken maar wat heb ik genoten van deze leerzame, op sommige momenten enge, en ook zeker lange dag!
Het monsoon season begint dus langzaamaan beginnen de CB's weer te komen. Ik heb wat foto's van alles maar mijn cardreader doet even raar dus die volgen nog, hieronder wel al wat iPhone foto's!
Unloading in Fort Huachuca.
Taxiend naast DHL op Phoenix Sky Harbor.
Deze kwam ik tegen in het grote boek van Sinterklaas.
ATPL theorie bijhouden hoeft niet vervelend te zijn!