A
a$x
Guest
Zoals sommigen van jullie weten heb ik besloten in de economische crisis niet stil te gaan zitten en heb ik besloten mijn vliegskills te verbeteren en bij te houden door in Amerika te gaan vliegen, dit aangezien het een stuk goedkoper is dan in Europa en omdat ik zo nog een hele bak aan levenservaring erbij krijg op mijn twintigste wat nooit kwaad kan. In dit topic zal ik af en toe wat verhalen schrijven over wat ik zoal meemaak in de cockpit en daarbuiten (vlieggerelateerd, niet kroeggerelateerd !) Kritiek is meer dan welkom, hieronder heb ik een eerste beginnetje gemaakt.
In de verte hoor ik een hele hoop piepjes en een hoop getuut. Ik vraag me af wat het is. Ineens dringt het tot me door, het is de wekker. Verdwaast sla ik een beetje op mijn nachtkastje, de eerste drie keer uiteraard naast de wekker. De vierde keer stopt het irritante melodietje gelukkig en zie ik dat het 03:10 uur is. 'Waarom doe ik dit ook alweer?' vraag ik mezelf af, ik realiseer me dat ik dit elke ochtend doe en stop met zeuren.
Het is mijn eerste dag als freight dog op de Beechcraft 1900 en na een beetje ontwaakt te zijn heb ik er enorm veel zin in. Vol goede moet spring ik om 04:00 in de auto en rij richting het vliegveld. Vandaag ga ik naar Nogales, in zuid Arizona, op de grens met Mexico. Eenmaal aangekomen op weg naar de crewroom kom ik een captain tegen die iets onverstaanbaars mompelt, het lijkt op goedemorgen dus ik groet vrolijk terug. Eenmaal in de crewroom blijkt het dat de captain er nog niet is wat mij de kans geeft even rond te kijken in de crewroom. Ik zie twee piloten discussieren over welke dag het nou weer is, ze hebben allebei afgelopen 3 nachten gevlogen. Verder zie ik een captain in een stoel zitten die heerlijk lijkt te slapen. Ik pak het vliegplan erbij, print even het weer en bekijk alles even goed. Je hebt tenslotte maar 1 kans om je eerste indruk te maken. Ondertussen ontmoet ik de captain waar ik mee ga vliegen, een vrolijke Braziliaan. Na een half uurtje gaan we in het crewbusje richting het vliegtuig. Eenmaal daar aangekomen horen we ineens dat we naar Yuma gaan, ongeveer, 1 uur van Nogales af. De captain blijkt naast een vrolijke Braziliaan ook een zeer temperamentvolle Braziliaan te zijn en hij begint een hoop in de rondte te schreeuwen. Hij moet diezelfde dag namelijk ook nog met een examinator de lucht in om te laten zien dat hij het nog allemaal kan. Als de captain enigszins tot rust is gekomen vraag ik de klaring aan de verkeersleiding, die geen vliegplan van ons heeft. Na het na 5 minuten heb ik het weer eens geprobeerd, weer geen succes. Ik stel voor VFR richting Yuma te vertrekken wat ons de mogelijkheid geeft direct de lucht in te gaan. Na 10 minuten hangen we lekker op 16.000 voet en geniet ik van het uitzicht, wat een tof beroep heb ik toch gekozen! De rest van de vlucht verloopt volgens plan en na een uurtje vliegen staan we weer aan de grond.
Snel alle pakjes van boord gegooid, en weer snel de lucht in richting Nogales, waar de examinator inmiddels op de captain zit te wachten! Deze vlucht bestaat vooral uit standaard procedures en genieten van het uitzicht over de Arizona desert. Na een uurtje staan we weer aan de grond en begint voor mij het wachten op de terugvlucht naar Phoenix. Om 20 uur ben ik weer thuis en om half 10 ga ik weer mijn bed in. Ik val in slaap met een grote glimlach op mijn gezicht. Ik ben doodmoe maar voldaan, morgen moet ik weer om 03:10 mijn bed uit. Raar genoeg heb ik daar nog zin in ook nog!
In de verte hoor ik een hele hoop piepjes en een hoop getuut. Ik vraag me af wat het is. Ineens dringt het tot me door, het is de wekker. Verdwaast sla ik een beetje op mijn nachtkastje, de eerste drie keer uiteraard naast de wekker. De vierde keer stopt het irritante melodietje gelukkig en zie ik dat het 03:10 uur is. 'Waarom doe ik dit ook alweer?' vraag ik mezelf af, ik realiseer me dat ik dit elke ochtend doe en stop met zeuren.
Het is mijn eerste dag als freight dog op de Beechcraft 1900 en na een beetje ontwaakt te zijn heb ik er enorm veel zin in. Vol goede moet spring ik om 04:00 in de auto en rij richting het vliegveld. Vandaag ga ik naar Nogales, in zuid Arizona, op de grens met Mexico. Eenmaal aangekomen op weg naar de crewroom kom ik een captain tegen die iets onverstaanbaars mompelt, het lijkt op goedemorgen dus ik groet vrolijk terug. Eenmaal in de crewroom blijkt het dat de captain er nog niet is wat mij de kans geeft even rond te kijken in de crewroom. Ik zie twee piloten discussieren over welke dag het nou weer is, ze hebben allebei afgelopen 3 nachten gevlogen. Verder zie ik een captain in een stoel zitten die heerlijk lijkt te slapen. Ik pak het vliegplan erbij, print even het weer en bekijk alles even goed. Je hebt tenslotte maar 1 kans om je eerste indruk te maken. Ondertussen ontmoet ik de captain waar ik mee ga vliegen, een vrolijke Braziliaan. Na een half uurtje gaan we in het crewbusje richting het vliegtuig. Eenmaal daar aangekomen horen we ineens dat we naar Yuma gaan, ongeveer, 1 uur van Nogales af. De captain blijkt naast een vrolijke Braziliaan ook een zeer temperamentvolle Braziliaan te zijn en hij begint een hoop in de rondte te schreeuwen. Hij moet diezelfde dag namelijk ook nog met een examinator de lucht in om te laten zien dat hij het nog allemaal kan. Als de captain enigszins tot rust is gekomen vraag ik de klaring aan de verkeersleiding, die geen vliegplan van ons heeft. Na het na 5 minuten heb ik het weer eens geprobeerd, weer geen succes. Ik stel voor VFR richting Yuma te vertrekken wat ons de mogelijkheid geeft direct de lucht in te gaan. Na 10 minuten hangen we lekker op 16.000 voet en geniet ik van het uitzicht, wat een tof beroep heb ik toch gekozen! De rest van de vlucht verloopt volgens plan en na een uurtje vliegen staan we weer aan de grond.
Snel alle pakjes van boord gegooid, en weer snel de lucht in richting Nogales, waar de examinator inmiddels op de captain zit te wachten! Deze vlucht bestaat vooral uit standaard procedures en genieten van het uitzicht over de Arizona desert. Na een uurtje staan we weer aan de grond en begint voor mij het wachten op de terugvlucht naar Phoenix. Om 20 uur ben ik weer thuis en om half 10 ga ik weer mijn bed in. Ik val in slaap met een grote glimlach op mijn gezicht. Ik ben doodmoe maar voldaan, morgen moet ik weer om 03:10 mijn bed uit. Raar genoeg heb ik daar nog zin in ook nog!