Sierra Mike Delta
New member
Begin dit jaar was ik op project in Laos, noord van Thailand. Ik vond het vliegen en verblijf daar en de trip terug naar Nederland geweldige ervaringen. 2 Delen; het werk in Laos en de trip terug naar Nederland.
Deel 1: Survey in Laos
Na een geweldige vakantie in Thailand met vriend en airworker JC, neem ik afscheid van hem; hij gaat terug voor z'n werk naar Europa en ik ga door naar Laos, Luang Prabang, om daar volledig uitgerust te beginnen aan een maand werk. De Piper Cheyenne heeft op locatie onderhoud gehad en ik kan nog net gezellig een hapje eten met de beide Nederlandse monteurs en doorspreken wat er aan het vliegtuig gedaan is. Mijn collega is een paar dagen eerder terug naar NL gegaan en binnen een paar dagen begint mijn ‘shift’.
De Cheyenne vers uit maintenance. Geen survey weer trouwens.
Luang Prabang Airport
Luang Prabang is 1 van de weinige grotere velden in Laos. De sleutels van de Cheyenne kan ik ophalen bij de Tower Supervisor Mr. Dith, die toevallig die avond zijn verjaardag viert met een feestje onder aan de Tower. In Laos wordt alles zo vers mogelijk gedaan, getuige de ATCer/hobby slager op onderstaande foto. Gelijk kennis maken met veel ATCers, allemaal reuze aardig, net als Mr. Dith zelf. Alles wat in de komende maand geregeld moet worden, gaat via Mr. Dith (Dith voor intimi) verlopen, zeer belangrijk voor het laten slagen van projecten in deze contrijen. Vanaf de eerste minuut kunnen we goed met elkaar; vrienden voor het leven
Butcherman en een lekker stukje vlees voor in de soep. Die ontzettend lekker was..!
Mijn collega’s hebben in de voorgaande maanden het meeste werk verricht; een groot deel van het project is al voltooid. Voor mij rest voornamelijk het overvliegen van foto runs die afgekeurd zijn en een laag project boven Vientiane, de hoofdstad. Wolken en haze zijn meestal de redenen dat er niet gevlogen kon worden, maar met heel veel standby staan lukt het allemaal binnen een maand. Vliegen bij de grens met China doen we met een zeer grote marge, maar Viëtnam mogen we wel in zonder al teveel problemen. Natuurlijk nadat er eerst door Dith met Viëtnam is gebeld. Ook alle overige toestemmingen verlopen via hem en over het algemeen wordt ons geen strobreed in de weg gelegd: het luchtruim is zeer rustig en alle controllers zijn op de hoogte van onze aanwezigheid. Een enkel keertje worden we weggestuurd uit de Hanoi FIR, maar dat is alles en valt dus geweldig mee.
LAO AIRLINES
Tijdens het project moet ik een paar dagen naar Vientiane, met een lijnvlucht. Op de terugvlucht naar Luang Prabang zoek ik m’n plek op in de cabine, maar net als ik wil gaan zitten, laat de stewardess me weten dat ik in de cockpit wordt verwacht. Ik maak kennis met de piloten en binnen no time is de jumpseat van de Xian MA60 (de Chinese F50 denk ik) uitgeklapt. Geweldig om mee te maken hoe het er hier in de cockpit aan toe gaat. De captain is een voormalig Mig piloot en op de korte vlucht laat ie me alles van de cockpit zien. In de schemer komen we bij de IAF en met een schitterende nachtlanding ben ik weer in Luang Prabang aangekomen. De jumpseat is overigens geregeld door, wie anders, Dith. Nice guy!
Final rwy23 Luang Prabang met de Xian MA60
VIENTIANE
Maar er moet ook weer gewerkt worden.. Ditmaal genieten boven Vientiane: op 6,000ft maken we beelden, hoewel de haze het verticale zicht beperkt, gaat het net. De FIR boundary met Thailand ligt zo ongeveer over de Mekong rivier en aangezien we geen foto permit voor Thailand hebben, zijn de runs Noord-Zuid gepland en moet er aan het eind van de run een 180 graden bocht gemaakt worden. Best wel een fuik-constructie zeg maar
De lastige ligging van de zuidelijke lijnen boven Vientiane bij de grens met Thailand. Intercepts alleen vanuit het Noorden.
Bij het naderen van de laatste foto wordt iedereen -inclusief ik zelf- wat zenuwachtig: de grens overschrijden is geen optie en zal direct gedonder geven. Daarom zit er op deze vlucht een militair naast me om de boel (cq. mij) in de gaten te houden. Aardige kerel, geen woord Engels maar zodra hij met z’n vlakke hand langs z’n keel een “kill” gebaar maakt gaat de camera mount uit en mag ik de Cheyenne op z’n kant zetten om aan de goede kant van de Mekong te blijven (uiteraard heb ik in dit helemaal zelf in de hand en draai ik eerder weg wanneer dat nodig is om clear van de FIR boundary te blijven). Normaal moet je tijdens een foto survey rekening houden met het aantal beschikbare satelieten vs. de bank angle, maar de operator heeft me vooraf aan de vlucht verzekerd dat we tot 90 graden mogen banken. En dat doen we dan ook, vet cool om te doen! Na het voltooien is er voldoende brandstof om terug te keren naar Luang Prabang, maar niet meer voor een alternate dus we landen op Vientianne voor een fuelstop. De afhandeling vindt plaats in een oude vervallen terminal, waar de net zo vervallen kantoortjes nog steeds dienst doen. Aan grote, oude, massief houten bureau’s worden zonder al te veel haast de bonnetjes in duplo gemaakt, met carbon papier, en voorzien van een scala aan stempels. De paar dollars voor de fooienpot worden op prijs gesteld; hoewel Laos armer dan arm is, zullen ze hier nooit om vragen. Nu instappen en de Cheyenne terug naar Luang Prabang brengen, met z’n prachtige bergen is de approach (rwy 23) iedere keer weer indrukwekkend.
Approach rwy23 Luang Prabang
Het 2e deel gaat over de terugvlucht. Hier moet ik nog even aan schrijven! Vragen en comments over het bovenstaande zijn natuurlijk meer dan welkom :kiss:
Deel 1: Survey in Laos
Na een geweldige vakantie in Thailand met vriend en airworker JC, neem ik afscheid van hem; hij gaat terug voor z'n werk naar Europa en ik ga door naar Laos, Luang Prabang, om daar volledig uitgerust te beginnen aan een maand werk. De Piper Cheyenne heeft op locatie onderhoud gehad en ik kan nog net gezellig een hapje eten met de beide Nederlandse monteurs en doorspreken wat er aan het vliegtuig gedaan is. Mijn collega is een paar dagen eerder terug naar NL gegaan en binnen een paar dagen begint mijn ‘shift’.
De Cheyenne vers uit maintenance. Geen survey weer trouwens.
Luang Prabang Airport
Luang Prabang is 1 van de weinige grotere velden in Laos. De sleutels van de Cheyenne kan ik ophalen bij de Tower Supervisor Mr. Dith, die toevallig die avond zijn verjaardag viert met een feestje onder aan de Tower. In Laos wordt alles zo vers mogelijk gedaan, getuige de ATCer/hobby slager op onderstaande foto. Gelijk kennis maken met veel ATCers, allemaal reuze aardig, net als Mr. Dith zelf. Alles wat in de komende maand geregeld moet worden, gaat via Mr. Dith (Dith voor intimi) verlopen, zeer belangrijk voor het laten slagen van projecten in deze contrijen. Vanaf de eerste minuut kunnen we goed met elkaar; vrienden voor het leven
Butcherman en een lekker stukje vlees voor in de soep. Die ontzettend lekker was..!
Mijn collega’s hebben in de voorgaande maanden het meeste werk verricht; een groot deel van het project is al voltooid. Voor mij rest voornamelijk het overvliegen van foto runs die afgekeurd zijn en een laag project boven Vientiane, de hoofdstad. Wolken en haze zijn meestal de redenen dat er niet gevlogen kon worden, maar met heel veel standby staan lukt het allemaal binnen een maand. Vliegen bij de grens met China doen we met een zeer grote marge, maar Viëtnam mogen we wel in zonder al teveel problemen. Natuurlijk nadat er eerst door Dith met Viëtnam is gebeld. Ook alle overige toestemmingen verlopen via hem en over het algemeen wordt ons geen strobreed in de weg gelegd: het luchtruim is zeer rustig en alle controllers zijn op de hoogte van onze aanwezigheid. Een enkel keertje worden we weggestuurd uit de Hanoi FIR, maar dat is alles en valt dus geweldig mee.
LAO AIRLINES
Tijdens het project moet ik een paar dagen naar Vientiane, met een lijnvlucht. Op de terugvlucht naar Luang Prabang zoek ik m’n plek op in de cabine, maar net als ik wil gaan zitten, laat de stewardess me weten dat ik in de cockpit wordt verwacht. Ik maak kennis met de piloten en binnen no time is de jumpseat van de Xian MA60 (de Chinese F50 denk ik) uitgeklapt. Geweldig om mee te maken hoe het er hier in de cockpit aan toe gaat. De captain is een voormalig Mig piloot en op de korte vlucht laat ie me alles van de cockpit zien. In de schemer komen we bij de IAF en met een schitterende nachtlanding ben ik weer in Luang Prabang aangekomen. De jumpseat is overigens geregeld door, wie anders, Dith. Nice guy!
Final rwy23 Luang Prabang met de Xian MA60
VIENTIANE
Maar er moet ook weer gewerkt worden.. Ditmaal genieten boven Vientiane: op 6,000ft maken we beelden, hoewel de haze het verticale zicht beperkt, gaat het net. De FIR boundary met Thailand ligt zo ongeveer over de Mekong rivier en aangezien we geen foto permit voor Thailand hebben, zijn de runs Noord-Zuid gepland en moet er aan het eind van de run een 180 graden bocht gemaakt worden. Best wel een fuik-constructie zeg maar
De lastige ligging van de zuidelijke lijnen boven Vientiane bij de grens met Thailand. Intercepts alleen vanuit het Noorden.
Bij het naderen van de laatste foto wordt iedereen -inclusief ik zelf- wat zenuwachtig: de grens overschrijden is geen optie en zal direct gedonder geven. Daarom zit er op deze vlucht een militair naast me om de boel (cq. mij) in de gaten te houden. Aardige kerel, geen woord Engels maar zodra hij met z’n vlakke hand langs z’n keel een “kill” gebaar maakt gaat de camera mount uit en mag ik de Cheyenne op z’n kant zetten om aan de goede kant van de Mekong te blijven (uiteraard heb ik in dit helemaal zelf in de hand en draai ik eerder weg wanneer dat nodig is om clear van de FIR boundary te blijven). Normaal moet je tijdens een foto survey rekening houden met het aantal beschikbare satelieten vs. de bank angle, maar de operator heeft me vooraf aan de vlucht verzekerd dat we tot 90 graden mogen banken. En dat doen we dan ook, vet cool om te doen! Na het voltooien is er voldoende brandstof om terug te keren naar Luang Prabang, maar niet meer voor een alternate dus we landen op Vientianne voor een fuelstop. De afhandeling vindt plaats in een oude vervallen terminal, waar de net zo vervallen kantoortjes nog steeds dienst doen. Aan grote, oude, massief houten bureau’s worden zonder al te veel haast de bonnetjes in duplo gemaakt, met carbon papier, en voorzien van een scala aan stempels. De paar dollars voor de fooienpot worden op prijs gesteld; hoewel Laos armer dan arm is, zullen ze hier nooit om vragen. Nu instappen en de Cheyenne terug naar Luang Prabang brengen, met z’n prachtige bergen is de approach (rwy 23) iedere keer weer indrukwekkend.
Approach rwy23 Luang Prabang
Het 2e deel gaat over de terugvlucht. Hier moet ik nog even aan schrijven! Vragen en comments over het bovenstaande zijn natuurlijk meer dan welkom :kiss: