Heb inmiddels wat meer tijd in mijn hotel in Londen, nadat ik vrouw en kind heb afgezet op het vliegtuig van Rome naar Amsterdam, waarna ik zelf ben doorgevlogen naar Londen om vanavond te gaan "werken" richting Hong Kong.
Omdat ik nog wat tijd over had, ben ik nog maar even een musical gaan bekijken in WestEnd gisteravond. Dit vertel ik niet om op te scheppen (OK, toch wel een beetje dan), maar om mijn 2 shilling in te leiden.
Ben het met veel eerdere statements eens; zowel voor-als tegenstanders van Arts stelling en kan me vinden in beide standpunten.
Hier mijn 2 shilling: voor mijn weekje shopping spree in Rome met vrouw en kind, was ik 3 dagen in Mumbai. Mijn werkgever stopt ons dan in een 5 sterrenhotel, letterlijk aan de overkant van een krottenwijk, waar ik al een paar keer doorheen gelopen ben en zelfs gegeten heb bij mensen thuis.
(Nooit een Delhi belly gehad, dus ik ben officieel imuun voor voedselvergiftiging).
Deze ervaring was niet nieuw voor mij, maar maakt elke keer weer een enorme indruk in verschillende aspecten (different thread).
Het contrast met mijn(/ons) leven is zo enorm groot, dat ik daar maar moeilijk mijn hoofd omheen kan halen (slechte vertaling, maar jullie begrijpen wat ik bedoel).
Na 3 dagen Mumbai, een week reizen met en zonder familie kan ik mijn (piloten)leven niets anders geven dan een 10 en zo voel ik dat ook echt.
Maar als ik een tijdje niet naar India ben geweest, begin ook ik als echte Hollander weer te kankeren over kleine onbelangrijke dingen (zoals simpletons op airwork).
Dus, how about this for a dilemma: hoe vaker mijn baas mij naar India stuurt met alle ellende van dien, hoe hoger ik mijn leven inschaal!
Nee, ik probeer niet de priester uit te hangen en jullie te vertellen dat je continue moet denken aan al die arme kindjes en mensen in de andere 99% van de wereld, maar af en toe met je voeten op de grond gezet worden (op kosten van de baas) en je te realiseren dat er meer is dan ons stomme kikkerlandje met zijn luxeproblemen, is voor mij 1 van de grootste perks van mijn baan en leven op dit moment.
Voor wie het nog niet wist: ik ben net als metroliner geemigreerd en ben niet van plan OOIT meer terug te komen naar Nederland.
Ook heb ik inmiddels geleerd dat het erg naief is te denken dat er geen dingen kunnen veranderen of zoals iemand eerder beter zei: "The only constant is change".
Het is daarom erg dom om te denken dat wij immuun zijn voor de verslechterende CoS's en Art heeft gelijk dat ook ik daar last van heb en ga hebben.
Ben net op tijd Hong Kong binnen gekomen om gebruik te maken van een housing en schooling allowance, maar als je nu bij mijn baas wilt beginnen, mag je tekenen voor een contract waarbij je niet alleen de eerste 5 jaar geen take-offs en landingen maakt, maar ook LETTERLIJK minder dan de helft van mijn salaris verdient (lees: geen housing/schooling allowance, die overigens sinds kort taxable is. You getting the picture yet?)
Deze housing allowance verwacht ik te houden tot het moment dat de nieuwe cadets die nu beginnen, precies 51% van de workforce bestrijkt en dan zullen mijn CoS ook weer verder degraden.
In de tussentijd zijn de beancounters bezig om mij zo efficient mogelijk in te zetten, daarbij geholpen door de Hong Kong overheid, die zojuist nieuwe werk-en rusttijden heeft "verzonnen" (lees: aangereikt gekregen door mijn werkgever).
Voor zover een kijkje in de keuken van slechts 1 MAJOR carrier in Azie (by the way, die vorig jaar een record winst heeft gemaakt van 6 milJARD euro.
Conclusie: Art is right in many respects!
Sorry voor het lange stukje. Was ik echt niet van plan, maar ben blijkbaar weer eens op dreef.
Nog 2 quotjes dan:
Niemand begint de opleiding met het doel om in de USA, Hong Kong of waar dan ook te gaan vliegen. Ik weet van zo'n 20 NL-ers die hier in de VS rondvliegen (en Hong Kong) die allemaal dachten terug te gaan.
Not true!
Granted, het betaalt goed, maar voor de helft had ik ook getekend (niet doorvertellen aan mijn baas aub) en had ik het net zo leuk gevonden. Ik heb dit vak gekozen vanwege het vak, niet vanwege het geld. Als ik kan overleven en een motorfietsje er aan over houdt, prachtig.
Niet doen, hier is O'Leary ooit achter gekomen en heeft daar handig gebruik van gemaakt. Jouw baas leest dit ook. Nosig toch...
