Boeing747
New member
Omdat het stil blijft rond Julio ben ik maar eens op onderzoek uitgegaan naar de stand van zaken rondom die andere voormalige marinevlieger die een week na Julio werd gearresteerd op verdenking van doodsvluchten. Die bevindt zich intussen in het Marcos Paz gevangeniscomplex waar veel genocidenplegers voor levenslang zitten opgesloten. Vermoedelijk komt Julio hier ook te zitten als hij eenmaal aan Argentinië is uitgeleverd. Over de veroordeling van deze Emir Sisul Hess heb ik verder niets kunnen vinden.
Een aantal opmerkelijke verschillen en overeenkomsten tussen Emir en Julio ben ik wel tegengekomen.
Als je op de namen van de beide verdachten googlet , tref je bij de beeldresultaten van Emir één klein fotootje van hemzelf aan waarop hij en profil maar heel vaag is te zien. Verder vooral steeds dezelfde foto’s van Lockheed Electra L 188’s (terwijl ik uit de gebrekkige googeleriaanse vertaling van het Spaans in het Nederlands begrijp dat Emir in die zwarte periode lid was van het Naval Air Helicopter Squadron). Behalve al die Lockheeds een afbeelding van Julio, van advocaat Gerard Spong en van de ‘dwaze moeders’. That’s it.
Bij de beeldresultaten van Julio de overbekende pasfoto’s van hem als marineofficier en als gearresteerde. Verder beeldopnamen tijdens zijn arrestatie (met en zonder balkje). Bij de rechtbank. In de cockpit als vlieger bij Transavia (wederom met en zonder balkje). En ook nog ergens bij zomers weer op een drukbezocht plein. Een kiekje van zijn huis in Nederland ontbreekt niet. Net zomin als van de grote boevenbus waarmee hij in Spanje is vervoerd. Uit de oude doos een foto van Julio als straaljagerpiloot. Verder veel foto’s van Transavia-737’s, meerdere van Gerard Spong en nog enkele van personen die indirect bij de zaak zijn betrokken dan wel om commentaar zijn gevraagd. Lockheed Electra L188’s zijn in de verste verte niet te bekennen. De ‘dwaze’ moeders komen wel in beeld, maar dan zijn we al heel wat pagina’s verder.
Aan de zaak van Julio lijkt tot op heden ook heel wat meer tekst te zijn gewijd - en nu heb ik het niet alleen over Nederlandse verslaglegging. Bovendien was zijn arrestatie een complete vertoning. Het lijkt wel of er gewacht werd op het meest mediagenieke moment om hem te pakken. Vanwaar die giga discrepantie met de arrestatie van Emir? Dat puzzelt me wel.
Evenals Julio is Emir aangegeven. Eveneens door mensen die stellen dat het Emir zelf is die met onthullingen over de dodenvluchten is gekomen. Uit de krakkemikkige vertalingen maak ik op dat zijn aangevers ook geshockeerd waren door de gruwelijkheid van de gebeurtenissen en de huiveringwekkende felheid en naargeestigheid waarmee zou zijn gesproken. Emir zou woede en wrok hebben gevoeld tegenover degenen die hij met een zak over het hoofd ‘als mieren liet vallen’, begrijp ik uit het Spaanstalige Pagina|12 van 03/10/09. Volgens Flightlevel.be dd. 24/09/09 zou Julio zich met fierheid hebben uitgesproken over het op deze wijze executeren van linkse terroristen. CNN.com meldt op 05/10/09 zelfs dat Julio zou hebben gezegd dat alle subversievelingen hadden moeten worden gedood. En dat de vorm van executeren humaan was omdat degenen die van boord werden gegooid waren gedrogeerd.
Het is niet zonder reden dat ik hier steeds de voltooid verleden toekomende tijd gebruik. Beide voormalige marinevliegers zeggen immers dat er sprake is van een misverstand, dat ze onschuldig zijn.
Tja, wat moet je nog geloven?
Op 19/02/10 wijdt Marjoleine de Vos in NRC Handelsblad een artikel aan Demjanjuk die ook in alle toonaarden ontkent wat hem ten laste wordt gelegd. ‘Naast hem (in de rechtszaal) zit zijn tolk en vertelt hem wat hij waarschijnlijk al weet: hoe het leven eruit zag op de plaatsen waar hij geweest is en nooit had willen zijn. De plaatsen waar hij zegt nooit geweest te zijn’, schrijft ze. En verderop: ‘Zijn zoon vindt het ongelooflijk dat men zijn vader met deze onzin blijft achtervolgen en zijn kleinzoon liet weten dat het hem volkomen onmogelijk leek dat zijn aardige grootvader ooit in staat zou zijn geweest tot de dingen die men hem aanwreef.’
Nee, dat wil je niet, dat je dierbare zich schuldig heeft gemaakt aan genocide. Ook Julio heeft kinderen die in zijn onschuld geloven. En collega´s die voor hem hebben gecollecteerd. Dergelijke berichten heb ik over Emir nergens aangetroffen. Wellicht omdat ik de juiste zoekwoorden niet machtig ben in een taal die mij niet eigen is. Hoe dan ook, Julio is aantoonbaar geliefd. Maar dat zegt niets over zijn schuld of onschuld over deelname aan de doodsvluchten.
Bekend over Emir is dat hij in 1984 al eens is opgeroepen om te getuigen ter zake de gebeurtenissen in ESMA. Hij wist van niets. Het Spaanse Wikipedia vertelt met naam en toenaam wie ten tijde van de junta zijn meerderen zijn geweest. Die info heb ik over Julio nergens aangetroffen.
In 1991 heeft Emir zijn legerfunctie als luitenantcommandant ingeruild voor een baan in het toerisme. Elders lees ik dat hij zich heel lang vrij in zijn doen en laten heeft gevoeld zolang hij maar niet in het vizier kwam van mensenrechtenorganisaties.
Hoe dan ook, voor beide oud-vliegers blijkt 2002 het jaar te zijn waarin de kiem, of zo je wilt de bom, is gelegd voor hun beider arrestatie in het afgelopen jaar.
Beiden brengen inmiddels al weer een half jaar in gevangenschap door. Verschrikkelijk als je werkelijk onschuldig bent aan dat waarvan je wordt verdacht. En zelfs als vrijspraak zou volgen bij gebrek aan bewijs, houdt dat geen rehabilitatie in.
Maar er is de verdenking. Op grond van informatie van voormalige collega’s. Die kan je afdoen als matennaaiers, jaloerse samenzweerders en smerige Judassen. Als de verdachtmaking ten onrechte is begrijpelijk. Maar stel dat het werkelijk waar is dat Emir en Julio met de huiveringwekkende felheid en naargeestigheid hebben gesproken zoals personen in kwestie beweren?
Stel dat ik een van de aanwezigen daar aan die tafel was geweest die Julio daadwerkelijk op een dergelijke wijze had horen spreken? Of ik de beste man nou wel of niet had gemogen, ik zou verbijsterd zijn geweest. Die nacht niet hebben kunnen slapen. En stel dat Julio zo iemand is die met handen en voeten spreekt. Zeker in dit geval moet dat gruwelijk zijn geweest. Want je hebt er niet veel fantasie voor nodig om te bedenken dat je als vlieger toch wel speciale stuurbewegingen moet maken om de mensen die het vliegtuig uit gegooid moesten worden via een zijdeur te laten verdwijnen. Die beelden zouden op mijn netvlies gebrand staan. Ik zou willen dat ik het nooit had gezien, nooit had gehoord. Dat ik die bewuste avond ergens anders was geweest. Maar het feit zou er liggen dat ik het wél gezien en gehoord zou hebben. Dat zou me toch een bijzondere verantwoordelijkheid geven.
Het toeval wil dat ik over de persoon van Judas van Iskarioth veel heb nagedacht. Ik heb ooit een passage aan hem gewijd in een afstudeerscriptie. Een van mijn stellingen was dat het hele verhaal van Jezus van Nazareth zich nooit zou hebben kunnen voltrekken zonder de hulp Judas. Ik introduceerde hierbij de term ‘heilig verraad’. Het past hier niet mijn stelling verder te verdedigen. Maar ik wil wel gezegd hebben dat er een onderscheid is tussen achterbaks en heilig verraad.
Uiteraard kan ik geen zinnig woord zeggen over wat voor soort verraad het in dezen gaat: ik heb immers geen weet van Julio’s werkelijke verhaal. Maar als hij toch die opendeurenpiloot blijkt te zijn waarvoor hij wordt gehouden, is het in mijn ogen onterecht om degenen die op die bewuste avond in Bali getuige zijn geweest van die ‘pocherige’ verhalen, en dit te erg vonden om zomaar te laten passeren, weg te zetten als vuile linkmiegels.
Eerder ging het binnen dit topic over de beïnvloedbaarheid, kneedbaarheid en eigen verantwoordelijkheid van mensen. Marjoleine Vos stelt in haar artikel betreffende de zaak Demjanjuk de vraag wat nu eigenlijk het lot is. Of het iets is dat je leven overneemt en waartegen je geen enkel verweer hebt.
Intussen heeft Heinrich Boere levenslang gekregen. De aanklager noemde de moorden op de drie verzetsstrijders gewetenloos, begaan door een overtuigde man. De eerder geciteerde uitspraken die door Julio en/of Emir zouden zijn gedaan zou ik ook zo kunnen duiden.
Wat maakt iemand gewetenloos?
In artikelen over Julio heb ik gelezen dat zijn vader eveneens in het leger zat. Zijn er binnen de kring van zijn familie mensen vermoord bij links-extremistische acties? Zo ja, is hiermee dan een basis gelegd om zelf tot moorden over te gaan? Een basis van haat die een vergif is dat bedoeld is voor de ander maar waarmee je uiteindelijk ook jezelf en je dierbaren verteert?
Het werkt dikwijls zo. De eindeloze spiraal van geweld en wedergeweld blijft erdoor gehandhaafd. In die zin zijn uitspraken van Kahlil Gibran ook te verstaan die onder meer stelt: ‘De vermoorde is niet onschuldig aan zijn eigen dood’ en ‘Je kunt de rechtvaardige niet scheiden van de onrechtvaardige en de goede van de boze; want tezamen staan zij voor het aangezicht van de zon zoals de zwarte en de witte draad verweven zijn. En als de zwarte draad breekt, onderzoekt de wever het ganse kleed en eveneens het weefgetouw.’
Ik bedoel geenszins te zeggen dat we genocidenplegers maar vrijuit moeten laten gaan. Er zijn grenzen. Ik behoor echter tot degenen die het met Nosig eens is dat hard optreden niet helpt. Nosig memoreerde onder meer dat straffen niet leert (#3). In een andere thread citeerde ik de wijsgeer Seneca die het volgende over straffen heeft gezegd: ‘Woede is niet toelaatbaar voor iemand die straft. Straffen doe je als geneesmiddel. Rede moet bepalen wat rechtvaardig is.’
Zolang woede regeert blijft de spiraal van geweld en wedergeweld bestaan. Maar hoe, o hoe te straffen als geneesmiddel? Ik kan er alleen maar als volgt mee uit de voeten: straffen tot kans maken. Een kans inzicht te verwerven, een kans zich te kunnen hernemen, een kans dus ook berouw te tonen en vergeving te schenken. Met dit laatste bedoel ik dat in het geval van Julio – voorop gesteld dat hij de gewraakte vluchten heeft uitgevoerd en dat er dierbaren binnen zijn kring door links-extremisten zijn vermoord – zelf overgaat tot vergeving.
Ook als Julio onschuldig is aan het hem ten laste gelegde zal hij veel, heel veel te vergeven hebben.
Bij dit alles ben ik Hank Heijn-Engel indachtig, de weduwe van Gerrit Jan Heijn, die de moordenaar van haar echtgenoot vergeving heeft geschonken.
‘Dat is toch verraad aan je man? Zo'n misdadiger verdient toch geen vergeving, maar levenslang?’, vat ze enkele reacties op haar houding samen. Ze zegt het drama juist los te kunnen laten door de dader te vergeven. ‘In feite is dat simpel, als je weet hoe het werkt. Het begint ermee dat je bereid bent om je pijn, haat en wrok los te laten. Dat is de eerste stap. Dat kun je alleen als je je eigen gekwetstheid onder ogen hebt gezien en die ook accepteert. Dan pas kun je loslaten. (…) Werkelijke vergeving is dat je een ander mens vanuit je hart alle goeds toewenst. Dat je voorbij iemands daden gaat, dat je vooral voorbij je eigen verdriet gaat. (…) Je verwacht steeds dat het verleden zal veranderen. Maar dat is onmogelijk. Het verleden zal nooit meer veranderen. (…) Als slachtoffer bevrijd je jezelf juist door te beslissen dat je niet langer wilt lijden en haten. De innerlijke ruimte die dan ontstaat vervult je met diep ontzag.’
Ik verwijs graag naar een artikel met daarin onder meer de correspondentie tussen haar en de moordenaar van haar man: http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article575409.ece/IK_HEB_HET_LEVEN_AANVAARD
Uit die correspondentie wil ik in ieder geval deze woorden van Hank aan Freddie citeren: ‘Ik hoop dat ook uw heling voorspoedig verloopt en dat u inzicht krijgt in uw proces, zodat u wat meer grip krijgt op het leven en de bedoeling daarvan. Dat is natuurlijk niet alleen belangrijk voor uzelf, maar ook voor uw omgeving.’
Voor Julio is het nu eerst afwachten of Argentinië de garantie biedt dat hij in dat land geen levenslange gevangenisstraf hoeft uit te zitten. Adolfo Scilingo, die aanvankelijk toegaf betrokken te zijn geweest bij het laten verdwijnen van mensen door middel van doodsvluchten, dit later ontkende en er nog weer later getuigenis over aflegde in het boek ‘The flight’, hoeft dat ook niet: hij zit ad finem in Spanje achter slot en grendel. Een terugkeer naar Nederland lijkt me voor Julio dus geenszins uitgesloten, zelfs als hij – wat ik nog altijd niet hoop – schuldig blijkt.
Zijn er voorts nog al die lijntjes die ik op het internet tegenkom tussen direct en indirect betrokken mensen. Politieke en koninklijke lijntjes lijken hier vooral een driehoek te vormen tussen Nederland, Duitsland en Argentinië. Golven van het verleden die nog altijd beuken in vele levens. Bij al die beeldresultaten die ik al googelend aantrof bij Emir en bij Julio, kwam ik bij beide voormalige vliegers één afbeelding tegen waarover ik het nog niet heb gehad. Het is een beeld dat getuigt van een hartverscheurend verhaal dat nog lang niet in zijn geheel verteld is:
Een aantal opmerkelijke verschillen en overeenkomsten tussen Emir en Julio ben ik wel tegengekomen.
Als je op de namen van de beide verdachten googlet , tref je bij de beeldresultaten van Emir één klein fotootje van hemzelf aan waarop hij en profil maar heel vaag is te zien. Verder vooral steeds dezelfde foto’s van Lockheed Electra L 188’s (terwijl ik uit de gebrekkige googeleriaanse vertaling van het Spaans in het Nederlands begrijp dat Emir in die zwarte periode lid was van het Naval Air Helicopter Squadron). Behalve al die Lockheeds een afbeelding van Julio, van advocaat Gerard Spong en van de ‘dwaze moeders’. That’s it.
Bij de beeldresultaten van Julio de overbekende pasfoto’s van hem als marineofficier en als gearresteerde. Verder beeldopnamen tijdens zijn arrestatie (met en zonder balkje). Bij de rechtbank. In de cockpit als vlieger bij Transavia (wederom met en zonder balkje). En ook nog ergens bij zomers weer op een drukbezocht plein. Een kiekje van zijn huis in Nederland ontbreekt niet. Net zomin als van de grote boevenbus waarmee hij in Spanje is vervoerd. Uit de oude doos een foto van Julio als straaljagerpiloot. Verder veel foto’s van Transavia-737’s, meerdere van Gerard Spong en nog enkele van personen die indirect bij de zaak zijn betrokken dan wel om commentaar zijn gevraagd. Lockheed Electra L188’s zijn in de verste verte niet te bekennen. De ‘dwaze’ moeders komen wel in beeld, maar dan zijn we al heel wat pagina’s verder.
Aan de zaak van Julio lijkt tot op heden ook heel wat meer tekst te zijn gewijd - en nu heb ik het niet alleen over Nederlandse verslaglegging. Bovendien was zijn arrestatie een complete vertoning. Het lijkt wel of er gewacht werd op het meest mediagenieke moment om hem te pakken. Vanwaar die giga discrepantie met de arrestatie van Emir? Dat puzzelt me wel.
Evenals Julio is Emir aangegeven. Eveneens door mensen die stellen dat het Emir zelf is die met onthullingen over de dodenvluchten is gekomen. Uit de krakkemikkige vertalingen maak ik op dat zijn aangevers ook geshockeerd waren door de gruwelijkheid van de gebeurtenissen en de huiveringwekkende felheid en naargeestigheid waarmee zou zijn gesproken. Emir zou woede en wrok hebben gevoeld tegenover degenen die hij met een zak over het hoofd ‘als mieren liet vallen’, begrijp ik uit het Spaanstalige Pagina|12 van 03/10/09. Volgens Flightlevel.be dd. 24/09/09 zou Julio zich met fierheid hebben uitgesproken over het op deze wijze executeren van linkse terroristen. CNN.com meldt op 05/10/09 zelfs dat Julio zou hebben gezegd dat alle subversievelingen hadden moeten worden gedood. En dat de vorm van executeren humaan was omdat degenen die van boord werden gegooid waren gedrogeerd.
Het is niet zonder reden dat ik hier steeds de voltooid verleden toekomende tijd gebruik. Beide voormalige marinevliegers zeggen immers dat er sprake is van een misverstand, dat ze onschuldig zijn.
Tja, wat moet je nog geloven?
Op 19/02/10 wijdt Marjoleine de Vos in NRC Handelsblad een artikel aan Demjanjuk die ook in alle toonaarden ontkent wat hem ten laste wordt gelegd. ‘Naast hem (in de rechtszaal) zit zijn tolk en vertelt hem wat hij waarschijnlijk al weet: hoe het leven eruit zag op de plaatsen waar hij geweest is en nooit had willen zijn. De plaatsen waar hij zegt nooit geweest te zijn’, schrijft ze. En verderop: ‘Zijn zoon vindt het ongelooflijk dat men zijn vader met deze onzin blijft achtervolgen en zijn kleinzoon liet weten dat het hem volkomen onmogelijk leek dat zijn aardige grootvader ooit in staat zou zijn geweest tot de dingen die men hem aanwreef.’
Nee, dat wil je niet, dat je dierbare zich schuldig heeft gemaakt aan genocide. Ook Julio heeft kinderen die in zijn onschuld geloven. En collega´s die voor hem hebben gecollecteerd. Dergelijke berichten heb ik over Emir nergens aangetroffen. Wellicht omdat ik de juiste zoekwoorden niet machtig ben in een taal die mij niet eigen is. Hoe dan ook, Julio is aantoonbaar geliefd. Maar dat zegt niets over zijn schuld of onschuld over deelname aan de doodsvluchten.
Bekend over Emir is dat hij in 1984 al eens is opgeroepen om te getuigen ter zake de gebeurtenissen in ESMA. Hij wist van niets. Het Spaanse Wikipedia vertelt met naam en toenaam wie ten tijde van de junta zijn meerderen zijn geweest. Die info heb ik over Julio nergens aangetroffen.
In 1991 heeft Emir zijn legerfunctie als luitenantcommandant ingeruild voor een baan in het toerisme. Elders lees ik dat hij zich heel lang vrij in zijn doen en laten heeft gevoeld zolang hij maar niet in het vizier kwam van mensenrechtenorganisaties.
Hoe dan ook, voor beide oud-vliegers blijkt 2002 het jaar te zijn waarin de kiem, of zo je wilt de bom, is gelegd voor hun beider arrestatie in het afgelopen jaar.
Beiden brengen inmiddels al weer een half jaar in gevangenschap door. Verschrikkelijk als je werkelijk onschuldig bent aan dat waarvan je wordt verdacht. En zelfs als vrijspraak zou volgen bij gebrek aan bewijs, houdt dat geen rehabilitatie in.
Maar er is de verdenking. Op grond van informatie van voormalige collega’s. Die kan je afdoen als matennaaiers, jaloerse samenzweerders en smerige Judassen. Als de verdachtmaking ten onrechte is begrijpelijk. Maar stel dat het werkelijk waar is dat Emir en Julio met de huiveringwekkende felheid en naargeestigheid hebben gesproken zoals personen in kwestie beweren?
Stel dat ik een van de aanwezigen daar aan die tafel was geweest die Julio daadwerkelijk op een dergelijke wijze had horen spreken? Of ik de beste man nou wel of niet had gemogen, ik zou verbijsterd zijn geweest. Die nacht niet hebben kunnen slapen. En stel dat Julio zo iemand is die met handen en voeten spreekt. Zeker in dit geval moet dat gruwelijk zijn geweest. Want je hebt er niet veel fantasie voor nodig om te bedenken dat je als vlieger toch wel speciale stuurbewegingen moet maken om de mensen die het vliegtuig uit gegooid moesten worden via een zijdeur te laten verdwijnen. Die beelden zouden op mijn netvlies gebrand staan. Ik zou willen dat ik het nooit had gezien, nooit had gehoord. Dat ik die bewuste avond ergens anders was geweest. Maar het feit zou er liggen dat ik het wél gezien en gehoord zou hebben. Dat zou me toch een bijzondere verantwoordelijkheid geven.
Het toeval wil dat ik over de persoon van Judas van Iskarioth veel heb nagedacht. Ik heb ooit een passage aan hem gewijd in een afstudeerscriptie. Een van mijn stellingen was dat het hele verhaal van Jezus van Nazareth zich nooit zou hebben kunnen voltrekken zonder de hulp Judas. Ik introduceerde hierbij de term ‘heilig verraad’. Het past hier niet mijn stelling verder te verdedigen. Maar ik wil wel gezegd hebben dat er een onderscheid is tussen achterbaks en heilig verraad.
Uiteraard kan ik geen zinnig woord zeggen over wat voor soort verraad het in dezen gaat: ik heb immers geen weet van Julio’s werkelijke verhaal. Maar als hij toch die opendeurenpiloot blijkt te zijn waarvoor hij wordt gehouden, is het in mijn ogen onterecht om degenen die op die bewuste avond in Bali getuige zijn geweest van die ‘pocherige’ verhalen, en dit te erg vonden om zomaar te laten passeren, weg te zetten als vuile linkmiegels.
Eerder ging het binnen dit topic over de beïnvloedbaarheid, kneedbaarheid en eigen verantwoordelijkheid van mensen. Marjoleine Vos stelt in haar artikel betreffende de zaak Demjanjuk de vraag wat nu eigenlijk het lot is. Of het iets is dat je leven overneemt en waartegen je geen enkel verweer hebt.
Intussen heeft Heinrich Boere levenslang gekregen. De aanklager noemde de moorden op de drie verzetsstrijders gewetenloos, begaan door een overtuigde man. De eerder geciteerde uitspraken die door Julio en/of Emir zouden zijn gedaan zou ik ook zo kunnen duiden.
Wat maakt iemand gewetenloos?
In artikelen over Julio heb ik gelezen dat zijn vader eveneens in het leger zat. Zijn er binnen de kring van zijn familie mensen vermoord bij links-extremistische acties? Zo ja, is hiermee dan een basis gelegd om zelf tot moorden over te gaan? Een basis van haat die een vergif is dat bedoeld is voor de ander maar waarmee je uiteindelijk ook jezelf en je dierbaren verteert?
Het werkt dikwijls zo. De eindeloze spiraal van geweld en wedergeweld blijft erdoor gehandhaafd. In die zin zijn uitspraken van Kahlil Gibran ook te verstaan die onder meer stelt: ‘De vermoorde is niet onschuldig aan zijn eigen dood’ en ‘Je kunt de rechtvaardige niet scheiden van de onrechtvaardige en de goede van de boze; want tezamen staan zij voor het aangezicht van de zon zoals de zwarte en de witte draad verweven zijn. En als de zwarte draad breekt, onderzoekt de wever het ganse kleed en eveneens het weefgetouw.’
Ik bedoel geenszins te zeggen dat we genocidenplegers maar vrijuit moeten laten gaan. Er zijn grenzen. Ik behoor echter tot degenen die het met Nosig eens is dat hard optreden niet helpt. Nosig memoreerde onder meer dat straffen niet leert (#3). In een andere thread citeerde ik de wijsgeer Seneca die het volgende over straffen heeft gezegd: ‘Woede is niet toelaatbaar voor iemand die straft. Straffen doe je als geneesmiddel. Rede moet bepalen wat rechtvaardig is.’
Zolang woede regeert blijft de spiraal van geweld en wedergeweld bestaan. Maar hoe, o hoe te straffen als geneesmiddel? Ik kan er alleen maar als volgt mee uit de voeten: straffen tot kans maken. Een kans inzicht te verwerven, een kans zich te kunnen hernemen, een kans dus ook berouw te tonen en vergeving te schenken. Met dit laatste bedoel ik dat in het geval van Julio – voorop gesteld dat hij de gewraakte vluchten heeft uitgevoerd en dat er dierbaren binnen zijn kring door links-extremisten zijn vermoord – zelf overgaat tot vergeving.
Ook als Julio onschuldig is aan het hem ten laste gelegde zal hij veel, heel veel te vergeven hebben.
Bij dit alles ben ik Hank Heijn-Engel indachtig, de weduwe van Gerrit Jan Heijn, die de moordenaar van haar echtgenoot vergeving heeft geschonken.
‘Dat is toch verraad aan je man? Zo'n misdadiger verdient toch geen vergeving, maar levenslang?’, vat ze enkele reacties op haar houding samen. Ze zegt het drama juist los te kunnen laten door de dader te vergeven. ‘In feite is dat simpel, als je weet hoe het werkt. Het begint ermee dat je bereid bent om je pijn, haat en wrok los te laten. Dat is de eerste stap. Dat kun je alleen als je je eigen gekwetstheid onder ogen hebt gezien en die ook accepteert. Dan pas kun je loslaten. (…) Werkelijke vergeving is dat je een ander mens vanuit je hart alle goeds toewenst. Dat je voorbij iemands daden gaat, dat je vooral voorbij je eigen verdriet gaat. (…) Je verwacht steeds dat het verleden zal veranderen. Maar dat is onmogelijk. Het verleden zal nooit meer veranderen. (…) Als slachtoffer bevrijd je jezelf juist door te beslissen dat je niet langer wilt lijden en haten. De innerlijke ruimte die dan ontstaat vervult je met diep ontzag.’
Ik verwijs graag naar een artikel met daarin onder meer de correspondentie tussen haar en de moordenaar van haar man: http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article575409.ece/IK_HEB_HET_LEVEN_AANVAARD
Uit die correspondentie wil ik in ieder geval deze woorden van Hank aan Freddie citeren: ‘Ik hoop dat ook uw heling voorspoedig verloopt en dat u inzicht krijgt in uw proces, zodat u wat meer grip krijgt op het leven en de bedoeling daarvan. Dat is natuurlijk niet alleen belangrijk voor uzelf, maar ook voor uw omgeving.’
Voor Julio is het nu eerst afwachten of Argentinië de garantie biedt dat hij in dat land geen levenslange gevangenisstraf hoeft uit te zitten. Adolfo Scilingo, die aanvankelijk toegaf betrokken te zijn geweest bij het laten verdwijnen van mensen door middel van doodsvluchten, dit later ontkende en er nog weer later getuigenis over aflegde in het boek ‘The flight’, hoeft dat ook niet: hij zit ad finem in Spanje achter slot en grendel. Een terugkeer naar Nederland lijkt me voor Julio dus geenszins uitgesloten, zelfs als hij – wat ik nog altijd niet hoop – schuldig blijkt.
Zijn er voorts nog al die lijntjes die ik op het internet tegenkom tussen direct en indirect betrokken mensen. Politieke en koninklijke lijntjes lijken hier vooral een driehoek te vormen tussen Nederland, Duitsland en Argentinië. Golven van het verleden die nog altijd beuken in vele levens. Bij al die beeldresultaten die ik al googelend aantrof bij Emir en bij Julio, kwam ik bij beide voormalige vliegers één afbeelding tegen waarover ik het nog niet heb gehad. Het is een beeld dat getuigt van een hartverscheurend verhaal dat nog lang niet in zijn geheel verteld is:
Last edited:
