Royaldman,
Toen ik zo oud was als jij werd de eerste commerciële vlucht uitgevoerd door de Boeing 747-200 (de N736PA Clipper Victor van PanAm die in 1977 in botsing kwam met een toestel van hetzelfde type, de PH-BUF Rijn van KLM). In die tijd waren de eisen aangaande een oogafwijking veel strenger dan nu. En laseren bestond nog niet. De door mij geambieerde vliegcarrière heb ik dus op mijn buik kunnen schrijven.
Je bent geïnteresseerd in spannende verhalen in de cockpit?
Mijn man, helaas overleden, vloog Cessna’s (echte brommertjes dus). Op Beek hadden we een keer een 150 gehuurd. We zaten nog maar amper in de lucht toen er een signaal ging: stall warning! We snapten er niets van: verloren geen snelheid, geen hoogte, de neusstand was verticaal. Het vliegtuig gedroeg zich volkomen normaal. Contact met de toren gezocht. De verkeersleider deelde onze zorg. Met voorrang mochten we terugkeren en landen. Ofschoon de Cessna zich keurig hield, waren het een paar van de meest spannende minuten uit mijn leven omdat het signaal almaar bleef afgaan: we konden dus iedere seconde neerstorten! We zullen ongeveer op 1500 voet hebben gezeten toen het signaal even plotseling stopte als dat het zich had aangediend. Op het vliegveld waren twee brandweerwagens in paraatheid gebracht. Gelukkig was er geen bluswerk nodig! Techneuten kwamen meteen kijken wat er ins hemelsnaam de oorzaak van kon zijn dat we waren gewaarschuwd voor een overtrek. Het bleek dat het geluid werd veroorzaakt door het ventilatiesysteem! Logisch dat het muggetje tijdens deze het nodige angstzweet kostende tocht 0,0 aan vliegeigenschappen inboette!
De enige andere spannende momenten die ik ooit in een vliegtuig heb meegemaakt waren als passagier in een DC-10-30. We waren onderweg naar Kreta en zouden landen op Heraklion Airport. Het was al avond. Laag over zee vlogen we aan op de landingsbaan. Abrupt werd ons toestel de andere kant opgedraaid. Terwijl op vol vermogen gas bij werd gegeven, zag ik het rotsachtige landschap voorbijflitsen met daarboven de lichtjes van de landingsbaan. Onze vlucht ging nog even ietsje langer duren.
Opnieuw vlogen we op Kreta aan. En… zaten nu… te hoog! Er volgde een keiharde landing. De DC-10 zakte heel diep door het onderstel, diverse bagagerekken klapten open. Het heeft lang, heel lang geduurd voordat het toestel weer in een dusdanige conditie was dat het andere vakantiegangers terug naar huis kon vliegen: het landingsgestel had forse schade opgelopen aan de enorme klap.
Wat mij betreft is vliegen zonder dit soort spannende momenten spectaculair genoeg!
Het lijkt me dat de gebrevetteerden daar net zo over denken!