Dances With Clouds

arthorizon

arthorizon

New member
Mijn oud collega, Capt. Uwe Sturm, is vorige week in zijn slaap overleden. Eigenlijk zo’n slechte deal nog niet, given all things equal.
In verband met PBB regels, “geen namen”, en uit pietijt met de overledene, heb Ik zijn werkelijke naam een beetje verdraaid, echter zodanig dat de karakteristiek van betrokkene, zoals zo evident tidens zijn leven, een beetje uit de naam valt af te leiden. Op 67 jarige leeftijd, zeven jaar nadat hij zijn broker bedrijfje door een grote FBO had laten uitkopen en sindsdien op zijn farm met vliegstripje tevreden zat te rentenieren.
Met mijn ex buurman, die ook een oud collega is, zijn we naar de begrafenis in Texas gegaan,. En, zoals gebruikelijk, kwamen de herinneringen en anecdotes, good and bad, boven drijven.

Aan een van die memorable events, wil Ik U vandaag refereren, het betreft een ferry vlucht met een Piper Cub, die ik “even” zou doen voor Uwe.
Het hoeft niet altijd “Four Engine Jet” te zijn als het over “verhalen uit de cockpit” gaat, dacht Ik zo, want avonturen als vlieger ga je beleven op het moment dat je jezelf vast gespt in de stoel bij de knuppel of yoke, van welk type vliegtuig dan ook. Om U in staat te stellen een en ander in het juiste perspectief te zien van wat komen gaat moet Ik eerst even wat over de deelnemende karakters vertellen.

A. Unser Uwe, eind zeventiger jaren de absolute ster van de airline, een meter tachtig lang, atletisch figuur, staal blauwe ogen, arisch blond, lichtbruine tan, en een akelig wilskrachtige kin. Het prototype van de succesvolle flugkapitaen zoals men ze in die Heimat graag zag. Als je het al zou willen, zo’n type kreeg je niet verzonnen.
Uwe’s excuus indertijd om de airline career op te zeggen was, in volgorde van belangrijkheid, “A”. Heb genoeg geld nu. “B”. Dus hoef niet meer echt te werken. “C” de kans om weer echt te vliegen, stick and rudder.
Per datum van de volgende gebeurtenissen stonden op Uwe’s balans, twee eigen vliegtuigen, (Piper Chieftain en PT17 Stearman), twee huizen, twee auto’s, twee kinderen, twee paarden, twee honden maar, dat moesten we hem nageven, nog steeds een vrouwen.

B. Frau Sturm, Evelyn.
Dit moet Ik even uitleggen. Tijdens de airline carriere trouwde Uwe, in Frankfurt, met een PanAm stewardess, telg uit een rijke Texaanse olie familie. Het mocht inderdaad zo zijn, dat, na het overlijden van Poa, de erfenis zodanig was dat het echtpaar zichzelf een aantal aanbiedingen deed die ze niet konden weigeren, en vervolgens tot ieders tevredenheid in Texas een eigen ranch betrokken, met vlieg stripje van waaruit Uwe zich profileerde als “aviation consultant”.

C. Dances with Clouds.
Vliegt al zo’n dertig jaar Piper Cub en heeft er ook al een paar versleten.
Hij is een rechte lijn afstammeling van een trots Indiaans volk wat sinds honderd jaar noord van Oklahoma is blijven hangen. De man heeft een eigen farm met vlees producerende dieren opgebouwd, wat echter zijn side business is. Het echte werk is vliegen als contract pilot voor naburige farmers om de omheinigen rond de mega farms te controleren. Vroeger gebeurde dat met cowboys te paard maar Dances had een vooruitziende blik en had een groot aantal klanten gecontracteerd om iedere dag de omheining te controleren op mankementen. Was er iets mis dan vloog hij naar de betreffende farm, lande voor de deur om rapport uit te brengen en ging weer verder op inspectie ronde voor zijn klanten. Zo kwam hij dus lang geleden naar de grote stad om een Piper Cub te kopen, simpele machine, 90 Pk, geen flaps, geen niets eigenlijk, kale machine. Maar meer had hij ook niet nodig. En, nu hij toch in Dallas was, haalde hij meteen in tien dagen zijn single engine PPL. (we praten hier begin zestiger jaren).

Met zijn eerste 90 PK Piper Cub kwam hij terug naar de farm. Hoogtemeter, snelheidsmeter, kompas, dat was het instrumentarium. De prop moest je aanslingeren want geen elektrische starter, nergens voor nodig.
En zijn nieuwe naam, respectvol gegeven door zijn volgelingen, op de dag dat hij met deze eerste kist thuis kwam, was “Dances With Clouds”

Vanaf die dag maakte hij drie tot vier uur vliegtijd op 100 ft hoogte, af en toe ter plekke landen als er iets met het hek mis was, dan terug vliegen naar de klant om diens cowboys op reparatie karwei te sturen.
Dat ging zes dagen per week, zondag was vrij. Op het moment dat Art ten tonele verscheen had de man zo’n 25000 Piper uren en kon er beter mee omgaan dan welke Piper fabrieks vlieger dan ook.
Dances kon alles en heeft ook alles gedaan wat je maar met een Piper Cub kon bedenken.
In de lucht van zitplaats wisselen, met zijn zoon samen voorin, voorbij komen vliegen terwijl hij buiten op de rechter strut zat, linkerhand aan de knuppel, zonder knuppel vliegen, op een rijdende Buick station wagon landen, door de graanschuur vliegen, etc.”
Dances knew about Piper Cubs, dat was duidelijk.

D. De zoons en dochter.
“Walks like Buffalo”, de oudste en zijn jongere broer, “Laughs at Danger”,
Beide zoons waren in de verre omtrek bekend vanwege hun deelname aan rodeos en daaraan gekoppeld frequent saloon bezoek. Harde werkers ook, konden geen vlieg kwaad doen. Dochter, “Eyes like Fire” echter was de jongste, en had de gewoonte mannen met haar ogen in brand te zetten. Niemand had het langer dan een maand bij haar uitgehouden. “Eyes like fire”. She grabs you, then burns you, wist Uwe nog te melden, Art was gewaarschuwd.





E. De nieuwe Cub.
Helemaal geel gespoten. Colorado Gelb, volgens Uwe. Instrumentarium zoals het hoorde, Het enige nav instrument was het bol kompas. Verder alles wat je nodig zou kunnen hebben om ranch werk te doen behalve de radio, die zou Dances zelf wel inbouwen. 180 PK, drie bladige prop, flaps, electrische starter, primer, cylinderkop temperatuur, variometer, bochtaanwijzer, toerental, the works, en om het kompleet te maken, grote buitenmaats Toendra banden.
Dat kwam zo, toen de huidige Cub aan vervanging toe was vonden
“Walks like Buffalo” en “Laughs at Danger”, het beter om het the old man wat makkelijker te maken, de scherpte was er na al die jaren een beetje af, dus, electrische starter, grote banden, meer performance en zo, was eigenlijk wel gewenst. Art kon zich daar wel wat bij voorstellen.

Zo, genoeg inleiding, om verder te gaan neem Ik U nu mee terug naar de zomer van 1989.
Art had net een week recurrent achter de rug bij het toenmalige Simuflite, DFW, op de kleine spullen, Hawker en Gulfstream. Het was Zaterdagochtend 5 Augustus. Mijn deadhead terug was pas Dinsdag 8, dus eventjes tijd om bij vriend Uwe weer eens een kijkje te nemen. Met de Avis Beemer naar Mc Kinney Municipal Airport. zo’n 50 kilometer Noord Oost van DFW, waar Uwe kantoor hield.

So, there I was, aangekomen bij de hangar achter het FBO kantoor, door het poortje, (U begrijpt, lang voor 9/11), met een bord er op, (beware of the dog), en dan een pijl, “office thataway, rauchen nicht verboten”, stond Ik in zijn kantoor. Hij donderde zowat van zijn stoel af, “Art, Du hier”? Evelyn, Evelyn, schnell, kom hier, einn geist, ein geist sag ich dir”. Frau Sturm verschijnt, afwas handoek in de handen, Aah, dear Evelyn, indertijd het onbereikbare sex bom ideaal voor ons, modale F/O’s, afgunstig als we waren op Kapitean Uwe, die de dames voor het uitkiezen had,
Tja, het goede leven was haar niet voorbij gegaan, zo te zien, gek is dat, vrouwen hebben daar over het algemeen meer last van dan mannen, maar dat terzijde.

Art’s bezoek had echter ook een hidden agenda. Na de gebruikelijke pleasantries, elkaar op de schouders slaan, weet je nog toen en toen verhalen, waar is die en die gebleven, etc. duurde het nog een uurtje of wat voordat Ik zodanig op op zijn gemoed ingewerkt had dat een korte bruikleen van zijn Stearman bespreekbaar werd. Art wreef zich al in de handen maar Uwe had nog een kleine bijkomstigheid in petto. En zo begon een most remarkable vlieg weekend wat me nog lang zou heugen.

De conversatie ging ongeveer als volgt,
Uwe opent met, “zeg Art, die Piper Cub die daar voor de hangar staat, die hebben we helemaal overhauled en verkocht aan een klant van ons. Die zou ‘m eigenlijk vandaag met zijn dochter komen ophalen maar zijn vrouw is jarig en hij heeft er dus geen tijd voor, of wij hem even konden ferrien.” Al mijn freelancers zijn ergens onderweg en jij hebt vroeger zoveel Cub gevlogen, jij wil dat misschien wel even doen vanmiddag, Je levert deze kist af, en neemt zijn oude kist mee terug die we dan hier weer overhaulen en proberen te verkopen. Dat is de deal. Zijn dochter is al hier dus die neem je maar even mee, heb je gelijk wat gezelschap onderweg.

OK, dacht Art, da’s mats, even een hopje naar een naburig veldje, no sweat, deal. Kleine inspectie van de kist leerde dat die er gelikt uit zag,.
“Uwe, welk veldje moet ie naartoe, dan ga ik nu snel even”.
“Ehm, Art, het is in de buurt van Dodge City, zo’n 250+ mijltjes Noord West van hier.”

“WASS ?? Und das sagst Du jetz” ? Da’s zo’n 5 uurtjes vliegen met dat ding. Na veel heen en weer gekaats, oeioei wat is dat ver aan Art’s kant en, maar je hebt toch de hele dag de tijd, als je nu weggaat en het word te laat om met de oude kist terug te vliegen kan je daar altijd blijven slapen, het zijn heel gastvrije mensen, aan Uwe’s kant, liet Art zich overhalen. “OK dan, maar daarna is de Stearman voor mij? “Selbstverstaendlich, Stearman kanst Du haben.” Was het grijnzende antwoord.
(Even ter verduidelijking waarom Art zich om liet praten, Uwe’s Stearman was een z.g. modified PT 17 met een P+W 985R 450 HP Radial. “The Real Mc Coy”.).

Na het vullen van de thermoskan met koffie en het bestuderen van de VFR chart en een weather check, (cavok, north of Red River small non active cold front passing west to east, should be gone when you ‘r there, after, cavul), had Uwe nog wat info over de klant, zoals hier boven beschreven en riep iets onduidelijks naar de keuken waarop een van de mooiste vrouwen ter wereld te voorschijn kwam, “Eyes like Fire”. Nu had Art al heel wat schoonheden gezien in zijn leven maar deze was een TEN.
Daar gaan we weer, dacht Art, ben weer ergens met m’n grote voeten ingetrapt.


Hmm, het verhaal word wat lang, zo te zien, ga morgen of overmorgen verder met deel twee, “Art gaat op weg”

Tot morgen, of overmorgen.
Cheers
Art
 
Hey Art,

Iedere keer als ik een verhaal van je lees, komt de gedachte bij me boven drijven, dat je eigenlijk een bekend en succesvol schrijver bent die hier incognito bij gelegenheid een verhaaltje plaatst en het vliegen er voor de lol bij doet!

Of is het toch andersom? Je hebt je roeping gemist als schrijver en je vliegt "noodgedwongen" om je hobby, het schrijven van verhalen, te kunnen bekostigen?

Misschien een idee om hier een wekelijkse rubriek te starten ?

"Art's Story's "

gjk
 
Ik heb vast een :biertje: koud gezet voor het vervolg, deze verhalen zijn echt geweldig!

keep up!
 
"Tot morgen, of overmorgen."

We zijn al weer 1 dag verder zie ik, dus een mooie gelegenheid om me eindelijk maar eens snel te registreren (hallo allemaal) en zo Art te kunnen stimuleren dit verhaal vooral af te maken.

of nee..., let's make it a continuing story! :biertje:
 
haha indd een mooie gelegheid... Welkom :)

Art,

Daar kom je niet onderuit.. start talking.....
 
@ ph-gjk
Nee hoor, zo is het niet, maar je eerste suggestie zou me wel aanspreken ;)

OP WEG

De kist was afgetankt, de farm moesten we nonstop kunnen halen, koffie en een braadwurst mee ingepakt en, vooruit dan maar.
Waar Eyes wilde zitten, voor of achterin. Achterin natuurlijk, kan ik zien wat je doet was het antwoord. Hmm. OK, en of ik de stick moest verwijderen ? Nee laat die maar zitten, you never know. Aha, heeft mevrouw misschien een vlieg brevet, bracht Art nog even naar voren. Nee, dat niet maar Ik heb wel veel van Pa geleerd was het antwoord, maar dat op een manier die je eigenlijk liet begrijpen dat je beter geen flauwekul kon uithalen.
Zo, de toon was gezet.
Klap op de schouder van Uwe en, Ik heb de tower gebeld dat je er non radio uitgaat en vergeet niet je plan the closen als je daar bent, schuss, bis morgen. En dat was het.

De kist rook nog als nieuw en alle benodigdheden zaten op herkenbare plaatsen. De brandstof meter is eigenliik het mooiste instrument, in al z’n eenvoud toch heel nauwkeurig en betrouwbaar.
Alles aan en open, twee maal primen, drukje op de starterknop en brooeem, alles paletti.
Taxi naar rwy 35, checks, even op mijn beurt wachten, oplijnen en langzaam full power. Geweldige performance werd geproduceerd, binnen 5 seconden airborne, 800 ft/min klimmen, levellen op 2500 ft en met een ruime linker bocht om de stad heen. 100 kilometer zicht, hier en daar een verdwaalde cumulus en koersje 330. Nog even geinformeerd naar achteren of alles ok was wat slechts een soort grom opleverde, whatever.

Eerste checkpoint voor kompas en wind correctie, de knik in de spoorlijn naar Sherman.
Prima zo, over de prairie en oost van Gainesville crossen we de Red River. (Voor de al wat oudere lezertjes, Ik moest even denken aan de Red River Rock van Johnny and the Hurricanes).
Verder, tussen Ardmore en MC Allister door, het wemelt van de kleine vliegveldjes en stripjes, en in de verte Oklahoma City. Even plannen, aan de oost kant er langs zou te ver om zijn vanwege Tinker AFB dus dan aan de west kant via de spoorlijn naar El Reno.
VFR vliegen blijft leuk zat Art te mijmeren. De zon boven je, eindeloze prairie beneden, monotoon motor geluid, kist goed afgetrimd, geen spoortje turbulentie. And the mind wanders. Stil zitten en niets doen, aanwezig zijn, geen verleden, heden of toekomst, geen komen of gaan, vertrek of bestemming, vliegtuig en bestuurder smelten samen in een heel klein eigen universempje in het grote geheel, tijdloos.
Plots een ruk aan de knuppel van achteruit, hey, don’t wanna climb a bit ? Huh,why ? Cows are getting bigger, was het antwoord. En inderdaad, het terrain was ondertussen opgelopen en in plaats van 1800 ft clearance nu nog maar zo’n 900 ft. Op letten Art, er zit toch een slimmerik achterin.

Maar na die sluimer partij er was nog wat anders aan de hand zag Art nu. Wat in de verte op koers er voorheen nog uitzag als een paar flinke Towering Cumulus was nu veranderd in een beeld wat veel minder beviel. Het was een grote forse CB geworden en de lucht daarachter was donker. Hmm, even aankijken hoe het zich ontwikkeld was de gedachte terwijl ergens in het achterhoofd een heel klein stemmetje om aandacht vroeg met de boodschap om eens rond te kijken naar een veldje voor een voorzorgslanding. Maar Art hoorde het niet. Het werd wat bumpy en er moest even opgestuurd worden om op koers te blijven. En nu was ook de zon die zo even nog heerlijk de cockpit bescheen ineens verdwenen. Opieuw een kleine koers korrectie naar links om uit de buurt van Vance AFB te blijven en verder kijkend zag het er toch al niet meer zo goed uit. De CB was eigenlijk een sort cluster bui met behoorlijke omvang en er onder door kijken kon niet meer, neen, het was niet goed. Wel een prachtig schouwspel overigens, de lucht bij de bui begon violet te kleuren, niet donkerder maar violet. De onderkant van de CB had iets eigenaardigs en leek wel groen, weird. Het was flink bumpy nu en het eigenaardige aan de CB bleek nu het Mammatus fenomeen te zijn. Het was fascinating dacht Art en als geobsedeerd door het natuur verschijnsel, als het ware er naar toe getrokken, gebiologeerd door het schouwspel van een monsterwolk met grote groenachtige uitstulpingen met daarin horizontaal dansende lichtbewegingen als een absurd ballet, was een eerste bliksem flits nodig om uit de hypnose te komen.

Weg wezen hier, linker bocht naar het westen maar daar was het zelfde te zien. Doordraaien naar het zuiden, sh*t, ook lightning. Wat nu, Art had zich laten vangen als de eerst de beste jonge punk op diens eerste solo overlandje. De kleine veldjes die voorheen overal te zien waren bleken hiet niet meer te bestaan. Nu hoorde Art het kleine stemmetje wel, you are in a tight spot buddy, was de boodschap. Nog maar een 360, moet snel ergens landen, maar waar, waar, zonder beschutting zou dat futile zijn. Inmiddels was er flinke turbulentie en links en rechts spetterende lightning flitsen. Nog even naar het oosten gedraaid, foute boel, even terug naaar het zuiden, ook niks, terug noord, zwart.
Hey, you have a plan ? kwam van achteruit de vraag. Ook dat nog, bijna vergeten dat er precious self loading cargo aan boord was. Yes, don’t worry, I handle it, kon Art er nog redelijk cool uit brengen maar een plan was er ,nog, niet. En het werd tijd, aan de noord kant regen en een zwart groene muur. Waar naar toe, waar naar toe? Nog een bochtje naar rechts en daar, ineens, achter een farmhouse een geweldige barn, helemaad rood geschilderd en wel twintig meter hoog, met een flinke open ruimte aan de zuidkant.
De enige en laatste kans om de kist veilig neer te zetten, om hem dan met de neus tegen de barnwand te plaatsen en zo zoveel mogelijk beschutting te creeren, had Art bedacht. Dat was het plan, maar nu de uitvoering nog.
Inmiddels gezakt naar twee honder voet richting barn en besloten gezien de windrichting naar het noorden toe richting barn landen. En jawel hoor, opgelijnd voor de grasstrip naar de barn toe bleek dat opeens geen optie meer te zijn. De wind was 180 graden gedraaid binnen een minuut en Art kwam met 100 kts grondsnelheid op 20 ft hoogte op de barn afstormen. Holy cow, no way out, er overheen dan maar, omhoog omhoog en met 10 ft clearance over het dak scheurend met de nodige g*dverd*, sh*t, k*t en voor twee seconden was Art even passagier in zijn eigen kist geworden.

Maar toen, op het juiste moment, kwam het stick and rudder instinct boven en werd onmiddellijk aangesproken, kist op z’n kant gegooid, (dat is het mooie van een Piper Cub, je kan binnen een seconde elke kant op die je wil), linker bocht en terug naar de barn om de andere kant op te landen. Headwind was nu zodanig dat er een grondsnelheid van niks was, het was naar de barn toe kruipen met flink gas er op. Het moet in een keer goed Art, kwam het kleine stemmetje weer, er komt geen tweede kans. De boodschap was loud and clear ontvangen.. In een keer goed, no sh*t. De taktiek was om eenmaal boven het dak van de barn even door te vliegen om uit de wervel turbulentie te komen en dan voorzichtig neus naar beneden met gas er op om niet verrast te worden door plotseling weg vallen van de wind en om een beetje grondsnelheid te houden. Een ander plan was er niet, make or break. dat was het plan.. En zo ging het, over de rand van het dak, forse turbulentie en neus voorzichtig naar beneden, op een meter of vijf hoogte langzaam gas terug en blijven zakken met neusstand neutraal, IAS nu 50 kts, en geen grondsnelheid meer, een standje flaps nu, gas verder dicht en een perfecte helicopter landing was het resultaat, staan. Flaps up, alles af en er uit. Dat hoefde Ik mevrouw achterin ook niet uit te leggen, die was net zo snel als Ik en stompte me nog even tegen m’n borst met de woorden, hey, you, that was pretty good.. Ja, dacht Art, doe dat maar eens na. We haalden het net, toen de kist met de prop tegen de barnwand stond brak de hel los. Het werd kompleet donker, overall flitste het en de ene donderslag na de andere volgde. En toen kwam de regen, zo intens en hard dat je inderdaat geen hand voor je ogen kon zien. Eyes en Art hingen ieder aan een strut om de kist vast te houden en waren binnen een seconde doorweekt.
“Small, not active cold front passing north of Red River, will be gone when you reach there”, was toch de briefing, aan m’n zolen sneerde Art in zichzelf.

In werkelijkheid duurde het vijf minuten maar het leek een uur toen de bui voorbij was en het weer opklaarde. Daar stonden we dan, ergens God knows where, achter een graanschuur te klappertanden van de kou. Maar Eyes bleek ontdooid. Hey, I bet you fancy a good tequila right now or what ? Yes I do zei Art, you have some with you ?
Nope, but when we get home I take care of it. Zozo, Art was blijkbaar goedgekeurd..
Opeens kwam er een jong ventje van een jaar of twaalf aanrijden op z’n mountainbike.
Petje van Boston Redsocks op z’ sproeten hoofd. Hey sir, I saw you flying over our house and then inspecting the landing field for obstacles and then turn around to land, that was so cool, where you from? Maar voordat Art daar op kon antwoorden was de blik van het manneke afgedwaald naar rechts achter waar Eyes tegen de romp geleund stond en zijn blik volgend moest Art ook bekennen dat Eyes bij een Miss wet T shirt contest zeker niet laatste zou worden.
Toen kwam ook de sheriff in z’n cruiser langs, wheep, whoop whoop, zwaailichtjes aan.
Howdy, alles ok hier? Zag Eyes, tikte aan z’n pet, m’mam, maar bleef toch nog even een paar seconden kijken. Heb toen uitgelegd dat we eigenlijk geland waren om te schuilen voor die monsterbui waar we niet omheen konden vliegen. Nou daar was hij het mee eens, that was one fine fat ugly mama allright, terwijl hij zijn pruimtabak uitspuugde.
Om nu te vragen waar we precies waren kon Art niet over z’n lippen krijgen, dus kwam Eyes te hulp, sheriff we are on our way to our farm, north of Pratt, so if we fly that way out, naar het noorden wijzend, it should be not more than an hour. Dat klopt zei de sheriff, from our fine city of Hazelton its due north. Zo, daar waren we dus. Nu ons snel uit de voeten maken voordat hij vragen gaat stellen en om even te laten blijken wie hier de vlieg authoriteit was stuurde Art het jonge ventje naar de andere kant van het veld met de opdracht langzaam terug te fietsen en op obstakels te letten. Yes Sir, salueerde het manneke nog en bikedte als een kanon naar de andere kant van het veld om daarna in zigzag vorm terug te komen fietsen. Eyes kroop achterin en Art hees zich voorin.
(er is eigenlijk maar een goede manier om in een Piper Cub te klimmen en dat is, je gaat rechts voor de strut staan, naar de cockpit toe, gooit je linkerbeen naar binnen zodat de linkervoet links van de knuppel staat, dan pak je met beide handen de V vormige buizen aan het windshield vast en je trekt jezelf naar binnen. Alle andere methodes zijn komiek.)

Field is fine sir no obstacles, kwam het ventje nog hijgend melden en met een, have a nice day sheriff en een antwoord, you bet and take care startte Art de motor. De wind was inmiddels weer gedraaid en kwam uit het noorden met zo’n 10 kts. Dat betekende starten richting barn. Uit taxiend naar het andere einde van de strip nog even de checks, rolroer, voetenstuur, magneten en Eyes had het door. Hey, you’r not gonna do that just clearing the roof top thing again do you ? Nee, dat was Art inderdaad niet van plan. Sit back and relax, we gonne pass the barn to the left and over the sheriffs car. Dus, aan het uiterste eind van de strip gedraaid, neus richting barn, die bleek toch dichterbij te staan dan gewenst, rechts er om heen kon niet vanwege bomen dus inderdaad links dan maar, waar de sheriff en het manneke stonden. (doe het volgende niet na, maar als je het toch per se wil, this is the way to do it.) Tweede stand flaps, (full), op de remmen, gas langzaam naar voren, knuppel in de buik, dan remmen los, full power en langzaam knuppel naar voren, als je voelt dat hij wil vliegen, langzaam lostrekken, (de snelheidsmeter heb je even niks aan) en bij zo’n 30 knoopjes vlieg je. Dan heeeel langzaam de flaps ophalen naar eerste stand en met een flauwe linkerbocht scheerden we over de sheriffs car terwijl het manneke zijn petje in de licht gooide en ongetwijfeld cooool stond te roepen.
Naar 3000 ft en terug op koers, het zicht was nu 1000 kilometer en het buiencomplex was nog mooi flitsend en rommelend in het oosten te zien.. I know where we are, kwam het van achteren. Fine, you want to fly back home, go ahead its all yours. Art kon de resterende 60 minuten genietend om zich heen kijken terwijl Eyes ons moeiteloos naar de farm bracht.

De farm bleek er een van de J.R. Ewing klasse te zijn met inderdaad een grasstripje met windsock en een geparkeerde Piper Cub. Overal hingen slingers en lampen en op de veranda stonden grote grill bakken te smoken. Of Eyes mocht landen, hmm, nou vooruit dan, maar ik help als het fout gaat. Dat was dus helemaal niet nodig, een perfecte landing van achteruit alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. De familie stond ons op te wachten, moeder Dances, die jarig was, keek met een gemengde blik naar dochters outfit maar van de heren had Art al twee flesen bier in de handen gekregen. Het zou feest worden die avond, dat was duidelijk. Papieren en andere bescheiden van de kist
overhandigd aan Dances en Art werd naar een slaapkamer geloodst om te douchen voordat de party ging beginnen. Eerst nog even Uwe gebeld, alles paletti, piece of cake , rimpelloos verlopen, kom morgen met de andere kist terug, schuss, hah, hij moest eens weten.
Buiten op de veranda zat Eyes te wachten met een fles tequila, inmiddels gekleed in een, laat Ik zeggen, erg strak en glimmende outfit zoals alleen juist gevormde vrouwen zich dat kunnen permitteren. Art besloot haar die avond vooral niet in de ogen te kijken zodat de volgende rustig terug gevlogen kon worden.

Hier had de story eigenlijk moeten eindigen, maar, het avontuur was nog niet over en als Art geweten had wat er de volgende dag ging gebeuren, had hij wel twee flesssen tequila gekaakt, neen, de volgende dag zou nog interessanter worden dan deze.
Caramba, eerst nog Eyes van het lijf zien te houden.

Morgen of overmorgen deel drie. “De Oude Cub”

Cheers
Art
 
Say uncle Art...

Heeft "Eyes" toevallig (laten we wel wezen, bovenstaande speelde zich af in een periode ver voor mijn geboorte) tegenwoordig niet een bloed mooie dochter waar je neefje lief aan kunt voorstellen ?

Beloof dat ik me zal gedragen... (zal het proberen)

FD
 
Dances had een dagelijkse routine waar nooit van afgeweken werd. De Piper stond altijd op een grasveldje voor de keuken geparkeerd zodat hij na een honderd meter taxien op zijn eigen aangelegd stripje met windsock kon komen, om dan zonder verdere poespas take off te gaan.
De parkingspot had ook een bijzonder soort contraptie om het opstarten zonder hulp efficient te kunnen uitvoeren. Een simpel en toch doeltreffend system maar tegelijk ook iets wat al jaren stond te wachten op de dag dat Murphy eens langs zou komen.
Het systeem bestond uit een voor de keuken in de grond geslagen stevig paaltje en een stuk touw dat met de ene kant werd vast gemaakt aan het staartwiel terwijl aan de andere kant een lus zat die dan over het paaltje gegooid was. Voila, de budget parking break.
(Eigenlijk zo'n beetje het principe van je paard vastbinden aan de ingang van de saloon.) De routine was dan om zes uur s'ochtends na een ontbijt met spek en eieren, halve liter zwarte koffie en een sigaar afgewerkt te hebben aan de inspectie te beginnen met de volgende sterk vereenvoudigde procedure. Via de uitgestrekte linker arm, over de duim kijkend, constateren dat er twee vleugels waren, een propellor, twee wielen, een staart, en dan olie kontroleren. Daarna naar de cockpit, "contact", gashandle een beet je open,( in de loop der jaren werd dat beetje, door wear and tear, steeds meer), terug naar de neus, hand propping, de prop een of twee slingers geven tot de motor aansloeg en terug naar de cockpit om gas dicht te doen, het staartwiel los maken en presto, ready for departure. Vele jaren lang, always piece of cake.
Tot de dag dat Art er was, samen met Murphy.

Het was Zondag ochtend 07.00 hr. Dat moest je ze nageven, s'avonds grote jongen, s’morgens ook grote jongen. Iedereen aan de bacon and eggs. Ook Art, slurpend aan de zwarte koffie, inmiddels beseffend dat er twee soorten tequila sunrise zijn, een die je s'avonds drinkt en een die s'ochtends tussen je oren zit. Eyes was paard rijden.
Dances zou de kist even voor Art preflighten en een test rondje vliegen. Beide zoons stonden in de keuken bij het raam, naast Art, op standby terwijl Dances met sigaar in de mond naar buiten lopend en bij de kist zijn routine begon. Het was als een film zonder geluid. Een slinger. Niks. Nog een slinger, weer niks, nog een, nog steeds niks. I'll be dammned zag je hem denken. Terug naar de cockpit, gas verder open en nog een keer. Niks, nog een keer, Brooeem, en het schichtige cubje sprong vooruit, nog even tegen gehouden door de stok-touw combinatie. Dat systeem had echter na jaren lang gebruik en gebrek aan preventive maintenance een wat losser kontakt met de grond gekregen zodat met deze power setting, nog voordat Dances bij de cockpit kon komen, de kist zich los gerukt had en met stok en touw aan de staart er hobbelend en botsend vandoor ging waardoor de throttle op eigen kracht naar full ging, helemaal naar voren geschoven. Het onvermijdelijke gebeurde, de kist ging airborne, netjes tegen de wind in.
Dances stond aan de grond genageld, met open mond, sigaar aan onderlip bengelend, zijn machine na te kijken, De zoons en Art die het allemaal vanuit de keuken hadden zien gebeuren, stormden naar buiten. We have to do something, was de algemene opinie. Het was comedy capers, Art had als eens eerder over een dergelijke mishap gehoord maar dat was steeds uit de derde of vierde hand, een vriend van een vriend z'n oom etc, maar nu was hij er zelf bij, het gebeurde voor zijn neus. Het was waar, zulke dingen gebeuren en niet alleen in films.
Dances kwam het eerst bij zijn positieven. De truck, in de truck, wijzend naar de buitenmaats Dodge met laadbak." After de sunfabitch, dammed."
Met z'n allen sprongen we in de Special Issue Dodge pick up, Dances aan het stuur, Art in het midden en Walks aan het andere raam. Laughs sprong in de bak.

Gezien de grondsnelheid van het Pipertje, 35 kts, konden we het al hobbelend en schuivend over de prairiegrond inhalen en na een paar minuten reden we er onder, hoogte waarop de kist vloog was zo'n 10 feet. Na koortsachtig overleg was het plan dat Laughs zou proberen een van de wielen of het touw te pakken. Wat er dan vervolgens zou moeten gebeuren vroeg Art. Was nog niet aan de orde, step by step procedure. Maar helaas, ondanks dat Laughs rechtop stond te springen, hij kon er niet bij. Bonk bonk vuiste het op het dak, yeah what, brulde Dances, cant get it it's too high, brulde Laughs. Opnieuw overleg in de cabine waarna Walks opperde dat Laughs de lasso moest gebruiken die ook in de bak lag. Brilliant idée, Laughs won immers altijd prijzen met de rodeo op dat onderwerp.. Het nieuwe plan was om de lasso over de staart te gooien en de kist zodoende naar beneden te trekken, dan zouden ze hem wel getemd krijgen. Hoe het dan verder moest vroeg Art nog. Was ook nu nog niet aan de orde, step by step procedure. Laughs stond zich rechtop met een hand aan het dak staande te houden en met de andere hand de lust te werpen. Wat bleek later, bij de reconstructie, hij gooide twee keer mis. De derde keer was raak, tenminste eventjes, want de lus gleed bij het aantrekken weer van de bovenkant bij het richtings roer wat rond afliep van de staart weg. Vloekend en tierend stond Laughs, met het lasso touw stevig om zijn rechter arm gewikkeld naar boven te staren daarbij vergetend te kijken waar de lus naar toeging. Wel, die lus ging naar en sloot zich om een cacktus plant zodat Laughs at Danger met een geweldige boog de Dodge bak uit vloog en op zijn bek in de prairie viel. Deze ontwikkeling was ons in de cabine echter ontgaan.

Het gevolg van de ruk met de lasso was nu dat de Piper langzaam van koers was veranderd en na voltooien van een mooie 180 terug vloog richting farmhouses. Dances doorzag in een oogopslag de problematiek van deze nieuwe ontwikkeling en dacht over een nieuwe, meer drastische taktiek na.
Zoals iedere pick up truck in the land of the free had ook deze Dodge een groot jachtgeweer achter in de cabine hangen. "We have to shoot the sucker down, before it crashes into the houses" dacht Dances hardop, en wilde dat nog even in de groep gooien. Maar Walks had geen verdere aansporing nodig en terwijl de nieuwe taktiek nog even in de lucht zweefde hing Walks al half door het raam, geweer aan de schouder, te roepen, "left, left, faster, slower, left, faster" etc. Beide schoten waren raak, waar precies wist niemand want de kist ging recht omhoog en hing even stalled in de lucht. Got him, got the sunfabitch, and stop, stop the car, he's gonna straight up, riep Walks uit naar binnen vallend terwijl Dances, op de brakes staande "where is he, where, where? riep. Toen, twee seconden later met een enorme klap, je gelooft het niet, de kist met de neus omlaag op de laadbak denderde. Holy mother cow, kon Dances nog uitbrengen, en iedereen zat elkaar verbijsterd aan te kijken, het waren maar drie seconden.. Toen ineens, "Oh My God, Laughs, it crashed on Laughs", en we tuimelden in onze haast naar buiten, niet wetende dat Laughs een minuut eerder het strijd toneel reeds onvrijwillig verlaten had. Overeind gekrabbeld zagen we dat er van de Cub niet veel over was en de vleugels er een beetje los naaast hingen. En van Laughs helemaal niets te zien. What the f*ck, where is he.?
Rondkijkend, in disbelief, zagen we in de verte een figuur strompelend en beentrekkend dichterbij komen, die dan Laughs weer bleek te zijn en ons kwam vertellen waarom hij te voet was. Dances heeft toen eerst nog minstens vijf minuten een soort regendans met onduidelijke kreten staan uitvoeren voordat hij voldoende bedaard was om terug naar huis te rijden. Als geslagen honden zaten we bij elkaar in de cabine gepropt, Piper op de laadbak. Als ik er zelf niet bij geweest was had ik het niet geloofd, dach Art nog bij zichzelf.
Terug bij de keuken aangekomen stond de rest van de familie en personeel ons met open mond op te wachten, mevrouw Dances jammerend met de handen in de lucht. Ze hadden het allemaal in de verte zien gebeuren, wild speculerend wat er gaande was en toen er geweerschoten te horen waren was de verbijstering compleet. Eyes kwam aangegallopeerd, had ook wat gezien en schoten gehoord en eenmaal van het paard af de drie heren verbaal zo'n pak slaag gaf dat ze slechts met gebogen hoofd konden toeluisteren. Geel/zwarte ogen spuwden vuur. Art heeft toen ook een paar nieuwe woorden geleerd.

Ze hebben het eerlijk opgebiecht aan de FAA inspector maar die voelde er niet veel voor dit allemaal aan zijn baas uit te leggen met het risico vierkant uitgelachen te worden en maakte een verkort rapport op, in de trant van, "Aircraft destroyed during start up. Primary cause, aircraft jumped chocks during hand prop start and hit owners truck. Secondary cause, chocks of unsufficient material. Contributing factor, owner stupid".

Uwe gebeld om te melden dat mijn terug vlucht equipment U/S was.
Het duurde eerst vijf minuten voordat hij doorkreeg dat Ik het meende en toen nog vijf minuten over de grond rolde van het lachen.voordat hij kon bevestigen dat hij me met de stearman op zou komen halen.
Nobles oblige, en Ik had mijn zin, alsnog.. Heb me op de terugweg helemaal uitgeleefd.

Dances is in 1995 aan een hersenbloeding overleden, de zoons werken in Hollywood als stuntman en Eyes, die overigens sergeant detective was bij de Dodge City Police, is later in een lesbische relatie samen gaan wonen met een strip/pole danseres uit the city. Op een of andere manier verbaasde Art dat niet echt. (jammer FD, geen dochter).

Dat was het, en het zou me inderdaad nog lang heugen, zoals nu blijkt, dankzij Uwe.
Uwe is naar de eeuwige jachtvelden, weer een goede vriend minder. Een voor een komt een wolk ze meenemen.

Ein kühner Flieger, Freund von allen Winden,
Ein freier Vogel über höchste Wipfel,
Ein Segler über Meere, über Gipfel,
Nichts kann ihm seine stolzen Flügel binden.
Da fährt ein Blitz dem Starken ins Gefieder
Und stürzt ihn nieder.

Cheers
Art
 
Ge - wel - dig verhaal. Op een volgende BBQ zitten er een aantal jonge honden met klapperende oren naar de verhalen van opa Art te luisteren ;)
 
Fantastisch verhaal. Thanks. Noem 'm geen opa, dan komt ie nooit naar Teuge ;)

:grijns:
 
You must log in or register to reply here.
Back
Top