14 ton te zwaar in Sharjah.
Het is bijna middernacht als we bij ons vliegtuig aankomen in Sharjah, United Arab Emirates. Het is bloedheet in het vliegtuig. Alle ramen open, alle deuren open maar alle electronica en verlichting maakt het broeikaseffekt alleen maar erger. Eerste prioriteit is het verwijderen van het uniform shirt. De stropdas was al in de tas gebleven bij het verlaten van het hotel.
Captains leg, dus mag ik alle systemschecks doen en de performance berekenen, terwijl de flying pilot het flightplan in de INS zit te tikken. Elk waypoint welteverstaan. We gaan naar Lagos, Nigeria bijna 8 uur vliegen. De lading bestaat uit extra bagage, personal belongings, een klein beetje haz-mat, niets bijzonders.
Na een halfuurtje heb ik de systemschecks gedaan en begin aan de de performance. Het weer dat ik te horen krijg is kalme wind, 35C en 985mb. Ouch. Ik wist dat het heet was....
Ik doe de berekeningen. Alles op papier, de enige computer hier is een zakjappanner. We zijn 14000 kg te zwaar? Hoe is dat mogelijk? Nog een keer berekenen. Zelfde antwoord. Heb ik alle minnetjes en plusjes op de juiste plaats? Nog een keer. Zelfde antwoord. "Hey boss, we've got a problem!" 14 ton overweight! "No way!" "Yes way!" We hebben de meest gustige runway, en als we tot 5 of 6 uur wachten dan maakt 5 graden C maar een paar honderd kilo verschil. Het probleem is de lage luchtdruk. Zelfs een paar knopen wind helpt niet. Captain doet de berekening, flight engineer doet de berekening en iedereen komt met hetzelfde antwoord. 13000 ft runway, ongeveer 4 kilometer, en het is te kort. Ongelooflijk. Nu maar de baas opbellen, en hij is niet blij. Na de nodige uitleg is hij overtuigd en we vragen of we 2 pallets kunnen achterlaten. No way! That's the profit on this flight! Defuel and land in Khartoum? Onze agent zegt dat defueling niet mogelijk is. De instructies zijn om te wachten tot 5 uur en hopelijk dat het koel genoeg wordt om te vertrekken. We zitten tenslotte in de woestijn...... Om 5 uur is de temperatuur gedaald met welteverstaan 1 graad. Baas weer gebeld met het nieuwste nieuws en hij besluit dat ons vertrek uitgesteld is tot 05:00, 24 uur van nu.
Terug naar het hotel dan maar. Ontbijtbuffet soldaat maken, paar uurtjes aan de pool voordat het 45 graden wordt. We besluiten om naar de gold souk te gaan en daarna naar de mall of the emirates. Ik kan niet zeggen dat alles echt goedkoop is. Een zonnebril kost het dubbele van wat ze in de VS kosten. Terug in het hotel een beetje op het zwaar gecensureerde internet rondhangen. Skype werkt al helemaal niet en ik kan niet eens naar huis bellen. Dat zal ook vanuit Lagos moeilijk worden, het telefoon systeem daar is niet veel verbeterd sinds de onafhankelijkheid van de Britten heel lang geleden. De familie moet maar wachten tot mijn arrival in europa over een dag of wat. Met een dag vertraging ligt het hele routenetwerk weer overhoop, wie weet waar crew scheduling weer mee op de proppen komt.
Om 05:00 gaan we het weer proberen. De berekeningen laten zien dat het allemaal net kan, de luchtdruk is hoger geworden, de temperatuur is nu 31C. De nummers zijn precies het maximum voor vliegtuig en runway, geen kilo ruimte. De snelheden zijn hoog: rotate 171, clean maneuvering 285.
We stoppen zo dicht mogelijk bij de threshold en brengen de throttles naar max t/o thrust. Ready? Let's go! De flight engineer maakt kleine bijstellingen aan de throttles, autothrottles aan. Heel langzaam neemt de snelheid toe. Zo langzaam dat ik het gevoel heb dat ik naar de galley kan gaan, een pot koffie zetten, een bakkie drinken en tegen de tijd dat ik terugkom we misschien net rond V1 zitten. Eindelijk komt V1, en na 11000ft komen de rode lampen en Vr. Net voor het einde van 13000ft beton komen de wielen van de grond. 1000fpm is het maximum dat we kunnen klimmen. 320kts is standaard climbspeed bij dit bedrijf. Van een eerdere baas weet ik dat dit nummer veel hoger zou moeten zijn voor ons gewicht. Ik kijk in de performance manual en daar blijkt dat de optimum climb speed 345-350 kts is. Ik laat het de captain zien en hij besluit om de company procedures overboord te zetten en de nummers te gebruiken die meneer Douglas 40 jaar geleden heeft uitgevonden. Bij FL260 houdt de VSI op met het aangeven van een positive rate. FL280 is ons flightplan altitude. ATC vraagt of we FL280 kunnen halen 40 NM van nu. "Negative!". ISA + 30 maakt verder klimmen onmogelijk. Te lage hoogte + te hoge temperatuur => hoger dan planned fuel burn. Niet goed als je 8 uur moet vliegen over Afrika, zeker niet naar een plaats als Lagos waar het weer slecht kan zijn en ATC hopeloos is. Twee vliegtuigen binnen 100 mijl en je gaat van "No delay expected" naar een hold van 15 minuten op 3000'. We verbranden onze reserve fuel (dat is waar het voor is tenslotte) en na een "No delay expected" gaan we naar een "cleared ILS 18R". We parkeren en wachten op de outbound crew die vastzit in traffic.
Het is typisch Lagos. Heet, vochtig, het stinkt. We kruipen in ons busje zonder geblindeerde ramen, zonder escorte. Even langs de zeecontainer om onze namen in het immigratiedossier te schrijven en daar gaan we. Door de gate, dan door de grote poort en de kruising over en nu met een noodgang de eerste kilometer afracen. Langs het grote grasveld dat als wc wordt gebruikt, voorbij de military kazerne, de nieuwe parkeergarage, over een paar rotondes. We komen nu muurvast in verkeer te zitten. Er is een grote open lucht markt met allemaal winkeltjes (schuurtjes). De bushalte met tientallen oude VW busjes en VW passats en mensen die de straat over wandelen maken vooruitgaan moeilijk. Mannen met alles van etenswaren tot telefoonkaarten tot opblaasbare zwembad speeltjes lopen tussen het verkeer door. Motorfietstaxies slalommen tussen de voetgangers en auto's door. Ik voel me als een "sitting duck". Als iemand iets met ons wil doen dan is hier de kans. Iets verder is er een auto met pech. We komen langs een uitgebrande brandstoftruck. Ook geen wonder als je bedenkt dat deze apparaten 25 jaar geleden in europa al als versleten werden verklaard en door vage autosloperijen naar afrika werden geexporteerd.
Uiteindelijk komen we bij ons hotelletje aan. Niet de Sheraton, dat is voor KLM, Airfrance en een paar anderen. Onze baas kan geen 450 dollar per persoon per nacht veroorloven. Ons perdiem (dagkostenvergoeding) kan alleen ontbijt kopen. Wij zitten in een klein hotelletje een paar straten verderop. Een uurtje bij het zwembad gaat niet omdat de wind de zware dieselrook van de electriciteitsgenerator precies het zwembad in blaast. Electriciteit is zeer onbetrouwbaar en elk bedrijf of huis (als ze het kunnen veroorloven) heeft een (grote) generator. De lucht brommt van die dingen, de rook hangt overal en dit mengsel mengt zich met de uitlaatgassen van duizenden zeer oude auto's en motorfietsen, brandend vuilnis en kookvuurtjes. Dit hele zooitje wordt samengehouden door het getoeter van alle voertuigen.
's Avonds gaan we bij de nachtclub naast het hotel eten. Schijnbaar was mijn kip ziek. Op weg naar het vliegveld de volgende dag begin ik me raar te voelen. Elk gat in de weg (en dat zijn er vele) maakt het erger. Schijnbaar ben ik groen als we in de stinkende terminal door de security gaan. Onze agent merkt het op. Op zijn vraag wat er met mij aan de hand is vertel ik hem dat ik zieke Lagos kip heb gehad. Hij moet lachen en dat blijft een grap die maandenlang terug komt. "don't eat chicken, they're sick!" We gaan terug naar europa en ik ben nu zo ziek dat ik na 10.000ft in de galley op een slaapzak ben gaan liggen, 2 stappen van de lav vandaan, die ik trouw bezocht heb elk halfuur. Voor de landing heeft de flight engineer mijn plaats ingenomen en de ground mechanic die van de F/E. Ik zat op de jumpseat om de f/e aanwijzingen te geven en om een vrije baan naar de lav te hebben. Dit was de derde keer dat ik in Lagos ziek ben geweest van voedsel. Sindsdien heb ik een klein flesje whisky in mijn tas. Na een maaltijd een paar slokken van dit spul om bacteria te doden en hopelijk kan voedselvergiftiging in de toekomst vermeden worden.
I hate this place.
Happiness in Lagos starts at V1.
En dan denkt men dat het leven van een vlieger zo glamoureus is.......
