There I was....

Lagos is de meest aangevlogen bestemming geweest over de laatste 4 jaar. Er is bijna geen bladzijde in mijn logboek waar LOS niet in vermeld staat. De custom / immigratie mevrouw ziet me als een halve afrikaan, zovaak kwam ik daar. Een vriend van ons is Nigeriaan en mijn vrouw kan hem voor geen meter verstaan. Ze vraagt me altijd hoe het mogelijk is dat ik hem wel kan verstaan. Te vaak in Lagos geweest....

Als ik er weer heen zou moeten dan betekent dat maar 1 ding: ik heb weer een baan. Als vakantiebestemming staat het niet erg hoog op mijn verlanglijstje.

De eerste 2 gevallen van voedelvergiftiging waren in het hotel. De eerste keer dacht ik dat het het ontbijt was. Geen worstjes meer, geen eieren meer (=geen ontbijt meer). Nu voor de vlucht vanuit Brussel broodjes, boter, potjes jam en fruit meenemen voor het ontbijt in Lagos. De tweede keer had ik hetzelfde diner als de eerste keer. Aha! het vlees! Navraag leerde me dat ze het vlees in een marinade saus legden en in een emmer op de vloer lieten staan (niet in de koelkast!), en bij het koken alleen de buitenkant bruin lieten worden. Geen vlees meer.
Ook geen rietje meer in de cola, er zaten heel veel kleine zwarte vlekjes op de rietjes die in een glas op de bar stonden..... vliegenpoep!

Ze hebben me nog een keer ziek gemaakt daar in datzelfde hotel. We komen aan en er ligt een brief op de dresser. "Dear honorable esteemed guest, we are to inform you about our fumigation exercise that is planned for tomorrow morning. We regret any inconvenience this might cause you".
OK, wat is een fumigation exercise? Moet ik mijn kamer uit? Nee, u kunt in uw kamer blijven. We gaan voor muggen spuiten. De volgende morgen ga ik naar het ontbijt en een kamerjongen wil de parketvloer boenen. Ga je gang. Mijn tassen zitten op slot, wat kan er gebeuren? Een uurtje later kom ik terug en nu blijkt dat hij een vloeibaar middel heeft gebruikt dat nogal stinkt. Raam open, airco aan en binnen een paar minuten heb ik er geen last meer van.

Plotseling is er een klere herrie voor mijn deur, het lijkt wel of er een grasmaaier voor staat. Even door het spioneergaatje kijken en ik zie daar een vent met gasmasker, witte chemicalien overall en een apparaat op zijn rug waarmee hij enorme wolken de overloop overjaagt. Het is zwaar IFR, cat 5 misschien wel, 3 meter zicht. De troep komt onder de deur door en stinkt verschrikkelijk. Telefoontje van de frontdesk: "we are sorry for the noise sir!" Moet ik mijn kamer uit??? "No, you'll be fine". Yeah right! Ik moet hier weg, maar hoe? Snel uniform aan, tassen gepakt en wachten tot het op de overloop iets beter wordt en het spul te ver in mijn kamer doordringt. Heel diep ademhalen, deur open, het spul staat in halve centimeter diepe plassen op de vloer, trap af rennen, maar helaas ben ik halverwege de trap al buiten adem. Een diepe zucht, en ik begin te hoesten als een gek. Zuurstofgehalte nul komma nul. Hoestend, vertikkend en half verdwaasd kom ik de voordeur uit rollen. Big Mama (Second in command in dit hotel) komt de hoek om waggelen en vraagt me wat er met mij aan de hand is en waar ik vandaan kom. Out of my room... "But you should not have been in your room! We told everyone to be out of here!" Blijkbaar had de frontdesk die mededeling niet meegekregen... OK, waar is de rest van mijn crew? Eentje zat aan de bar van een zusterhotel aan de overkant van de straat ontbijt te eten. Dat bleek de flight engineer te zijn. Waar is de captain? Hoe bedoel je? We zijn altijd met ons drieen! Kamer 102! Bleek dat de captain ook nog in zijn kamer was. Samen zijn we naar de overkant gebracht waar de f/e in shorts en t-shirt een bakkie koffie zat te slurpen. Hem wilden ze niet naar zijn kamer laten gaan om zijn spul bij elkaar te graaien. Een kamerjongen kon dat doen. Niet dus! Je weet immers nooit of je een volle tas terug krijgt of niet. Uiteindelijk hebben ze hem naar binnen laten gaan.
Ondertussen lag ik op een bank. Een kleine beweging van mijn hoofd liet de hele wereld 3 keer omtollen. Mijn maag protesteerde. Mijn armen, vingers en voeten wilden niet bewegen, gewoon geen kracht voor.

Hoe ik in mijn stoel ben gekomen is nog steeds een vraag. Tot cruise altitude heb ik mijn werk gedaan, vertraagd weliswaar. Daarna de stoel achterover, dekentje over me heen, oogkleppen op en vooral niet bewegen, totdat mijn maag weer aandacht moest hebben. Dat laatste was gelukkig maar een paar keer het geval. De hele vlucht terug naar Brussel ben ik geen zak waard geweest. We kwamen daar zeer laat aan en we hadden het plan opgevat om de volgende morgen naar het ziekenhuis te gaan als er geen verbetering in mijn situatie was. Een ding was al zeker voor de vlucht: ik ging niet uitvinden hoe goed de gezondheidszorg in Lagos was. De volgende dag was ik heel wat beter, geen ziekenhuisbezoek en voor zover ik weet heb ik er geen schadelijke gevolgen aan overgehouden. Was het DDT? De europeanen hebben tonnen van dat spul in afrika gedumpt toen het in europa verboden werd. I'll never know.
 
Last edited:
Metro, wat doe je hier nog? Je zou voor Piloot en Vliegtuig columns moeten schrijven, die hele Cocheret handel kan wat van jouw schrijverstalent leren!
 
@Metreo: Met 49015, Hoezo zit je werkeloos thuis? Een baan als broodschrijver moet toch best lukken met jouw talent. (n.b. Van horen zeggen heb ik vernomen dat je als piloot soms (zeg maar ergens tussen start en landing) ook wel eens een uurtje over hebt, dus als je weer vliegt, kun je gewoon doorgaan met de leuke delen van het broodschrijven.

[me]wil vast een optie op het boek dat Metro gaat publiceren[/me]
 
Bedankt voor de complimenten! Leuk dat dit soort verhalen gewaardeerd worden.
Een boek zal nog wel even op zich laten wachten, maar het is wel een idee.

11 augustus was de dubbele verjaardag van mijn ontslagen. In 2008 was het Gemini Air Cargo dat het loodje legde, in 2009 parkeerde mijn nieuwe werkgever 1/3 van de vloot. Slechte economie heette het.
Tenzij er een hele goede deal om de hoek komt dan gaat de vliegerspet (die ik gelukkig nooit gehad heb) aan de kapstok voor onbepaalde tijd. Een baantje buiten de vliegerij ligt in het verschiet en ik hoef hiervoor niet 3 weken van huis (met de mogelijkheid van verlenging zonder adequate compensatie), voor een hongerloontje ($2000 netto per maand, B757/767 en 747). Of iets meer thuis voor een aalmoesje (regional airlines). Nu ben ik thuis met mijn kinderen en zie hen opgroeien (priceless).
Ook ben ik het gezeur zat dat allerlei maatschappijen stellen:
- MD80, 737 of A320 ervaring voor een MD11 job. DC10 (moeder van de MD11) telt niet?????
- Glazen cockpit ervaring: CRJ200-rondjes-om-de-kerk maken iemand beter gekwalificeerd voor een wide-body in moeilijke omstandigheden dan iemand die jarenlang een wide-body met steam gauges door dezelfde moeilijke omstandigheden heeft gevlogen?
- Second in command (P2) rating voldoet niet, we nemen alleen aan met PIC rating (om vevolgens weer een x aantal jaren rechts te gaan zitten).

Komt echter de juiste aanbieding om de hoek dan veranderd alles. Mijn tas is (half) gepakt, echt waar.
 
Last edited:
Wat een hoeveelheid schrijftalent is hier op het forum aanwezig!

Ik hoop van harte voor je Metro, dat er snel een 'juiste aanbieding om de hoek komt'.
De DC-10 is inderdaad de moeder (of vader???) van de MD -11 en er zijn zoveel vliegers overgestapt van een 'klokkenkast' naar een 'glasbak'. Dus waarom ze jou niet met open armen ontvangen????
MD - 11 is helaas ook een uitstervend ras...
Als ik een vliegbedrijf runde wist ik het wel...

Toen ik het verhaal van jouw zieke kip las kwam bij mij weer een zieke eend bovendrijven. Ooit vloog ik met Aeroflot, in een Toepolev-154. De koekjes die uitgedeeld werden zaten in plastic verpakking. Muffig dat ze waren... Maar eens op de verpakking gekeken. Drie jaar oud....
 
Leuk al die verhalen van de wilde vaart.
Zo hadden wij een tijdje geleden, een project in Djeddah en was het voor een ieder een sport om voor de borrel s ávonds wat drank naar binnen te smokkelen, en in verband met allerlei verhalen over zweepslagen was dat zeker niet zonder gevaar.

De Amerikaanse vliegers van Saudia hadden zelfs een eigen (geheim) stokerijte waar de voortreffelijke 'sadiki' gemaakt werd.
En zo kon de blanke gemeenschap zich toch nog vermaken op feestjes die her en der plaats vonden na een lange dag werken.

Maar opeens waren er geen feestjes meer, en na wat informeren bij onze Amerikaanse collega's kwam uiteindelijk het hoge woord eruit.
De stokerij was ontdekt door de religieuze politie, maar gelukkig werd de eigenaar op tijd gewaarschuwd die onderweg was van Riadh naar Djeddah met zijn kist.
Halverwege gewaarschuwd door zijn maten, draaide deze vlieger om en week uit naar Riadh , om met de eerst volgende kist te vertrekken naar het buitenland.

De schrik zat er dus goed in, maar ook dat weerhoud mensen niet om zich het plezier na een dag hard werken te laten ontnemen.

Zo vloog ik met een gezagvoerder die een nieuwe route had ontdekt.
Legaal whisky kopen in Khartoem tax free stores, en vervolgens op een 'secret place' de whisky verdelen over 2 platte halve liters die in de sok, ogenschijnlijk onzichtbaar, werden 'secured' met high speed tape.
Zo zie je maar weer dat creativiteit van mensen oneindig is als iets wordt verboden waar onze eigen rechters geen moeite mee hebben.
Maar het plan was niet helemaal goed doordacht want terwijl ik door de passagiers hal liep hoorde ik een 'plop', en voelde direct wat nattigheid in mijn schoen, vervolgde mijn weg zeer voorzichtig, in het aanzien van passagiers, met een stijf been richting de uitgang van de pax hal.
Maar het leed was al geschied want de whisky lucht steeg , zoals het hoort, direct naar boven. en je gaat natuurlijk in zo'n hal natuurlijk niet je veters even strikken.
Gelukkig deden de natuurwetten hun werk en tijdens de terugreis was mijn sok in een mum van tijd weer droog.
Eenmaal aangekomen op Djeddah hadden we inmiddels een veilige route ontdekt om de douane te misleiden, en het meteo office heeft ons lange tijd een veilige doorgang geboden, maar na enige tijd hadden de Saudi's ook daar genoeg van.
De vluchten aldaar waren altijd heel bijzonder, vrouwen die veel kabaal maakten als we eenmaal het luchtruim in gingen, maar daarover misschien de volgende keer meer.
 
Ik was een week niet in staat online te komen, maar wil nu na alle mooie verhalen gelezen te hebben mijn post (#2) terugnemen.

Ik zou zeggen laat de (kortere) verhalen hier vooral terugkomen! Misschien was dat ook wel een drempel voor degene die verhalen hebben, meteen een eigen topic moeten maken... Met een algemeen verhalen topic is dat niet langer nodig!


Ik wacht op meer!
 
@B767,

twee 500ml liter flesjes in de binnenzakken van je uniformjasje stoppen. Wel 2, anders hangt je jasje scheef ;)
 
Ha die J.I.P dan weet je nog niet hoe het daar toegaat, je wordt van top tot teen onderzocht door de douane behalve.....? , maar ja, ook de Saudi's hebben een hekel aan heilig schennis.

Overigens wat niet mag is toch in ruime voorraad aanwezig.
Op een avondje aan het strand had een Prins een oogje laten vallen op een van onze aantrekkelijke medewerksters, en nodigde ons uit in zijn buitenverblijf aan het strand.

Ook Saudi's kunnen stoer doen , en hij begon; 'if I want I can give you a whisky' , nou dat was niet tegen dovemans oren gezegd natuurlijk.
Mijn antwoord; 'i don't believe you ', zijn ogen begonnen direct vijandig te twinkelen, ik had hem duidelijk op zijn staart getrapt.
Hij Klapte met 2 handen in de lucht en nog geen minuut later verscheen er een klein mannetje met een enorme fles die ik nog niet eerder gezien had, "one gallon'.
Het avondje werd dan ook erg gezellig maar ondertussen begon de Prins steeds gebiologeerder naar onze dame te kijken die vervolgens voorstelde maar terug te gaan naar ons hotel.
De prins zat in een sqeeze, de whiskey werd in de achterbak van zijn mercedes geladen, en hebben vervolgens de donkerste straatjes van Djeddah gezien, waar alweer een klein mannetje klaar stond om de whisky te verbergen.
Maar voordat we werden afgezet voor ons hotel in een 'secured' gebied moest de achterbak eerst nog één keer open voordat we verder toegelaten werden.
De whisky kon je van meters afstand nog ruiken , maar toch was er niets te vinden en dan zijn de Saudi's gelukkig snel tevreden.
 
08.10 Ik loop de ochtendbriefing binnen en krijg een pieper in mijn handen gedrukt. Of ik de eerste vlieger wacht wil waarnemen. Geen probleem, graag zelfs, ik ben pas net een maand eerste vlieger of 'gezagvoerder' zoals het in de burgerluchtvaart heet. Van het weekend ook al de wacht gehad en toen bleef het rustig, dus elke minuut met de pieper is weer een extra kans op een inzet. Het weer is interessant, een warmtefront is ons gepasseerd en een koufront komt er in rap tempo aan. Daarachter opklaringen, maar we bevinden ons momenteel in de warme sector met alleen maar narigheid.

08.37 Het is verlof geweest en ik ga eens kijken in 'mijn' navigatieruimte. Als neventaak ben ik verantwoordelijk voor alle kaarten en computers die benodigd zijn voor het opereren vanaf de wal of voor het opereren vanaf een schip. Het lijkt wel of meneer Jeppesen het woord vakantie niet kent en ik begin met het ruimen van alle kaarten die in een maand tijd zijn binnen gekomen.

09.23 Terwijl ik kijk naar de houdbaarheid voor een pakket kaarten dat naar Somalie moet, gaat opeens de bel. Het is nu al second nature geworden dat je gelijk daarop reageert door te gaan rennen. Ik ren net de deur uit, terwijl er binnen over de algemene oproep iets gezegd wordt over de aard van de inzet. Zou het een Medevac zijn? Moeten we gaan zoeken? Met mijn helmtas tas in de ene hand en persoonlijke navtas in de andere ren ik gelijk naar overkant van het vliegkamp waar de SAR heli gereed wordt gemaakt. Eenmaal binnen moet ik nu opeens heel andere taken doen dan een maand geleden. Ik ben nu de eerste vlieger dus moet de status van de kist bekijken en gelijk aanvangen met de walkaround, ik moet immers binnen 20 minuten in de lucht hangen. Het weer, NOTAM en de briefingsheet is verantwoordelijkheid voor de tweede vlieger. In de wandelgangen hoor ik iets vaag over een man over boord 60 mijl noord-west van De Kooy.

09.36 De civiele SAR van de buren, de Whiskey-Bravo (WB), hangt al in de lucht terwijl ik net begin met het koppelen van de rotor. Nu zijn ze me voor, maar zij cruisen met 100 kts en wij met 135 kts, straks halen we ze toch wel in denk ik nog.

09.41 “De Kooy tower, Rescue Pedro 02, ready for departure present position..” We laten het platform achter ons en we vliegen richting de kust special vfr op 400ft vanwege bewolking op 500ft. Het weer is al minder dan voorspelt en van het kustwachtcentrum horen we dat het alleen maar minder wordt. Na het verlaten van de CTR nemen we al snel contact op met Amsterdam Information. Al gauw horen we dat de WB vanwege bewolking op 300ft aan het vliegen is, daarop besluiten wij naar 200ft te zakken om separatie aan te houden. Amsterdam Information geeft heel goede back-up, maar je blijft verantwoordelijk voor je eigen separatie. Op de radar zien we een aantal buien waar we noodgedwongen omheen moeten. Als er maar geen ontlading op zit denk ik bij mezelf.

10.01 Het zicht is inmiddels terug gelopen tot een paar mijl, op drie uur zie ik opeens een landingslamp onze richting op komen. Al snel wordt dat vier uur tot ik hem even laten uit het oog verlies. Het is de WB. Ondanks dat je allebei serieus aan het werk bent wil je natuurlijk als eerste on scene zijn. Het weer is echter nog meer aan het inkakken en besloten wordt dat ter plaatse wij op 100ft gaan zoeken en zij op 200ft.

10.11 On scene, aanvang zoeken. De persoon is om 04.00 op post gekomen en om 09.00 werd deze persoon vermist door de rest van de bemanning. Met de huidige weergegevens en de koers en vaart van het schip berekend het kustwachtcentrum een zoek gebied. Er wordt besloten eerst visueel te zoeken op tracks van 20 mijl. Met 60 knopen groundspeed vliegen we onze tracks af, opeens hoor ik vanuit de cabine “ik zie wat”. Gelijk draai ik de kist om, om te kijken wat er wordt waargenomen. Nog 400 meter op twee uur, nog 200 meter op 1 uur, bijna op de neus nog 100 meter. Visueel! Het zijn echter een groep rood witte ballonnen, wat doen die hier midden op zee?! We zoeken verder.

11.27 We besluiten bij te tanken op een boorplatform dat voor ons gereed wordt gemaakt. In de tussentijd maakt het kustwachtcentrum een nieuw zoekgebied op, zodat we na het tanken gelijk door kunnen. Het platform ligt vrij dichtbij, maar met de lage bewolking en slecht zicht zie ik pas op een mijl een silhouet verschijnen van een enorm gevaarte. Het helidek ligt op 200ft en de bewolking zit met flarden op 300ft, dat wordt interessant. De wind is toegenomen tot steady 30 knopen met uitschieters tot 37-38 knopen. Op het boorplatform zelf merk je pas hoeveel dat is, het hele gevaarte beweegt heen en weer wat een combinatie is van golven en wind. De refuel verloopt spoedig en voorin maken we een plan met de nieuwe gegevens van het kustwachtcentrum. We kloppen dit allemaal in, in een soort van rekenmachine, de TANS. Dat staat voor tactical air navigation system, maar het is alles behalve taktisch, het heeft meer iets prehistorisch (PANS?). Met behulp van doppler en air data gegevens berekend dit apparaat onze positie, dit kunnen we cross checken met onze GPS, maar primair navigeren we op dit apparaat uit de jaren 70. Heel basic, maar een simpele interface wat door iedereen makkelijk te gebruiken is. Onze GPS is trouwens niks meer dan een lijn text met onze coordinaten of de tijd. Moving map? Ja, de vinger van de tweede vlieger die op de kaart vertelt waar we zitten.

11.54 Na een kwartier zit er weer 800kg aan brandstof in en kunnen we weer deelnemen aan de zoektocht. Het weer lijkt al iets op te klaren, maar aan de golven te zien is het nog geen pretje om in het water te liggen. De vissersboten die we af en toe tegen komen maken behoorlijke klappers als er weer een golf over het dek spoelt. Ik word al zeeziek bij de gedachte aan zulke bewegingen met een boot. De olietanker van een paar honderd meter lang heeft hier totaal geen moeite mee en vaart gestaag door, more my cup of tea.

12.30 Visual! Weer vanuit de cabine wordt er iets gezien, zelfde procedure, omdraaien en kijken. Als we steeds dichterbij komen lijkt het iets hoopvol tot we er echt boven vliegen, een bureaustoel. Het laatste wat je wel verwacht is een bureaustoel. Zo nu en dan komt er een Dornier van de kustwacht of een Engelse Cessna 406 over ons heen die tussen de 400 en 700ft met FLIR het hele gebied afzoeken. Wij vertrouwen echter nog steeds op onze eyeball mk 1.

13.30 Bingo fuel. Het is tijd om terug te keren. We horen al via operaties dat de volgende bemanning klaar staat. Even later hoor ze ik oproepen op Amsterdam information, het is rescue pedro 04. (Toevallig is die eerste vlieger ook lid van dit forum, what are the odds). Dit is de afgelopen jaren niet zo vaak voor gekomen, twee lynxen in dezelfde zoekactie. Uiteindelijk deden er dus continu 4 kisten mee in de zoekactie. Op de terugweg nog blij verrast met wat tall ships die ook de SAIL hebben aangedaan en nu op weg zijn naar Bremen voor de volgende SAIL. Mannelijk weer voor de bemanning, ik ben blij dat ik hoog en droog zit. Althans, droog. Er komt af en toe wat regen naar binnen, de Lynx blijkt niet helemaal waterdicht.

14.11 Terug op De Kooy. Na 4 uur vliegen is het mooi geweest, wij hebben ons best gedaan.

17.00 Inmiddels neemt een derde crew het over van de pedro 04, het zoeken gaat door. Hopelijk wordt de beste man nog gevonden voor de zon ondergaat..

20.42 Goed voorbeeld doet goed volgen, ik vond het zo'n interessante dag dat ik na het lezen van dit topic ook wel mijn verhaal wilde delen. Mijn eerste SAR als gezagvoerder, ik kijk uit naar de volgende. Maar wat een wind vandaag zeg!

http://www.kustwacht.nl/nl/laatstenieuws_mob_230810
 
Interessant verhaal Wepz! Ik hoop dat de beste man snel gevonden wordt...

@Iedereen, super dat dit topic weer tot leven is gekomen met al die fantastische verhalen! Erg leuk en leerzaam om alle belevenissen te lezen.
 
Back
Top