Sierra Mike Delta
New member
Eentje uit de oude (nouja..) doos, geen hele spectaculaire hoor maar leuk genoeg om te delen denk ik: we schrijven ergens begin jaren 90. SMD is 14 of 15 jaar (dus zeg maar gerust SMD junior) en pa SMD heeft het hele gezin SMD zover gekregen dat het weekje vakantie op Jersey niet per boot maar per vliegtuig zal worden gedaan. Hoewel ma SMD het niet zo heeft op vliegen in zo´n kleine rammelbak offert ze zich op ten faveure van het overige gezin.
De tussenstop die we met de gehuurde Piper arrow II aandoen is Oostende. SMD junior is helemaal in z´n sas en leeft zich uit met kaart, meetlat en flightcomputer. Je kunt immers niet vroeg genoeg beginnen met navigeren. Gewapend met de ervaring van wel 2 of 3 puzzle-tochten waant SMD junior zich een heuse co-piloot en de euforie is compleet zodra het eerste doel bereikt wordt: Oostende is in zicht en de eerste leg van de missie is compleet wanneer pa SMD met een sierlijke landing de piper op Belgisch grondgebied neerplant. Even tanken, de benen strekken en het weer nog even checken voor de oversteek via Frankrijk naar het mooie Jersey. Jersey, niet alleen een belastingparadijs in het klein maar ook gezegend met prachtige getijde-gebieden en een rijke historie met veel WWII-bezienswaardigheden (bezet gebied tot 1945). Een mooi vliegveld met (als ik me goed herinner..) een behoorlijke dip in de landingsbaan; maakte destijds veel indruk op SMD. Overigens heel opmerkelijk op hoeveel andere zaken je let als je jaren later zelf je brevet hebt en vliegt, vergeleken met toen je als 15-jarige amper boven de instrumenten uit kon kijken. Zoveel zaken die pa SMD wel moet hebben gezien en opgemerkt terwijl SMD junior... ja wat eigenlijk aan het doen was?
Maar goed, nog altijd op Oostende en na een klein uurtje staat de gehele fam SMD ready for departure. De laatste checks zijn gedaan en de handle gaat resoluut naar voren. Ma SMD heeft er alle vertrouwen in dat pa SMD de kist inclusief gezin veilig de zee over weet te vliegen maar zelfs beide broertjes SMD, die nu achterin zitten, zien dat ze er heels niet gerust op is. Maar ach, zoals zo vaak in –goede!- relaties doe je wel eens iets dat de ander wel leuk vind maar jijzelf helemaal niet. Hoort erbij. En pa SMD kon je nou eenmaal helemaal blij maken met vliegen dus dat was het haar wel waard.
Totdat.. we nog geen 500 ft hoog zitten en de Arrow zo vreselijk begint te schudden en te pruttelen dat iedereen aan boord gelijk weet dat er iets een heel klein beetje aan het misgaan is. Wat ik me herinner is een zee aan stilte van ons allemaal. Pa SMD die vrij kordaat checks doet en hoewel SMD junior hem niet in het gezicht kan kijken is het wel duidelijk dat het ernst is. We horen hoe pa SMD vraagt of hij een voorzorgslanding kan maken opposite runway. De toren verleent alle medewerking maar ik heb het idee dat we al 180 graden omgedraaid zijn voordat de laatste woorden van de ATCer hebben geklonken. Het trillen is vrijwel opgehouden maar de motor pruttelt er bij een laag toerental onregelmatig op los. Pa SMD briefed ons in 4 woorden: “we gaan weer landen” klinkt er vastberaden. De broertjes SMD kennen op die leeftijd nog geen angst waarschijnlijk, en zijn zo onder de indruk dat ze geen woord zeggen tot het vliegtuig stil zal staan.
De landing verloopt natuurlijk uitstekend en nog enigszins beduusd van het voorval krijgen ze ergens bij het tankstation (?) wat te eten en te drinken. Ondanks dat het Zondag is wordt een ´dienstdoende´ monteur opgeroepen van huis zodat die ´Ollanders´ tenminste nog verder kunnen vliegen. 20 Minuutjes later komt een oud mannetje met hond in een stoffige mat groene Lada-station het vliegveld opgereden. We blijken hem uitgerekend op z´n verjaardag te moeten hebben, hij heeft juist alle familie thuis op visite maar dit doet hij graag even tussendoor. Maar allez, kom maar op met die vliegmachien, vast en zeker de bougies. En het klopt. Er blijken 2 bougies uit 1 cilinder kapot te zijn. Geen probleem, hij haalt een paar loodsen verderop wel even een paar nieuwe bougies. Pa SMD ziet zijn vermoedens bevestigd als de behulpzame mechaniker enigszins slingerend naar de Lada loopt en evenzo slingerend wegrijdt: blijkbaar heeft de brave borst al een paar flinke neuten op ter ere van zijn verjaring. Gelukkig is pa SMD zelf garagist van beroep en met een nauwlettend oog wordt de vervanging van de bougies gevolgd. Maar eerlijk is eerlijk; ondanks de alcoholische bedoezeling is de olijke monteur uiterst kundig. De oude bougies blijken al enige tijd niet vervangen te zijn geweest, wat achteraf nog enig gedonder oplevert in NL qua onderhoudszaken. Nadat de checks zijn gedaan, de monteur bedankt is voor zijn diensten en ma SMD is overtuigd om door te vliegen wordt de oversteek gedaan.
Het is wat stiller aan boord dan op de eerste leg, niet alleen doordat de Franse ATCer geen Engels spreekt en daarom maar zwijgt, maar ook vanwege een lichte spanning voor de golfjes die gaan komen. Pa SMD voelt zich er goed bij anders zou hij de oversteek niet wagen. Echter zodra Jersey en het vliegveld in zicht zijn, keert de gezelligheid terug, wordt de stilte doorbroken en maakt een licht overwinningsgevoel zich van de familie SMD meester. De landing is in ieder geval voor 3 personen aan boord een redelijke opluchting hoewel pa SMD dat gevoel stiekem toch ook wel deelt.
Hoewel pa SMD het de tweede keer evenzo zou hebben gedaan was het achteraf gezien wel wat hachelijker dan op het moment zelf. Zelfs SMD junior heeft de betreffende monteur nog op het netvlies staan: een grote rode neus, kleine oogjes en een kegel van heb-ik-jou-daar. Wellicht is niet alles precies zo gegaan als in SMDs herinnering maar zo was het wel ongeveer hoor... Navragen gaat niet meer want pa SMD is al een tijdje niet meer onder ons. Het leek me wel leuk om dit soort kleine avontuurtjes toch nog eens te delen. Er zitten vast nog wel een paar leuke verhalen in de pijp.
SMD
De tussenstop die we met de gehuurde Piper arrow II aandoen is Oostende. SMD junior is helemaal in z´n sas en leeft zich uit met kaart, meetlat en flightcomputer. Je kunt immers niet vroeg genoeg beginnen met navigeren. Gewapend met de ervaring van wel 2 of 3 puzzle-tochten waant SMD junior zich een heuse co-piloot en de euforie is compleet zodra het eerste doel bereikt wordt: Oostende is in zicht en de eerste leg van de missie is compleet wanneer pa SMD met een sierlijke landing de piper op Belgisch grondgebied neerplant. Even tanken, de benen strekken en het weer nog even checken voor de oversteek via Frankrijk naar het mooie Jersey. Jersey, niet alleen een belastingparadijs in het klein maar ook gezegend met prachtige getijde-gebieden en een rijke historie met veel WWII-bezienswaardigheden (bezet gebied tot 1945). Een mooi vliegveld met (als ik me goed herinner..) een behoorlijke dip in de landingsbaan; maakte destijds veel indruk op SMD. Overigens heel opmerkelijk op hoeveel andere zaken je let als je jaren later zelf je brevet hebt en vliegt, vergeleken met toen je als 15-jarige amper boven de instrumenten uit kon kijken. Zoveel zaken die pa SMD wel moet hebben gezien en opgemerkt terwijl SMD junior... ja wat eigenlijk aan het doen was?
Maar goed, nog altijd op Oostende en na een klein uurtje staat de gehele fam SMD ready for departure. De laatste checks zijn gedaan en de handle gaat resoluut naar voren. Ma SMD heeft er alle vertrouwen in dat pa SMD de kist inclusief gezin veilig de zee over weet te vliegen maar zelfs beide broertjes SMD, die nu achterin zitten, zien dat ze er heels niet gerust op is. Maar ach, zoals zo vaak in –goede!- relaties doe je wel eens iets dat de ander wel leuk vind maar jijzelf helemaal niet. Hoort erbij. En pa SMD kon je nou eenmaal helemaal blij maken met vliegen dus dat was het haar wel waard.
Totdat.. we nog geen 500 ft hoog zitten en de Arrow zo vreselijk begint te schudden en te pruttelen dat iedereen aan boord gelijk weet dat er iets een heel klein beetje aan het misgaan is. Wat ik me herinner is een zee aan stilte van ons allemaal. Pa SMD die vrij kordaat checks doet en hoewel SMD junior hem niet in het gezicht kan kijken is het wel duidelijk dat het ernst is. We horen hoe pa SMD vraagt of hij een voorzorgslanding kan maken opposite runway. De toren verleent alle medewerking maar ik heb het idee dat we al 180 graden omgedraaid zijn voordat de laatste woorden van de ATCer hebben geklonken. Het trillen is vrijwel opgehouden maar de motor pruttelt er bij een laag toerental onregelmatig op los. Pa SMD briefed ons in 4 woorden: “we gaan weer landen” klinkt er vastberaden. De broertjes SMD kennen op die leeftijd nog geen angst waarschijnlijk, en zijn zo onder de indruk dat ze geen woord zeggen tot het vliegtuig stil zal staan.
De landing verloopt natuurlijk uitstekend en nog enigszins beduusd van het voorval krijgen ze ergens bij het tankstation (?) wat te eten en te drinken. Ondanks dat het Zondag is wordt een ´dienstdoende´ monteur opgeroepen van huis zodat die ´Ollanders´ tenminste nog verder kunnen vliegen. 20 Minuutjes later komt een oud mannetje met hond in een stoffige mat groene Lada-station het vliegveld opgereden. We blijken hem uitgerekend op z´n verjaardag te moeten hebben, hij heeft juist alle familie thuis op visite maar dit doet hij graag even tussendoor. Maar allez, kom maar op met die vliegmachien, vast en zeker de bougies. En het klopt. Er blijken 2 bougies uit 1 cilinder kapot te zijn. Geen probleem, hij haalt een paar loodsen verderop wel even een paar nieuwe bougies. Pa SMD ziet zijn vermoedens bevestigd als de behulpzame mechaniker enigszins slingerend naar de Lada loopt en evenzo slingerend wegrijdt: blijkbaar heeft de brave borst al een paar flinke neuten op ter ere van zijn verjaring. Gelukkig is pa SMD zelf garagist van beroep en met een nauwlettend oog wordt de vervanging van de bougies gevolgd. Maar eerlijk is eerlijk; ondanks de alcoholische bedoezeling is de olijke monteur uiterst kundig. De oude bougies blijken al enige tijd niet vervangen te zijn geweest, wat achteraf nog enig gedonder oplevert in NL qua onderhoudszaken. Nadat de checks zijn gedaan, de monteur bedankt is voor zijn diensten en ma SMD is overtuigd om door te vliegen wordt de oversteek gedaan.
Het is wat stiller aan boord dan op de eerste leg, niet alleen doordat de Franse ATCer geen Engels spreekt en daarom maar zwijgt, maar ook vanwege een lichte spanning voor de golfjes die gaan komen. Pa SMD voelt zich er goed bij anders zou hij de oversteek niet wagen. Echter zodra Jersey en het vliegveld in zicht zijn, keert de gezelligheid terug, wordt de stilte doorbroken en maakt een licht overwinningsgevoel zich van de familie SMD meester. De landing is in ieder geval voor 3 personen aan boord een redelijke opluchting hoewel pa SMD dat gevoel stiekem toch ook wel deelt.
Hoewel pa SMD het de tweede keer evenzo zou hebben gedaan was het achteraf gezien wel wat hachelijker dan op het moment zelf. Zelfs SMD junior heeft de betreffende monteur nog op het netvlies staan: een grote rode neus, kleine oogjes en een kegel van heb-ik-jou-daar. Wellicht is niet alles precies zo gegaan als in SMDs herinnering maar zo was het wel ongeveer hoor... Navragen gaat niet meer want pa SMD is al een tijdje niet meer onder ons. Het leek me wel leuk om dit soort kleine avontuurtjes toch nog eens te delen. Er zitten vast nog wel een paar leuke verhalen in de pijp.
SMD
