White in.
Even reageren voor de goede orde. Het topic blijf boeien voor sommigen.
Er is nooit een Mr, Bond geweest, contrary to popular belief.
Wel waren er, een Mr. Pink, al eens gememoreerd hier op Airwork, en een MR. Blue.
Beide heren hebben tijdens de oprichtingsvergadering in een Cantina, net accross the Rio Grande, vanuit Brownsville TX, in het aanpalende stadje Matamoros, de benchmark niet gehaald, volgens richtlijnen opgestekd door Madam D.
Toen het uiteindelijk duidelijk werd dat er slechts vier colours van de zes zouden overblijven zijn Pink en Blue er te paard vandoor gegaan zonder te betalen en aldus de overgebleven vier de rekening moesten zien te betalen. Dat werd opgelost door het aangaan van een weddenschap met de lokale kleuren omtrent het nuttigen van tequila Sunrises, in absurd tempo, als ik mij goed herinner, met als criterium dat de innemer steeds in een rechte lijn van de bar naar het toilet moest lopen zonder te zwalken of om te vallen.
Onze vier overblijvers, gepokt en gemazeld met een gezamelijke shelflife van zestigduizend vlieguren met de daarbij horende vanzelfsprekende overconfidentie, ook nog eens enhanced door de weggeklokte tequila's, wonnen deze gamble natuurlijk met gemak. Helaas was dat geen vrije aftocht,want de sombrero gastheren waren not amused en de sfeer werd wat gespannen, zoals men dat in films wel eens ziet.
Besloten werd, in gefluisterd Hollands, waarom weet ik ook niet, ze konden het toch niet verstaan, om het op een lopen te zetten, naar het plein waar onze paarden stonden. Even ter verduidelijking, tegenover iedere Cantina is er altijd wel een plein. Zo ook daar.
Daar White het plan van exit bedacht had, deed hij ook de aftelling, drie, twee, een, go. En door de klapdeurtjes naar buiten. Ieder sprong op een paard en gallopeerde weg, een grote stofwolk achterlatend.
Toen die wolk opgetrokken was zat White nog steeds te paard op het plein. Nothing had moved. Wat was er aan de hand, Hah, White was, in de euforie van het moment, zonder echt te kijken, op een paard standbeeld gesprongen wat tegen over de Cantina stond als een soort eyecatcher. Fanatiek op de billen van een stenen paard slaan geeft geen beweging voorwaarts, moest White met een schaapachtig lachje toegeven aan de inmiddels kromliggende sombreros die op dat moment nog eens versterkt werden in hun geloof dat Gringo;s ooit nog eens vanzelf Texas zouden teruggeven.
Zo, dit even ter aanvulling van de demonisering van de Modjes, wij zijn ook maar simpele pilootjes die Dame D. wat helpen zodat ze tijd vrij kan maken om af te studeren.
Tot slot hier een pic van de originele Zes Modjes, op weg naar de Cantina.
Wat er uiteindelijk van Pink en Blue terechtgekomen is na hun laffe escape zal ik later nog wel eens uit de doeken doen.
Voor nu, dont be afraid, we are here to help you. :haha:
White out.