Lijdend voorwerp van dit avontuur was Zarkani's B-707 SU-DAC, een kist die oorspronkelijk aan BOAC was afgeleverd door Boeing. Dit is die kist die tien jaar na onderstaand avontuur een paar jaar op SPL-oost voor hangaar 11 weg heeft staan rotten en in 1996 toch nog door een aantal kamikazes is meegenomen naar Manston. Uiteindelijk is deze kist in 1998 op Mombassa verongelukt. (foto Johan Ljungdahl, Schiphol, 15 juli 1985)
Het is alweer een kwart eeuw geleden, 1984, de de tijd dat sex nog vies was en brood met drie o's werd geschreven. Schiphol werd dagelijks aangedaan door vele B-707's. vanuit alle werelddelen. Nu was het turning point wel bereikt en als pax-kist zag je er niet veel meer maar als freighter des te meer. Elke belader op SPL kon die bakken dromen, dertien P6 pallets bovenin en onder wat er maar aan losse zooi te laden was. Veel van die kisten gingen naar het Midden-Oosten en een tonnetje of vier hatching eggs in de belly was normaal, wat een klote klus was het om die loeizware dozen met eieren te laden maar ja, toen wist nog geen mens wat ARBO was.
Nu was er een aantal Egyptische broers, Zarkani genaamd, en die hadden een slimme logistieke keten opgebouwd. Vracht van Europa naar de zandbak was er altijd genoeg maar retour niet en leeg vliegen levert niets op. De broers hadden daarom een aantal kwekerijen opgezet en voorzagen zo hun vloot van vijf B-707s van sperziebonen om deze vluchten naar Europa mee te vullen. Appie Heijn was een giga klant en dagelijks, vooral in de winter, waren er diverse, zoals wij ze noemden, boontjes vluchten op Amsterdam.
Tsja, en als je dan nog geen ritje met een 707 hebt gemaakt is het grappig eens te kijken wat er mogelijk was. Ik werd getipt door een vriend die een retourtje Caïro had geregeld en om gezelschap verlegen zat. Overbodig te zeggen dat ik dat ook wel zag zitten. Enig bel werk en wat slijmen hier en daar en ja hoor, de baas van Zarkani vond het goed. Op een goede avond stonden we klaar om mee te gaan naar Cairo maar we moesten nog geladen worden met.........80 drachtige koeien. Dat koeien laden was toen ook routine op SPL en de export koeien werden door Zarkani op hun boerderijen in Egypte los gelaten om voor opvolgers en melk te zorgen, het waren echt slimme makkers die broers.
In de 707 cockpit was plek voor vier man (twee vliegers, BWK en loadmaster) en daarachter bij de deur en voor het crashnet vier gewone stoelen en die waren voor ons. Wat nieuw voor mij was het feit dat de heren pas om 2200 weg wilden omdat ze op het koudste moment van de dag op Caïro binnen wilden komen. Dit was omdat de ventilatie in de kist het niet aankon om het toestel na de landing bij hoge temperaturen voldoende te koelen. Er bestond dan een grote kans dat een aantal koeien naar de eeuwige stamboekvelden zou verhuizen en daarvoor waren ze te duur.
De vlucht was routine, 's avonds laat weg, mocht toen nog, en om een uur of vijf 's morgens waren we overhead Caïro en nog steeds op crusing altitude! Pas op het moment dat men zeker was een gaatje te hebben om in één klap naar beneden te duiken werd de daling ingezet. Gas dicht, neus omhoog en alle gang eruit, op FL heel veel werd full flaps gegeven, spoilers en kakken uit en de kist werd op zijn neus gezet door een voormalige Transavia captain die in het verleden veel furore had gemaakt. Hij had na zijn Transavia tijd met een 707 van Singapore Airlines direct na de start op Hong Kong een dubbele engine failure gehad en wist de kist rond te trekken en meteen weer te landen, iets dat in theorie, en simulator, onmogelijk bleek. Dat kunstje heeft hij vervolgens nog een keer op Singapore geflikt en toen zijn ontslag bij die toko maar genomen. In de 707 vliegerwereld van 25 jaar geleden was hij wel wereldberoemd hierdoor.
Maar goed, met de neus in een ongelooflijke angle richting aardbol op Caïro afgedoken en ik denk dat we in 12/13 minuten de baan raakte. De loadmaster vloog tijdens het uitrollen letterlijk over de ruggen van de koeien heen om de overwing emergency exits eruit te halen en de achterdeuren open te gooien voor frisse lucht. Nog voordat de motoren zwegen was de vrachtdeur ook al open en werd een loopbrug naar de kist gereden en de koeien in ijltempo van boord gehaald. Wij werden in een gelijk tempo van het platform verwijderd en in een hotel op de luchthaven afgezet, op kosten van Zarkani.
We zijn een paar dagen gebleven in dat hotel en hebben daar kennis gemaakt met wat mensen van Petroleum Air Service. Die hebben ons enkele dagen helikoptervliegen boven de Rode Zee laten ervaren maar daarvan zal ik in een ander verhaal relaas doen als ik de dia's heb gescand ter illustratie. De piramides, het Egyptisch museum alles werd op kosten van Zarkani bezocht en het enige wat we moesten betalen was de alcohol houdende drank. Daar hadden we ook 1.100 gulden aan stuk gegooid in zes dagen maar ja, een biertje koste een tientje (flessen van een liter) en als de rest gratis was kon dat er wel van af in die hitte.
Na een week vlogen we terug met, uiteraard boontjes, maar ook met de Duitse ambassadeur in Cairo en zijn vrouw die ook hun auto met Zarkani verscheepten en daarom zelf voor niets mee mochten. Wat liep de kerel te jammeren, vliegen in een vrachtkist, die stonk naar de koeien, geen inflight service. Maar ja, als je voor noppes wilt vliegen moet je geen eisen stellen. Gaandeweg konden wij hem overtuigen van de toch wel unieke ervaring die hij nu meemaakte en dat hij zijn stand maar opzij moest zetten en het avontuur tot hem moest laten komen. Immers, da's een veel beter borrelverhaal op recepties dan janken. Weer op Schiphol aangekomen konden we weer terugblikken op weer een heerlijk vliegavontuur en een onvergetelijke ervaring.
An-22
Last edited: