Toch zijn er ook leuke kanten aan 't "intern" onderzoek van de kist...
Zo waren we eens terechtgekomen in Dnjeprpetrovsk in de Ukraine met de Citation. Dan komt er zo'n heel gewichtig uitziend menneke, met afhangende schouders van 't goud, een zonnebril tegen 't blinken ervan en een tè grote pet enigszins ongemakkelijk naar het toestel aangewandeld. Uiteraard spreekst deze man alleen neandertaals, maar gebarentaal is universeel en we begrijpen eruit dat hij gaarne enige tijd aan de andere kant van de deur wil verposen, de binnenkant wel te verstaan.
Wij laten hem binnen en hij beseft dat hij, wil hij indruk blijven maken op ons, er enige grondige onderzoeken uitgevoerd dienen te worden. Valt al bijna door de mand als hij glazig naar de "hallo geen lamp"-jes kijkt en vermoed dat deze toch licht kunnen geven. In volste overtuiging drukt hij op de sluiting van een van de laatjes achter de cockpit en jawel, bingo, de repen chocola en koek voor de hongerige vliegers zijn betrapt. Uiteraard wil hij niet als dievege te boek komen te staan en sluit resoluut de la weer toe.
Maar ja, zo groot is onze kist niet, echter achter de laatste stoel, tegenover 't toiletje vindt de beste man een verdacht krat met deksel. Handenwringent en met een big smile tast hij toe. Ondertussen met een evengrote glimlach zitten wij het schouwspel aan te zien, en vermoeden dat de aftocht nabij is, voor deze strenge doch rechtvaardige man, en jawel, bij het aanboren van de blikjes Heineken voor de passagiers, moet hij met 't laatste beetje fatsoen netjes de blikjes terugzetten en verlaat ons met een schuchter "OK".
rare jongens, die euh dienders.
