CCCP-76481 was de gastheer van dit korte nachtelijke avontuur. De kist was'Bern'genaamd om een extra tintje te geven aan de identiteit van de operator. Overigens, Metro Cargo was net zo snel verdwenen als opgestaan maar wel op veel velden met achterlating van een flinke stapel onbetaalde rekeningen. (Foto Gerad Helmer, SPL 14 januari 1991)
Toen Schiphol nog stoomvliegtuigen toeliet en kisten waarvan de kopjes van tafel rammelden was de verscheidenheid aan types groot en kon je vaak meeliften met vrachtbakken. Dat meeliften was een sport geworden en moest natuurlijk wel op types waar je niet als passagier mee kon, daar was immers niets aan. Het moest op types die een uitdaging waren om aan boord te komen en het mocht uiteraard niets kosten want dan was de sport er af.
In 1992 vloog Metro Cargo, een Zwitserse Holding die een flink aantal Il-76s in de verhuur had, op SPL de deur plat. Er waren dagen dat er vijf Il-76's op één dag waren vooral ten tijde van de eerste Golfoorlog. De kisten gingen dan met spullen van de KLu (Patriots etc.) naar Dyabakir, leeg door naar Caïro en met 40 ton Egyptische spercibonen weer retour naar SPL. Ik kan me herinneren dat er eens op een mooie dag een net op de baan stond, een op short final hing en nummer drie op righthand downwind 24 van Pampus naar CH.
Omdat ik altijd zin had in een praatje met die makkers op die kisten, vooral BWK's konden mij nog wel eens van nuttige info voorzien, ging ik nogal eens buurten op SPL-Oost waar die freighters veelal afgehandeld werden. Op mijn vraag aan de loadmaster of de Il-76 waar ik net in stond door ging naar Turkije antwoordde de loadmaster "nee, naar Rotterdam en dan door naar Africa met olie boor materiaal". Rotterdam, dat betekende dus even de captain opzoeken en vragen of we meekonden want normaal gingen die kisten altijd naar het Oostblok of naar militaire NATO velden en dan heb je een visum nodig en transport terug.
Rotterdam was 'well within reach' een geen gezeur met visa en retourvlucht. Even vragen of en nog een paar man meekon een uurtje later waren we met z'n drieën ingescheept. Inmiddels was het al laat in de avond en er stond een straffe noordelijke wind. Van SPL-Oost naar 01 Links (nu 36 Center) was net zo ver als nu naar de Polderbaan vanaf centrum en dat was een rit van 20 minuten, ook omdat die gasten overal stopten en telkens de weg moesten vragen waar nu weer heen.
Opgelijnd uiteindelijk op 01 Links en vol pot erop hebben we Zwanenburg even rechtop in bed gezet om een uur of half twaalf s avonds. Niet alleen Zwanenburg rechtop wij ook. Wij stonden namelijk tijdens start en landing in de cockpit want de zitplaatsen waren uitverkocht met de veel koppige crew aan boord. Na de start linksom langs de kust gevlogen zuid langs den Haag weer naar het oosten richting Rotjeknor. Bij Rotterdam aangekomen weer linksom voor final 06. Heb je ooit wel eens een controller als je op 10 mijl final hangt in een heldere nacht de baanverlichting op 100% zien draaien om de weg te wijzen? Je weet niet wat je ziet wat een berg licht dat is.
Veld was dus niet te missen en de omgeving wakker schuddend kwam er na 18 minuten vliegen weer een eind aan een ander avontuur, althans. De volgende dag las ik in de krant dat Zestienhoven een record aantal klachten had gehad over één vliegtuig om twaalf uur 's nachts. Daar zaten ze dus ook rechtop in bed.
Zoals gezegd, toen kon dit allemaal nog, meeliften, 's nachts lawaai maken en denk maar niet dat wij drie op het vliegplan stonden, ben je mal. Die Russen vonden het altijd goed dat je mee gaat, die vinden het alleen maar leuk. Wat is Schiphol dan toch eigenlijk een saai veld vandaag de dag.
An-22
