Beste Santa Claus,
Ik las je bericht over twee keuzes waar je mee zit. De keuze moet je natuurlijk zelf maken, maar zal mijn kant van het verhaal eens even toelichten. Overigens moet ik even kwijt dat ik zeven jaar geleden hier nog een account had, maar emailadres verandert, nooit meer teruggekeerd (schaam), dus nu maar een nieuwe account. Ik ben een Medical Doctor (MD) zoals dat hier heet en ben net zoals jij in Amerika naar school geweest (overigens niet zo ver van waar jij woont, woon al 22 jaar in Illinois). Heb hier ook net als jij moeten wennen aan alledaagse dingen op jonge leeftijd (was toen elf jaar). Ik heb trouwens ook nog twee jaar op middle school gezeten, zoals dat hier heet.
Ik kan uitsluitend meepraten over werkcondities van doctors, maar zal eerst ff uitleggen hoe medisch onderwijs hier in elkaar steekt, aangezien ik het idee heb dat je het allemaa een beetje (erg) onderschat. Één ding wil ik je meegeven en dat is dat je met passie doctor wil worden en het niet een of andere backup plan is. Passie hebben om met mensen te werken, mensen te helpen, maar ook passie voor onderzoek, onderzoek publiceren en natuurlijk passie voor het menselijk lichaam. Als een van deze dingen ontbreekt prikken ze er echt wel doorheen tijdens de toelatingsprocedure bij diverse ‘’medical schools’’. Je wordt geen doctor voor het geld :dozey:. Ik zal helemaal onderaan een aantal heel nuttige links voor je neerzetten waar je zeker veel informatie kunt vinden :kerst:
Ik zal nu eerst eens duidelijk maken hoe ik het heb gedaan. Na high school ben ik naar een State University gegaan, omdat die goedkoop zijn. Als je immers op medical school wordt aangenomen, zul je gemiddeld een schuld van $250,000 hebben en als je dan ook nog op een ‘’top tier’’ university wordt aangenomen tijdens je undergraduate coursework, kan dat gemakkelijk oplopen naar $350,000 tot $400,000. Ik zou dan alleen bij een ‘’top tier’’ university beginnen als je een full merit scholarship krijgt aangeboden of een sportbeurs. Ik ben op een van de goedkoopste universiteiten aangenomen, namelijk de South Dakota State University ($9,000 per jaar inclusief dorm, meal plan, levensonderhoud, etc). De keuze moet jij maken, maar ik zou als ik jou was me bij de University of Wisconsin aanmelden, omdat je dan misschien in aanmerking komt voor resident tuition. Je GPA tijdens high school heeft geen enkele invloed op je aanmelding op medical school, had zelf een 2.89 en dat is niet bepaald goed. Echter, je GPA op college moet tussen de 3.5 en 4.0 zitten om een goede kans te maken om binnen te komen bij een medical school. Je GPA is niet het enige wat goed moet zijn, je moet ook pre-medical coursework gedaan hebben op college. Het maakt niet uit of je nou een major hebt in Psychology, French Literature of Biochemistry, als je maar pre-medical coursework hebt gedaan. Uiteindelijk heb je een science GPA (van je pre-medical coursework) en een overall GPA (alles bij elkaar). Een ander ding is dat je extra curriculars hebt ondernomen. Dit houdt in dat je vrijwilligerswerk hebt gedaan in een ziekenhuis, shadowing doctors, research op university, maar ook andere dingen zoals sporten die je doet, society clubs waar je op zit, of je op de Deans list voorkomt, etc. Daarnaast dien je “Letters of Recommendations” in te sturen, geschreven door science proffessors, employers, doctors, noem maar op. Het is heel belangrijk dat je een goede werkinstelling hebt, want dan zullen bepaalde professors en doctors gemakkelijker een goede Letter of Recommendation voor je insturen (je mag die niet inzien trouwens). Het is ook trouwens een goed pluspunt als je tijdens college veel met campus en universiteit betrokken bent (campus journal, debate club, fraternity club, intramural sports, premedical club, music club, engineering club, tutor, TA, noem maar op).
Dit gezegd te hebben, zal ik nu eens mijn weg beschrijven. Zoals ik al zei ben ik na high school begonnen op de South Dakota State University. Wilde geen grof geld uitgeven aan universiteiten als Harvard en Yale (zou ik toch niet op worden aangenomen met een GPA van 2.89 :grijns
, dus heb een van de goedkoopste doch een kwalitatieve universiteit uitgekozen en werd meteen geaccepteerd (100% nemen ze aan als je ACT composite score minimaal 18 is, SAT score weet ik niet). Ik had een ACT composite score van 24 en dat was natuurlijk ruim voldoende. Ik heb toen een double major gevolgd van Journalism én Psychology met als minor Spanish. Ik was altijd ook wel gepassioneerd door te vliegen, maar heb uitsluitend mijn PPL, IR en ME gehaald, en nooit eigenlijk echt die passie gehad om het te maken als piloot. Op college heb ik me dus volledig geconcentreerd om te worden aangenomen bij een medical school in de U.S.A, dus als ik jou was zou ik dat dan ook gewoon doen ongeacht dat je nog niet weet wat je precies wilt doen. Als je niet wordt aangenomen op medical school, zou je altijd nog piloot kunnen worden en je brevetten haal je gewoon tijdens college. Ikzelf had ook als backup plan om piloot te worden (had m’n brevetten op mijn CPL na al gehaald namelijk) en heb mijn majors gewoon afgestemd op wat ik ook interessant vond en later heb ik er psychology bijgedaan en nooit spijt van gehad wetende dat dit mij zeer heeft geholpen om aangenomen te worden in medical school. Ik heb dus eerst Journalism gedaan en op high school heb ik wat dingetjes geschreven en dan vooral over ons high school football team (Trojans rock!). Heb twee jaar op onze high school meegewerkt aan de school journal, dus dat was gewoon goed. Tip van mij is om je dan ook te mengen in je high school / school district. Op de South Dakota State University heb ik ook veel gedaan en jij
moet dat gewoon gaan doen. Op die manier ben je betrokken in de community waar medical schools op selecteren. Zorg ervoor dat je grades goed zijn, zo niet, retake your classes. Schakel een pre-med advisor in en ga er iedere week langs, zodat hij / zij je leert kennen. Zulke mensen hebben goede contacten en je kunt dan via hen in aanraking komen met doctors die een goede status hebben opgebouwd en in aanmerking te komen om ze te shadowen, volunteer work in hospitals, etc. Als extra curriculars in college ben ik radio anchor geweest voor een gebied van iets van 50,000 mensen, heb artikelen geschreven voor school journal, heb vrijwilligerswerk gedaan met autistische kinderen, heb vrijwilligerswerk gedaan in India, ben twee jaar voorzitter geweest van een fraternity club, heb drie jaar op de Dean’s list gestaan, was erg betrokken in intramural sports, heb in de zomer summerclasses genomen aan University of California voor research in glial cells, heb research gepubliceerd in een aantal tijdschriften, was member van de pre-med association, was member van de American Board of Sailors en destijds had ik twee keer eerder de New York City Marathon gelopen (waar men op interview erg onder de indruk van was). Zo zie je maar weer dat je er echt voor moet gaan, want als je weinig Ecs hebt, maar een goed overall GPA, dan kom je er niet in. Ik als doctor werk liever met iemand die sociaal is en veel Ecs heeft ondernomen, dan iemand die alleen maar met z’n neus in de boeken heeft gezeten. Dus zoals je merkt dien je al clinical experience te hebben, research work en altruïstic experience. Dat zijn de belangrijkste drie dingen die ik in een medical student zie in combinatie met de hoogte van hun GPA weliswaar.
Oké, nu weet je een beetje wat je tijdens college écht gedaan moet hebben. Ik ben zelf verbonden aan de Universiteit van Chicago en interview een groep mensen elke maand. Ik zal je zo het aanmeldingsproces laten zien, maar wat zoeken wij in kandidaten voordat we kijken naar hun stats? Persoonlijk vind ik dat doctors een fitte, gezonde uitstraling hebben. Ik vind dan ook en dat is puur mijn mening dat ik mensen selecteer om op interview te komen die niet roken, geen overwicht hebben en sporten (moet je namelijk aangeven via AMCAS). Als doctor vind ik dat je mensen moet laten zien hoe je gezond moet leven en rokers en mensen met overgewicht passen wat mij betreft dan niet in dat beeld, maargoed, andere collega’s denken er anders over
.
Ik heb nu wel alle eisen opgegeven die je moet hebben om een realistische kans te hebben om toegelaten te worden, maar hoe gaat het dan verder. Tijdens je junior year in college neem je de MCAT test, Medical College Admission Test. De MCAT bestaat uit biological sciences, physical science, writing sample en verbal reasoning. Je maakt een grote kans om op interview te komen als je boven de 32P scoort (maximum is 45T) en 32P is gemiddeld. Er zijn talloze instellingen die je cursussen hiervoor geven, ook op college. Gewoon goed leren, dan moet het wel goed komen. Ik had destijds een score van 36T en dat is zeer hoog. Je bent ‘’under consideration’’ als je ook nog een goede GPA hebt tussen de 3.5 en 4.0 (ik had overall 3.80 en science 3.73). Het is echter geen garantie dat je wordt aangenomen! Iedere universiteit heeft zo zijn eigen kijk op kandidaten en iedere universiteit zal per jaar ongevaar 5,000 aanmeldingen zijn waarvan er maximaal iets van 1000 worden geinterviewd en 200 worden aangenomen. Do the math zou ik zeggen! Een selectie voor medical school is hier dan ook veel strenger dan een selectie voor een potentiële baan als piloot.
De MCAT neem je in maart / april op z'n vroegst en je AMCAS verify je op z'n vroegst in mei, zodat je in aanmerking komt voor het early decision plan en hiermee verhoog je je kansen om aangenomen te worden. Doe je dat niet, dan zijn je kansen écht een heel stuk lager. Maak dus een planning en begin in je freshman year alvast met studeren voor de MCAT test! De MCAT kun je uiteraard over doen, maar doen kom je in aanmerking voor de regular decision program en dan is de competitie veel hoger, dus ik raad je aan om je gewoon voor de early decision program aan te melden.
Nadat ik dus de MCAT heb gedaan en een score heb gehaald van 36T + overall GPA 3.80 en science 3.73 heb ik me aangemeld bij 18 universiteiten. Van Harvard en Yale tot Duke en Tufts. Uiteindelijk ben ik van deze 18 universiteiten voor maar 4 interviews uitgenodigd (University of Chicago, Duke University, University of South Dakota en Vander Bilt University). Uiteindelijk ben ik voor twee universiteiten aangenomen, de University of Chicago en de University of South Dakota. Van overige 12 universiteiten heb ik geen woord van gehoord. M.a.w als een universiteit je niet wil, beland je aanmelding in de prullenbak, zo simpel is dat. Bij elke universiteit komen zo'n 4000 aanmeldingen binnen, waarvan een kwart (!) het niet volledig heeft ingevuld of er ontbreken LORs(hoe stom!). Van die 3000 komen er ongeveer 1000 op interview en van die 1000 worden er gemiddeld 150 tot 180 mensen toegelaten. Er worden er dus gemiddeld ongeveer 4% dan aangenomen! Hou dit goed in je achterwerk en zorg ervoor dat je niet lager dan Bs haalt, dus ook geen B-, ander retake je die classes maar! Als je dat doet, veel dingen onderneemt, vrijwilligerswerk doet, research publiceren, semester buitenland studeren, clinical experience, meelopen met doctors, contacten onderhouden met pre-med advisor, professors en doctors, dan heb je een redelijke kans. Kosten om je aan te melden zijn iets van $300 per universiteit, maar je moet ook vliegtickets betalen als je op interview komt + accomodaties. Dus totaal zal het iets van $7000 bij elkaar kosten als je je aanmeldt, MCAT neemt, op interview komt, etc. Hou daar ook rekening mee. Kosten voor medical school zijn iets van $65,000 per jaar, dus voor 4 jaar $260,000 maar voor een joint degree dus $325,000 voor 5 jaar. Moet je dus lenen tegen een Stafford loan en als je geen green card hebt, moet je een U.S citizen of permanent resident als cosigner laten optreden
Als je uiteindelijk bent aangenomen op medical school, ben je er nog lang niet en hou ook dat goed in je achterhoofd, omdat er heel wat doorzettingsvermogen wordt vereist over de studenten! Medical School duurt 4 jaar waarvan de laatste twee jaar vooral uit internships bestaan. Ik heb er overigens 5 jaar over gedaan aangezien ik voor een joint degree ben gegaan MD/MBA. In die 4 of 5 jaar dien je ook je GPA hoog te houden, want je moet indruk maken als je klaar bent voor de residency match. Het aanmeldingsproces voor je specialisatie. Medical School is leuk, uitdagend, maar het houdt je ook van de straat. Ik ben in mijn tweede jaar van Medical School getrouwd en dan moet je partner er toch begrip voor hebben wat je allemaal doet. Elke avond studeren, maar dat betekent niet dat je geen sociaal leven hebt. In een normale klas zitten
alleen maar sociale mensen, omdat onsociale mensen er toch uitgefilterd worden tijdens het aanmeldingsproces. Tijdens medical school bereid je je ook voor op de USMLE step1 en step2. Op wikipedia wordt het heel erg goed uitgelegd en zal helemaal onderaan nog wat sites erbij zetten, het is namelijk erg veel informatie :kerst: . Voor USMLE step 1 had ik een score van 278 en dat is zeer goed, gemiddelde is iets van 215. Voor step2 CS had ik score van 213, minimaal was 185 en voor step2 CK had ik een pass. Step3 neem je aan het einde van je first year residency.
In mijn derde jaar aangemeld via residency match en in het vierde jaar gematcht met drie residencies, neurosurgery, general surgery en cardiology. Mijn eerste keuze was neurosurgery en ik was ontzettend blij. Een nadeel is dat je daarna nog 7 jaar moet studeren waarvan 2 jaar onderzoek. Was 27 toen ik klaar was met medical school, aangenomen als PGY resident neurosurgery aan de University of Chicago en eerste 4 jaar werkweken van 80 tot 90 uur, daarna twee jaar onderzoek gedaan, aantal boeken gepubliceerd, laatste jaar chief resident en op dit moment werk ik sinds 6 maanden als neurosurgeon in Chicago.
Al met al heeft het me na high school dus 15,5 jaar geduurd waar ik nu dus ben.
Santa Claus, als jij bereid bent 15,5 jaar hard te studeren en te werken, dan moet het wel lukken, maar aan je schrijfstijl heb ik het idee dat je geen piloot wilt worden om het salaris en doctor wil worden om het salaris... Als dat zo is, dan zeg ik: ''forget it''. Met die instelling red je het niet eens om de MCAT af te leggen en als ik zo'n kandidaat voor me heb zitten, dan kan hij wat mij betreft meteen weg. Gemiddeld startsalaris in private practice (dus geen Locum Tenens) is de eerste twee jaar iets van $400,000 (verschilt per specialisatie). Na twee jaar word je vaak partner en verdien je twee keer zoveel. Dit gezegd te hebben, weet jij natuurlijk al wat je gaat doen, niet ? :dozey:
Ik weet niet of je je er wel in verdiept hebt, maar doctor zijn is ook niet altijd leuk hoor... Lange dagen, hoge malinsurance, gemiddelde doctor krijgt 5 lawsuits tegen zich over zijn hele carrière, je ziet mensen dood gaan, mensen boos, mensen geven de moed op, mensen vinden het moeilijk je te vertrouwen.... Maar het mooiste is natuurlijk om mensen blij te zien, beter te zien worden en nadat je uren in iemands hoofd / lijf hebt zitten snijden en dan zie je hem of haar wakker worden, dat is toch echt het mooiste van dit vak, al zeg ik zelf. Maar ook het wetenschappelijke aspect trekt me aan en dat moet je ook niet vergeten.
Conclusie, wil je arts worden, ga er dan voor, maar doe het niet voor het geld, want daar word je niet gelukkig van! Doe het omdat je er passie voor hebt!
Trouwens, Santa Claus, als je nog vragen hebt, doe het maar via PM, want het is een luchtvaartforum
Ik kwam hier ook voor iets anders dan dit te lange verhaal te posten!
Login op
www.forums.studentdoctor.net (staat zeer goede informatie op)
www.physicianrecruiting.com
www.amcas.org
www.usmle.org
