Y
You breakI fix
Guest
Ligt het aan mij of deze meneer Jacob een beetje frustie ? ? ?
Ik heb het idee dat hij niet eens echt weet waar hij het over heeft en de meeste informatie uit de al overtrokken media heeft gerukt om het daarna zelf nogmaals te verk*achten.
Het is een flinke pil om te lezen
------------------------------------------------------------------------------------
Schaamteloos uit luchtvaart nieuws gekopieeerd:
------------------------------------------------------------------------------------
Jacob Gelt Dekker: Cocaine courier air carriers
07-01-2006
De belangen van de Antilliaanse luchtvaart en de narco industrie liepen vele jaren parallel. Met de de faillissementen van ALM, DCA, DCE, Air Holland, wellicht spoedig Winair en de 100 procent controles op Schiphol, lijkt daaraan een einde gekomen. Zullen de tentakels van de drugbaronnen in de toekomst weer de stuurknuppel in de cockpitten van nieuwe op de Antillen gevestigde luchtvaart maatschappijen besturen?
Vanaf ongeveer 1998, kochten tienduizenden cocainecouriers en hun handlangers tickets op de routes naar Europa en de USA, direct, of indirect via andere Caribbische eilanden of Zuid Amerika. Tickets werden zo vaak contant betaald dat de op sluiten staande luchtvaartboekingskantoren special voor deze klanten open werden gehouden of zelfs verplaatst naar makkelijk bereikbare plekken in de stad. Er was niemand bij de luchtvaartmaatschappijen, hun agenten, banken en overheden, die niet wist wat er speelde. Iedereen kneep een oogje toe, en lachte breed, gelukkig over de onverwachte winsten. “ Iedereen heeft zijn neus in de witte poeder,” liet een vooraanstaande bankier zich eens op een onbewaakt moment ontvallen.
Justitie werd gedwongen in te grijpen, vooral onder druk van de internationale gemeenschap. De Forward Operations Location ( FOL) werd met nieuwe geestdrift en investeringen op Curacao en Aruba geherhuisvest, na decennia in de Panama zone een slapend bestaan te hebben geleden. Enorme AWAC radar toestellen met rond de klok surveillance van het luchtruim tussen cocaine producerende landen als Venezuela en Colombia, deden spoedig de luchtdroppingen van duizende kilos cocaine stoppen, om plaats te maken voor een uitgebreid smokkelsysteem over zee, vaak op de meest ingenieuze wijze.
Luchthaven Hato werd voorzien van een screening team die de cocainebokken van de schapen diende te scheiden. Jaarlijks werden ongeveer 10.000 luchtreizigers geweigerd, maar minstens even veel bolletjesslikkers werden wel doorgelaten. Spoedig zaten poepcellen op Schiphol vol en puilde de Bon Futuro gevangenis uit. De situatie leek onhoudbaar te worden. Justitie zat met de handen in het haar. Het duurde niet lang of slechts couriers met meer dan 2000 gram werden nog aangehouden, de rest mocht weer naar huis met een dagvaarding of kregen een voorwaardelijke straf.
Het Hato-drugteam kreeg het ook hard te voorduren. Bedreigingen van huis en have, beschietingen op de werkplek en dikke pakken geld voor omkoping rukten het team, inclusief snuffelhonden, spoedig aan stukken. De bodyscanner, nota bene neergezet voor diegenen die hun onschuld ter plekke wensten te bewijzen, moest ook weg. De toenmalige FOL-minister van Justitie, Ben Komproe, blijkbaar door de narcoindustrie zwaar onder druk gezet, bond daartoe zelfs de strijd aan met het Openbaar Ministerie.
Het ministerie van Luchtvaart en department van de Luchtvaartdienst, destijds ook al onder beheer van een FOL-minister, nl. Salas, deden niets, alhoewel tientalle luchtreizigers op de Atlantische overtocht om het leven kwamen. De veiligheid van alle passagiers was voortdurend in gevaar door de toenemende agressie van de narcocouriers.
Air marshals aan boord maakten weinig of geen verschil. Het was nimmer aanleiding voor de minister van Luchtvaart een AOC in te trekken of zelfs maar een waarschuwing te doen uitgaan. De belangen van de nationale luchtvaart en die van de narcoindustrie liepen daarvoor te veel parallel. In hoeverre het ministerie ook onder invloed van de drugbaronnen stond of nog staat is nooit onderzocht, maar het is wel een zeer voor de handliggende verdenking. De strijd leek geheel beslecht in het voordeel van de narcoindustrie.
Toch liep het nog verkeerd af voor de narcoheren. Een reeks van onvoorziene gebeurtenissen waarvan slechts enkele in het geheugen bleven hangen, vormden de aanleiding. De moord van een Air France stationmanager in Haiti, door de DCA stationchef aldaar vanwege een cocaine ripdeal, was voor DCA tsar-Mario Everts, die er toch al zeer gekleurd op stond, het definitieve begin van een onherroepelijke einde. De aanhouding van een Air Holland vlucht op St. Maarten vol bolita couriers en nog vele kilos extra cocaine in de laadruimte vormde de volgende trigger. Daarna werd een van de op Bonaire gevestigde aandeelhouders van Air Holland in Zuid Amerika gearresteerd. Spoedig bleek dat de discount luchtvaartmaatschappij, als witwas machine, reeds lang vele tientalle miljoenen dollars cocainegeld had verslonden. De failliete Air Holland resten, reeds overgenomen door een andere op Bonaire gevestigde zakenman met behulp van enkele Hollandse vrienden, waren reeds omgezet in Dutch Caribbean Excel, DCE, dat spoedig ook ten onder ging aan het oude cocaine schandaal van Air Holland. Slechts het schamele restant van Bonaire Excel, nu omgedoopt in Bonaire Express, overleefde ter nauwernood. Vandaag is Bonair Express zonder enige twijfel de slechtste luchtvaartmaatschappij die de Antillen ooit heeft gehad, een maatschappij met totale minachting voor dienstregelingen, passagiers, financiële afspraken en gemaakte zakelijke verplichtingen, zoals bijvoorbeeld tegenover Winair.
President Hugo Chavez van Venezuela nationaliseerde de afgelopen jaren vele grote veeboerderijen op de grens van Colombia en Venezuela. Duizenden arme boertjes kregen een stukje land, waarop ze terstond massaal cocaine gingen verbouwen. Met vier oogsten per jaar hopen ook deze armen spoedig aan de welvaart van de Westerse consumptiemaatschappij mee te kunnen doen. De aanvoer van cocaine zal vanuit Venezuela dan ook sterk toenemen in het komende jaar.
De opening van een route naar Valencia van Bonaire Express, terwijl geen van haar andere routes naar behoren functioneren, op een moment dat het Venezolaanse cocaineaanbod verveelvuldigd is en Venezolaans toerisme op een record dieptepunt heeft bereikt, moet bij overheden tenminste achterdocht wekken. De wijze waarop de minister van Luchtvaart en haar department zichzelf en deze dubieuze onderneming de hemel in prijst, doet die gefundeerde verdenking alleen nog maar versterken.
Nagenoeg alle hoofdrolspellers van topmanagement tot aandeelhouders in dit omvangrijke luchtvaart-cocaine drama ontsprongen de strafrechtelijke dans en glipten tussen de vingers van justitie door. De heren lijken nu rustig af te wachten tot de ophef wat is geluwd, zodat ze daarna weer hun zeer winstgevende slag kunnen slaan. Het ministerie van Luchtvaart verstrekte het afgelopen jaar trots wel vier EOC-vergunningen aan maatschappijen zonder enige luchtvaartervaring, zonder vliegtuigen en zonder aantoonbaar legaal kapitaal, en lijkt daarmee een nieuwe generatie potentiële cocaine couriers een tweede kans te geven. De onbenulligheid waarmee dit gebeurde is zo onvoorstelbaar groot dat een ieder zich dient af te vragen of ook hier de lange tentakles van de drugbaronnen aan de touwtjes trekken en wellicht een doorslaggevende rol hebben gespeeld.
Met de verkiezingen in het directe verschiet en de klopjacht van enkele jaren geleden nog vers in het geheugen, lijken de heren drugbaronnen in veilig vaarwater; niemand in de politiek heeft trek in nog eens zo’n cocaine-luchtvaart razzia.
Iedere verantwoordelijke politicus dient zich te realiseren dat de schade aangebracht door jaren van cocainevervoer door Antilliaanse luchtvaartmaatschappijen, door tienduizenmde couriers en in bulkverpakkingen, onvoorstelbaar groot is geweest en nog steeds is. De kosten aan mensenlevens, van directe en indirecte misdaad, verlies aan reputatie, ontwrichting van gezag en orde, omkoping op alle niveaus van overheid, intimidatie en geweldpleging overtreffen vele malen de korte termijn narco-opbrengsten van een paar miljard guldens.
Toch ziet het er naar uit dat binnen het huidige lands- en eilandsbeleid cocainetransporten naar en van Aruba, Bonaire en Curacao en vervoer met luchtvaartmaatschappijen van het witte goud naar de USA en Europa, wederom een nieuwe spectaculiere ontwikkeling doormaken. Deze maal echter niet met bolitaslikkertjes en een kilootje verstopt hier of daar. De gezakte prijs in Europa vereist een aanpak op veel grotere schaal. Een ieder kan zich verloren laten gaan in bespiegelingen over de vindingrijkheid van de smokkelaars, immers dat ze vindingrijk zijn staat vast en dat ze met hun zeer lange lijnen hele regeringen naar hun hand kunnen zetten is een reeds bewezen feit uit ons recente verleden. Een ieder die in de weg staat kan rekenen op liquidatie of het nu op de Antillen is of in Nederland, blijkt weinig uit te maken.
ALM, DCA, DCE, Air Holland en Winair bewezen ten koste van de belastingbetaler dat een Antilliaanse luchtvaartmaatschappij economisch niet haalbaar is. Allen werden instrumenten en verlengstukken van de narcoindustrie. Dit is niet een wenselijke ontwikkeling. Opdoeken van het minsterie van Luchtvaart en de daarbij behorende diensten, verplaatsen van de noodzakelijke verantwoordelijkheden naar het Koninkrijk of de USA en uitbesteding van de lijndiensten aan internationale maatschappijen, is dan ook een gezondere en op de lange duur een winstgevender optie voor de luchtvaart op de Nederlandse Antillen en de eilanden.
Jacob Gelt Dekker
------------------------------------------------------------------------------------
Ik heb het idee dat hij niet eens echt weet waar hij het over heeft en de meeste informatie uit de al overtrokken media heeft gerukt om het daarna zelf nogmaals te verk*achten.
Het is een flinke pil om te lezen
------------------------------------------------------------------------------------
Schaamteloos uit luchtvaart nieuws gekopieeerd:
------------------------------------------------------------------------------------
Jacob Gelt Dekker: Cocaine courier air carriers
07-01-2006
De belangen van de Antilliaanse luchtvaart en de narco industrie liepen vele jaren parallel. Met de de faillissementen van ALM, DCA, DCE, Air Holland, wellicht spoedig Winair en de 100 procent controles op Schiphol, lijkt daaraan een einde gekomen. Zullen de tentakels van de drugbaronnen in de toekomst weer de stuurknuppel in de cockpitten van nieuwe op de Antillen gevestigde luchtvaart maatschappijen besturen?
Vanaf ongeveer 1998, kochten tienduizenden cocainecouriers en hun handlangers tickets op de routes naar Europa en de USA, direct, of indirect via andere Caribbische eilanden of Zuid Amerika. Tickets werden zo vaak contant betaald dat de op sluiten staande luchtvaartboekingskantoren special voor deze klanten open werden gehouden of zelfs verplaatst naar makkelijk bereikbare plekken in de stad. Er was niemand bij de luchtvaartmaatschappijen, hun agenten, banken en overheden, die niet wist wat er speelde. Iedereen kneep een oogje toe, en lachte breed, gelukkig over de onverwachte winsten. “ Iedereen heeft zijn neus in de witte poeder,” liet een vooraanstaande bankier zich eens op een onbewaakt moment ontvallen.
Justitie werd gedwongen in te grijpen, vooral onder druk van de internationale gemeenschap. De Forward Operations Location ( FOL) werd met nieuwe geestdrift en investeringen op Curacao en Aruba geherhuisvest, na decennia in de Panama zone een slapend bestaan te hebben geleden. Enorme AWAC radar toestellen met rond de klok surveillance van het luchtruim tussen cocaine producerende landen als Venezuela en Colombia, deden spoedig de luchtdroppingen van duizende kilos cocaine stoppen, om plaats te maken voor een uitgebreid smokkelsysteem over zee, vaak op de meest ingenieuze wijze.
Luchthaven Hato werd voorzien van een screening team die de cocainebokken van de schapen diende te scheiden. Jaarlijks werden ongeveer 10.000 luchtreizigers geweigerd, maar minstens even veel bolletjesslikkers werden wel doorgelaten. Spoedig zaten poepcellen op Schiphol vol en puilde de Bon Futuro gevangenis uit. De situatie leek onhoudbaar te worden. Justitie zat met de handen in het haar. Het duurde niet lang of slechts couriers met meer dan 2000 gram werden nog aangehouden, de rest mocht weer naar huis met een dagvaarding of kregen een voorwaardelijke straf.
Het Hato-drugteam kreeg het ook hard te voorduren. Bedreigingen van huis en have, beschietingen op de werkplek en dikke pakken geld voor omkoping rukten het team, inclusief snuffelhonden, spoedig aan stukken. De bodyscanner, nota bene neergezet voor diegenen die hun onschuld ter plekke wensten te bewijzen, moest ook weg. De toenmalige FOL-minister van Justitie, Ben Komproe, blijkbaar door de narcoindustrie zwaar onder druk gezet, bond daartoe zelfs de strijd aan met het Openbaar Ministerie.
Het ministerie van Luchtvaart en department van de Luchtvaartdienst, destijds ook al onder beheer van een FOL-minister, nl. Salas, deden niets, alhoewel tientalle luchtreizigers op de Atlantische overtocht om het leven kwamen. De veiligheid van alle passagiers was voortdurend in gevaar door de toenemende agressie van de narcocouriers.
Air marshals aan boord maakten weinig of geen verschil. Het was nimmer aanleiding voor de minister van Luchtvaart een AOC in te trekken of zelfs maar een waarschuwing te doen uitgaan. De belangen van de nationale luchtvaart en die van de narcoindustrie liepen daarvoor te veel parallel. In hoeverre het ministerie ook onder invloed van de drugbaronnen stond of nog staat is nooit onderzocht, maar het is wel een zeer voor de handliggende verdenking. De strijd leek geheel beslecht in het voordeel van de narcoindustrie.
Toch liep het nog verkeerd af voor de narcoheren. Een reeks van onvoorziene gebeurtenissen waarvan slechts enkele in het geheugen bleven hangen, vormden de aanleiding. De moord van een Air France stationmanager in Haiti, door de DCA stationchef aldaar vanwege een cocaine ripdeal, was voor DCA tsar-Mario Everts, die er toch al zeer gekleurd op stond, het definitieve begin van een onherroepelijke einde. De aanhouding van een Air Holland vlucht op St. Maarten vol bolita couriers en nog vele kilos extra cocaine in de laadruimte vormde de volgende trigger. Daarna werd een van de op Bonaire gevestigde aandeelhouders van Air Holland in Zuid Amerika gearresteerd. Spoedig bleek dat de discount luchtvaartmaatschappij, als witwas machine, reeds lang vele tientalle miljoenen dollars cocainegeld had verslonden. De failliete Air Holland resten, reeds overgenomen door een andere op Bonaire gevestigde zakenman met behulp van enkele Hollandse vrienden, waren reeds omgezet in Dutch Caribbean Excel, DCE, dat spoedig ook ten onder ging aan het oude cocaine schandaal van Air Holland. Slechts het schamele restant van Bonaire Excel, nu omgedoopt in Bonaire Express, overleefde ter nauwernood. Vandaag is Bonair Express zonder enige twijfel de slechtste luchtvaartmaatschappij die de Antillen ooit heeft gehad, een maatschappij met totale minachting voor dienstregelingen, passagiers, financiële afspraken en gemaakte zakelijke verplichtingen, zoals bijvoorbeeld tegenover Winair.
President Hugo Chavez van Venezuela nationaliseerde de afgelopen jaren vele grote veeboerderijen op de grens van Colombia en Venezuela. Duizenden arme boertjes kregen een stukje land, waarop ze terstond massaal cocaine gingen verbouwen. Met vier oogsten per jaar hopen ook deze armen spoedig aan de welvaart van de Westerse consumptiemaatschappij mee te kunnen doen. De aanvoer van cocaine zal vanuit Venezuela dan ook sterk toenemen in het komende jaar.
De opening van een route naar Valencia van Bonaire Express, terwijl geen van haar andere routes naar behoren functioneren, op een moment dat het Venezolaanse cocaineaanbod verveelvuldigd is en Venezolaans toerisme op een record dieptepunt heeft bereikt, moet bij overheden tenminste achterdocht wekken. De wijze waarop de minister van Luchtvaart en haar department zichzelf en deze dubieuze onderneming de hemel in prijst, doet die gefundeerde verdenking alleen nog maar versterken.
Nagenoeg alle hoofdrolspellers van topmanagement tot aandeelhouders in dit omvangrijke luchtvaart-cocaine drama ontsprongen de strafrechtelijke dans en glipten tussen de vingers van justitie door. De heren lijken nu rustig af te wachten tot de ophef wat is geluwd, zodat ze daarna weer hun zeer winstgevende slag kunnen slaan. Het ministerie van Luchtvaart verstrekte het afgelopen jaar trots wel vier EOC-vergunningen aan maatschappijen zonder enige luchtvaartervaring, zonder vliegtuigen en zonder aantoonbaar legaal kapitaal, en lijkt daarmee een nieuwe generatie potentiële cocaine couriers een tweede kans te geven. De onbenulligheid waarmee dit gebeurde is zo onvoorstelbaar groot dat een ieder zich dient af te vragen of ook hier de lange tentakles van de drugbaronnen aan de touwtjes trekken en wellicht een doorslaggevende rol hebben gespeeld.
Met de verkiezingen in het directe verschiet en de klopjacht van enkele jaren geleden nog vers in het geheugen, lijken de heren drugbaronnen in veilig vaarwater; niemand in de politiek heeft trek in nog eens zo’n cocaine-luchtvaart razzia.
Iedere verantwoordelijke politicus dient zich te realiseren dat de schade aangebracht door jaren van cocainevervoer door Antilliaanse luchtvaartmaatschappijen, door tienduizenmde couriers en in bulkverpakkingen, onvoorstelbaar groot is geweest en nog steeds is. De kosten aan mensenlevens, van directe en indirecte misdaad, verlies aan reputatie, ontwrichting van gezag en orde, omkoping op alle niveaus van overheid, intimidatie en geweldpleging overtreffen vele malen de korte termijn narco-opbrengsten van een paar miljard guldens.
Toch ziet het er naar uit dat binnen het huidige lands- en eilandsbeleid cocainetransporten naar en van Aruba, Bonaire en Curacao en vervoer met luchtvaartmaatschappijen van het witte goud naar de USA en Europa, wederom een nieuwe spectaculiere ontwikkeling doormaken. Deze maal echter niet met bolitaslikkertjes en een kilootje verstopt hier of daar. De gezakte prijs in Europa vereist een aanpak op veel grotere schaal. Een ieder kan zich verloren laten gaan in bespiegelingen over de vindingrijkheid van de smokkelaars, immers dat ze vindingrijk zijn staat vast en dat ze met hun zeer lange lijnen hele regeringen naar hun hand kunnen zetten is een reeds bewezen feit uit ons recente verleden. Een ieder die in de weg staat kan rekenen op liquidatie of het nu op de Antillen is of in Nederland, blijkt weinig uit te maken.
ALM, DCA, DCE, Air Holland en Winair bewezen ten koste van de belastingbetaler dat een Antilliaanse luchtvaartmaatschappij economisch niet haalbaar is. Allen werden instrumenten en verlengstukken van de narcoindustrie. Dit is niet een wenselijke ontwikkeling. Opdoeken van het minsterie van Luchtvaart en de daarbij behorende diensten, verplaatsen van de noodzakelijke verantwoordelijkheden naar het Koninkrijk of de USA en uitbesteding van de lijndiensten aan internationale maatschappijen, is dan ook een gezondere en op de lange duur een winstgevender optie voor de luchtvaart op de Nederlandse Antillen en de eilanden.
Jacob Gelt Dekker
------------------------------------------------------------------------------------
