capt. Kebab
New member
Het was een mooie zomerdag in het westen van Ohio. CFI Kebab zat op zijn Masey Ferguson, MF voor intimi, en maaide zo in het warme weer de grote lappen gras die bij Dayton New Lebanon airport lagen.
Dit om zijn schamele inkomen van $14 per vlieguur een beetje omhoog te krijgen. Vijf dollar werd hij betaald, in block-uren wel te verstaan, want contant, nee daar konden ze niet aan beginnen. Aldus de eigenaren van de luchthaven.
Om toch een beetje een kleurtje op te doen zat Kebab zonder T-shirt bovenop de trekker. Opeens wuifde de eigenaresse mij dat er over een uurtje wel een scenic-vluchtje had. Geen probleem, Kebab garandeerde dat hij “decent” zou zijn als ze arriveerden. Even snel het hoofd onder de kraan, een beetje speed stick onder de oksels en boer Kebab was weer een representatieve CFI.
Een typische pick-up truck stopte op de parkeerplaats. Drie mannen stapten uit. Niet dik maar wel stevig dus het was maar goed dat de long range tanks niet waren volgestopt met 100LL. Terwijl hij de drie mannen mee nam naar het kantoor voor de financiële afhandeling van de zaken alvorens de lucht in te gaan, vroeg Kebab waar de scenic flight heen moest gaan. Ze keken elkaar een beetje suf aan en zeiden richting Eaton, nog net niet in Indiana. Maarruh, wist Kebab niet wat deze vlucht zo bijzonder maakte? was de vraag terug.
Hell no, mij vertellen ze hier nooit iets, was het antwoord. Het bleek dat in de plastic grijze doos met koperen plaatje, dat ze bij zich hielden, het as van hun recent overleden vader zat. Dit moest worden uitgestrooid over Eaton. Kebab boog zich weer snel over de rekening en ging een kosten baten risico analyse maken in zijn hoofd. Okay, dit kan een geintje zijn, maar aan de andere kant, het leverde Kebab sowieso vliegtijd en geld op, en als hij zegt dat ik het niet vertrouw is het volgende vliegveld snel gevonden.
Dus met in het achterhoofd nog steeds het idee dat dit een practical joke was, laadde Kebab zijn passagiers in. Starten, checklist afwerken en wegtaxiëen. Na take-off begonnen ze met een schroevendraaier de doos open te maken. De as zelf zat in zeer zwaar plastic verpakt. Al met al zag het er eigenlijk zeer “echt” uit. De kans dat zij een hoop bbq-as in een doosje hadden gedaan om een arme CFI eens voor de gek te houden leek Kebab nu wel erg miniem.
Enigszins opgelucht kwam de donkerbruine Cessna 172, de 737DN boven Eaton. En daar kreeg één van Kebabs slechte eigenschappen weer de bovenhand. Eerst doen, dan denken was zijn motto. Of gewoon, impulsiviteit. Met één vloeiende beweging draaide Kebab zich om naar de achterste twee passagiers om te melden dat ze boven Eaton waren. Maar in diezelfde beweging opende hij het raampje van de 172 zoals hij zo vaak had gedaan als hij met een fotograaf vloog, vele honderden uren daarvoor.
Terwijl hij het raampje open deed, kwam de wind met volle kracht door het raam, over zijn schouder wervelde luchtstroom naar beneden, midden in de schoot van de broer die nog bezig was het zware plastic open te maken. Een grote as-wolk in de cabine van de Cessna was het gevolg. Zo snel als het raam open ging, zo snel ging het ook weer dicht. Toen de wervelwind gestopt was, moest Kebab een paar keer met zijn ogen knipperen. Ook ontwaarde hij een stukje as, ter grootte van en in de vorm van een knikker op zijn broek. Met een nonchalant gebaar met de sectional was dat snel verwijderd.
Even snel over zijn schouder kijkend waren ze achterin ook bekomen van hetgeen net gebeurde. De resterende as werd in de dichtgeknepen zak buiten het raam gehouden en dan pas geleegd. Een goed deel van pa was gelukkig nog op Eaton terecht gekomen.
De vlucht terug duurde een eeuwigheid, ook al kon CFI Kebab misschien maar drie kwartier loggen. Na de vlucht bleef het stil, een beleefd handje en ze reden weg.
Kebab pakte de stofzuiger van de mechanics en begon eerbiedig de cockpit te zuigen. Vaders kreeg ook nog een mooi plekje op de luchthaven, met uitzicht op de baan.
Kebab reed naar huis in zijn geo metro, waar een harde borstel en veel zeep op hem wachtten.
Dit om zijn schamele inkomen van $14 per vlieguur een beetje omhoog te krijgen. Vijf dollar werd hij betaald, in block-uren wel te verstaan, want contant, nee daar konden ze niet aan beginnen. Aldus de eigenaren van de luchthaven.
Om toch een beetje een kleurtje op te doen zat Kebab zonder T-shirt bovenop de trekker. Opeens wuifde de eigenaresse mij dat er over een uurtje wel een scenic-vluchtje had. Geen probleem, Kebab garandeerde dat hij “decent” zou zijn als ze arriveerden. Even snel het hoofd onder de kraan, een beetje speed stick onder de oksels en boer Kebab was weer een representatieve CFI.
Een typische pick-up truck stopte op de parkeerplaats. Drie mannen stapten uit. Niet dik maar wel stevig dus het was maar goed dat de long range tanks niet waren volgestopt met 100LL. Terwijl hij de drie mannen mee nam naar het kantoor voor de financiële afhandeling van de zaken alvorens de lucht in te gaan, vroeg Kebab waar de scenic flight heen moest gaan. Ze keken elkaar een beetje suf aan en zeiden richting Eaton, nog net niet in Indiana. Maarruh, wist Kebab niet wat deze vlucht zo bijzonder maakte? was de vraag terug.
Hell no, mij vertellen ze hier nooit iets, was het antwoord. Het bleek dat in de plastic grijze doos met koperen plaatje, dat ze bij zich hielden, het as van hun recent overleden vader zat. Dit moest worden uitgestrooid over Eaton. Kebab boog zich weer snel over de rekening en ging een kosten baten risico analyse maken in zijn hoofd. Okay, dit kan een geintje zijn, maar aan de andere kant, het leverde Kebab sowieso vliegtijd en geld op, en als hij zegt dat ik het niet vertrouw is het volgende vliegveld snel gevonden.
Dus met in het achterhoofd nog steeds het idee dat dit een practical joke was, laadde Kebab zijn passagiers in. Starten, checklist afwerken en wegtaxiëen. Na take-off begonnen ze met een schroevendraaier de doos open te maken. De as zelf zat in zeer zwaar plastic verpakt. Al met al zag het er eigenlijk zeer “echt” uit. De kans dat zij een hoop bbq-as in een doosje hadden gedaan om een arme CFI eens voor de gek te houden leek Kebab nu wel erg miniem.
Enigszins opgelucht kwam de donkerbruine Cessna 172, de 737DN boven Eaton. En daar kreeg één van Kebabs slechte eigenschappen weer de bovenhand. Eerst doen, dan denken was zijn motto. Of gewoon, impulsiviteit. Met één vloeiende beweging draaide Kebab zich om naar de achterste twee passagiers om te melden dat ze boven Eaton waren. Maar in diezelfde beweging opende hij het raampje van de 172 zoals hij zo vaak had gedaan als hij met een fotograaf vloog, vele honderden uren daarvoor.
Terwijl hij het raampje open deed, kwam de wind met volle kracht door het raam, over zijn schouder wervelde luchtstroom naar beneden, midden in de schoot van de broer die nog bezig was het zware plastic open te maken. Een grote as-wolk in de cabine van de Cessna was het gevolg. Zo snel als het raam open ging, zo snel ging het ook weer dicht. Toen de wervelwind gestopt was, moest Kebab een paar keer met zijn ogen knipperen. Ook ontwaarde hij een stukje as, ter grootte van en in de vorm van een knikker op zijn broek. Met een nonchalant gebaar met de sectional was dat snel verwijderd.
Even snel over zijn schouder kijkend waren ze achterin ook bekomen van hetgeen net gebeurde. De resterende as werd in de dichtgeknepen zak buiten het raam gehouden en dan pas geleegd. Een goed deel van pa was gelukkig nog op Eaton terecht gekomen.
De vlucht terug duurde een eeuwigheid, ook al kon CFI Kebab misschien maar drie kwartier loggen. Na de vlucht bleef het stil, een beleefd handje en ze reden weg.
Kebab pakte de stofzuiger van de mechanics en begon eerbiedig de cockpit te zuigen. Vaders kreeg ook nog een mooi plekje op de luchthaven, met uitzicht op de baan.
Kebab reed naar huis in zijn geo metro, waar een harde borstel en veel zeep op hem wachtten.
