Q-nimbus
Active member
Van Niburu.nl:
Hoe gaan we deze dissident aanpakken?
Chemtrails: hoe ze het doen
Een vliegtuigmonteur vertelt
"Om redenen die je zult begrijpen als je dit leest, kan ik mijn identiteit niet prijsgeven. Ik ben een vliegtuigmonteur voor een grote vliegtuigmaatschappij. Ik werk aan één van onze onderhoudsbases in een grote luchthaven. Ik heb wat informatie ontdekt die je wel belangrijk zult vinden.
Eerst moet ik je iets vertellen over de "pik-orde" onder monteurs. Het is van belang voor mijn verhaal en het onderwerp waarin je je hebt verdiept.
Monteurs werken graag aan drie dingen. Aan de luchtvaartelektronica, de motoren en de vluchtcontrolesystemen. De monteurs die werken aan deze systemen ziet men als hoofd van de "pik-orde". Daarna komen de monteurs die werken aan de hydraulische en airconditioningssystemen. Dan komen degenen die werken aan de combuis en andere niet-essentiële systemen. Maar helemaal onderaan de lijst staan de monteurs die werken aan de afval-afvoerpijpen. Geen enkele monteur wil werken aan de pompen, tanks en pijpen die gebruikt worden om het afval op te slaan van de toiletten.
Maar op elke luchthaven waar ik heb gewerkt zijn er altijd 2 of 3 monteurs die vrijwillig werken aan de toiletsystemen. De andere monteurs zijn blij het hen te laten doen. Daarom zul je slechts 2 of 3 monteurs hebben die werken aan deze systemen op elke luchthaven. Niemand besteedt veel aandacht aan deze jongens en geen enkele monteur maakt contact met andere monteurs die alleen aan de afvalsystemen werken. Eigenlijk heb ik nooit over deze gang van zaken nagedacht tot afgelopen maand.
Zoals vele luchtmaatschappijen hebben we wederzijdse overeenkomsten met de andere luchtmaatschappijen die gebruik maken van deze luchthaven. Als ze een probleem hebben met een vliegtuig zal één van onze monteurs ermee aan de slag gaan. Hetzelfde geldt andersom; als één van onze vliegtuigen een probleem heeft op een luchthaven waar de andere luchtmaatschappij een onderhoudsstation heeft, zullen zij ons vliegtuig maken.
Op een dag afgelopen maand werd ik geroepen vanuit ons station om te werken aan een vliegtuig van een andere maatschappij. Toen ik de oproep kreeg, wist de verzender ervan niet wat het probleem was. Toen ik bij het vliegtuig was, kwam ik erachter dat het probleem zat in het afvalafvoersysteem. Ik kon niets anders doen dan erin te kruipen en het probleem te verhelpen. Toen ik in de ruimte kwam, realiseerde ik me dat er iets niet klopte. Er waren meer tanks, pompen en pijpen dan er zouden moeten zijn. Eerst dacht ik dat het systeem was veranderd. Het was 10 jaar geleden dat ik aan zoiets gewerkt had. Toen ik het probleem probeerde te vinden, ontdekte ik al snel de extra pijpen en tanks die niet aangesloten waren aan het afvalafvoersysteem. Ik had dit net ontdekt, toen een andere monteur van mijn maatschappij eraan kwam. Het was één van deze monteurs die normaal aan deze systemen werken. Ik liet de klus gelaten over aan hem. Toen ik wegging vroeg ik hem over de extra uitrusting. Hij zei me dat ik me moest bemoeien over mijn eind van het vliegtuig en hem laten bemoeien met zijn deel!"
De volgende dag was ik op de computer van de maatschappij om een schema van de verbindingen op te zoeken. Terwijl ik daar was, besloot ik om de extra uitrusting op te zoeken die ik had gevonden. Tot mijn verbazing lieten de handleidingen niets zien van de extra uitrusting die ik met eigen ogen had gezien de vorige dag. Ik dook zelfs in de fabrieksbestanden en vond nog steeds niets. Nu was ik echt vastbesloten om uit te vinden wat die uitrusting deed.
De volgende week hadden we drie van onze vliegtuigen in onze hoofdhal voor periodieke inspectie. Er klimmen technici over het hele vliegtuig tijdens deze inspecties. Ik had zojuist mijn werk beëindigd en ik besloot om een kijkje te nemen bij het afvalsysteem van één van onze vliegtuigen. Met alle technici overal bedacht ik dat niemand een extra mannetje zou opmerken op het vliegtuig. Vrijwel zeker had het vliegtuig wat ik koos de extra uitrusting!
Ik begon om het systeem van pijpen, pompen en tanks na te gaan. Ik vond iets wat leek op een controle-unit voor het systeem. Het een standaard luchtvaartelektronica control box, maar het had geen enkel merkteken. Ik kon de bedrading van de box naar de pompen en kleppen herleiden maar er zaten geen control circuits in de unit. De enige draden die in de unit zaten, was een stroomkabel naar de hoofdstroomkabel van het vliegtuig.
Het systeem had 1 grote en 2 kleinere tanks. Het was moeilijk te zeggen in de krappe ruimte, maar het zag ernaar uit dat de grote tank 1300 liter kon bevatten. De tanks waren verbonden met een vulklep en een leegklep dat langs de romp liep, net achter de leegklep voor het afvalsysteem. Toen ik naar deze verbinding kon kijken onder het vliegtuig, zag ik dat het handig verborgen was achter een paneel onder het paneel dat gebruikt werd om de afvalafvoer aan te sturen.
Ik begon met het herleiden van de buizen van de pompen. Deze pijpen leidden tot een netwerk van kleine pijpen, die eindigden in de achterranden van de vleugels en horizontale stabilisators. Als je goed kijkt naar de vliegtuigen van een groot vliegtuig, zie je een groep buizen, ongeveer zo dik als je vinger, die komt van de achterranden van de vleugeloppervlakken. Dit zijn de statische ontladingsbuizen. Ze worden gebruikt om de statische electriciteit af te voeren dat opgebouwd wordt op een vliegtuig tijdens de vlucht. Ik ontdekte dat de pijpen van dit eigenaardige systeem leidden tot elk van 1 van 3 van deze statische ontladingsbuizen. Deze buizen zijn "uitgehold" om dat wat ook door deze pijpen stroomt te ontladen door deze nepbuizen.
Terwijl ik op de vleugel zat, zag één van de managers mij. Hij beval me de hal uit te gaan, zei dat mijn werk erop zat en ik niet geautoriseerd was voor overwerk.
De volgende dagen had ik het erg druk en ik had geen tijd om mijn onderzoek voort te zetten. Laat op een middag, twee dagen na mijn ontdekking, werk ik geroepen om een motortemperatuursensor te vervangen op een vliegtuig dat over twee uur zou vertrekken. Ik handelde de klus af en dook in de papieren.
Ongeveer 30 minuten later werd ik gepaged om de hoofdmanager te zien. Toen ik in zijn kantoor kwam, kwam ik erachter dat onze vakbondsvertegenwoordiger en twee anderen die ik niet kende op mij wachtten. Hij vertelde me dat er een ernstig probleem was geconstateerd. Hij zei dat ik opgeschreven was en geschorst voor het inleveren van vals papierwerk. Hij overhandigde mij een officieel document, dat stelde dat ik een vals rapport had ingediend over de motortemperatuursensor die ik een paar uur eerder had ingebouwd. Ik was verslagen en begon te protesteren. Ik vertelde hun dat dit belachelijk was en dat ik dit werk wel gedaan had. De vakbondsvertegenwoordiger sprak toen en stelde voor dat we een kijkje zouden nemen bij het vliegtuig om te zien of we het allemaal konden ophelderen. Toen vroeg ik wie de andere twee mannen waren. De hoofdmanager zei me dat ze vliegtuigveiligheidsinspecteurs waren, maar gaf hun namen niet.
We gingen naar het vliegtuig, die in de lucht had moeten zijn, maar geparkeerd was op onze onderhoudsstelling. We openden de motorkap en de vakbondsvertegenwoordiger trok aan de sensor. Hij controleerde het serienummer en vertelde iedereen dat het het oude instrument was. Toen gingen we naar de afdeling van de onderdelen en kwamen terug in de stelling. De vakbondsvertegenwoordiger keek mijn rapport na en trok van de stelling een verzegelde box. Hij opende de box en haalde de motortemperatuursensor eruit van die ik geïnstalleerd had. Ik werd verteld dat ik een week geschorst was zonder betaling en onmiddellijk te verdwijnen.
Ik zat de eerste dag thuis, me afvragend waar ik verdorie in was beland. Die avond ontving ik een telefoontje. De stem vertelde me "Nu weet je wat er gebeurt met technici die hun neus steken in zaken die hun niets aangaan. De volgende keer dat je weer werkt aan systemen die niet voor jou bestemd zijn zul je je baan verliezen. Maar omdat ik in een goeie bui ben, geloof ik dat je weer snel aan het werk kunt gaan" KLIK. Weer moest ik mezelf van de vloer rapen. Ik legde het verband met dat wat was gebeurd, dat dat direct te maken had met mijn herleiden van de eigenaardige pijpen. De volgende morgen belde de hoofdmanager mij. Hij zei dat door mijn uitstekend werk in het verleden de schorsing werd beperkt tot één dag en dat ik me onmiddellijk weer op mijn werk moest melden. Het enige waar ik aan dacht, was wat ze probeerden te verbergen en wie ZE waren.
Die dag op het werk ging voorbij alsof er niets was gebeurt. Niemand van de andere monteurs noemde de schorsing en mijn vakbondsvertegenwoordiger zei me er niet over te praten. Die avond logde ik in op het Internet om enkele antwoorden te vinden. Ik wist niet meer hoe ik er kwam, maar ik belandde aan op jouw site. Toen viel alles als een puzzel op zijn plaats. Maar de volgende morgen vond ik een notitie in mijn afgesloten kluis. Er stond op: "Nieuwsgierigheid kan je fataal worden. Kijk niet op internetsites die jouw niets aangaan."
Nou, dat was het dan. ZE houden me in de gaten.
Nou, je weet al wat ze doen. Ik weet niet wat ze sproeien, maar ik kan je wel vertellen hoe ze het doen. Ik vermoed dat ze de "honey trucks" gebruiken. Dit zijn de vrachtwagens die het afval legen van de afvaltanks van de toiletten. De luchtmaatschappijen besteden deze taak meestal uit en niemand komt in de buurt van deze vrachtwagens. Wie wil naast een vrachtwagen staan vol met sch--? Terwijl deze jongens de afvaltanks legen, vullen ze de tanks van het sproei-systeem. Ze kennen de vliegroute van de vliegtuigen, zodat ze waarschijnlijk de controleunit programmeren om te sproeien totdat na een tijdje het vliegtuig een bepaalde hoogte heeft bereikt. De sproei-openingen in de valse statische buizen zijn zo klein, dat niemand in het vliegtuig iets kan zien.
Moge God ons allemaal helpen, Een bezorgde burger"
Bron: www.anomalies-unlimited.com/
Vertaling: Webvlinder
Hoe gaan we deze dissident aanpakken?
