Superpilot.
Ik ga best een eind met je mee. Ook de vliegers community, en daar hoorde ik zelf ook bij, heeft helaas een aantal bedenkelijke ontwikkelingen niet aan zien komen of, meer waarschijnlijk, vanuit de ivoren toren met een onzorgvuldig toekomstbeeld, heeft laten overwaaien.
Zelfgenoegzaamheid? Misschien. In de rangorde blijven staan? (Lieber Herr Horizon, dass ist doch nicht Ihr Bier, oder?). Of, naar rechts kijken met de woorden, "ok, now, let me explain to you what we are gonna do, if you have questions, ask. I will tell you how and why. Stick to me like glue and you learn something".
Superpilot, alle drie.
De hand in eigen boezem steken is niet zo leuk als in een female boezem, dat terzijde, maar is wel noodzakelijk om tot een geaccepteerde oplossing te komen.
Die oplossing wordt ons steeds moeilijker gemaakt door gladde verkoop praatjes van auto adapten van efficicientie die niet verder blijken te kijken dan de verkoop cijfers van weer een "monkey see, monkey do" product.
Sancho Panschez heeft ons al gewezen op de limitaties van de winmill aanval.
Als je bij je baas komt met het verhaal dat het budget van het trainings department met vijftig procent omhoog moet denk ik dat je hetzelfde antwoord krijgt als ik ooit gehad heb, zie hierboven.
En als je de uitdrukking kent, "het tij keert zich, vroeg of laat, altijd", dan kunnen we die strohalm nog grijpen. Helaas, het station, "there will be blood", zijn we reeds gepasseerd.
Superpilot. Niets gaat vanzelf, of toch, verkeerd gaat het vanzelf. En daar heeft mijn generatie het af laten weten. Moet ik me nog kwetsbaarder opstellen?
Collega's als 19 of 77 kan je beter wat eleganter benaderen. Them are on the frontline.
Cheers
Art