J
Julien
Guest
Hallo luitjes,
Ja hoor, ik ben weer actief op airwork. De laatste paar weken, of maanden zijn ontzettend zwaar geweest. Een van mijn twee zoontjes is in februari met spoed opgenomen in het ziekenhuis, en ja wel, ik zat te pitten boven de Atlantische oceaan. Dat zijn dingen die je je ergste vijand nog niet toe wil wensen, vreselijk gewoon. Dan kom je in een groot, verlaten huis en is er niemand, de deur niet op slot en de hond buiten op het landgoed in de kou. Vrouwlief opgebeld en dan kan alleen nog je hart stil staan. De dokters vermoeden een vorm lymfeklierkanker; dat is wel zowat het ergste dat je als vader kan horen en al helemaal het idee dat je zoon het wellicht niet zal halen is gewoonweg niet te verdragen. Meteen met de auto terug naar Parijs daar ze meteen werden door verwezen naar een Academisch ziekenhuis. Sta je in de file op die vreselike Perephirique hopende dat je kind het goed maakt. Na twee uur rijden kom je dan op 11 uur 's nachts in het ziekenhuis met je uniform nog aan en dan tref je daar een doodziek kind; dat wens je je ergste vijand absoluut niet toe. Ze vermoedden lymfeklierkanker van het type Hodgkin; de hele dag onderzoeken gedaan, een CT scan gemaakt, en weet ik het allemaal niet. De volgende dag (wij bleven er slapen) werd hij dan klaargemaakt voor een operatie om een stuk weefsel te verwijderen om het verder te onderzoeken. Dan sta je daar als ouder in een steriel pak afscheid te nemen van je kind die in narcose valt en hoopt dat alles goed gaat; vreselijk gewoon! Na anderhalf uur werd hij dan na de uitslaapkamer gebracht en werd het weefsel onderzocht; helaas, inderdaad bleek het vermoeden van de dokters te kloppen, hij leed aan lymfeklierkanker van het Hodgkin lymfoom. Gelukkig nog in een vroeg stadium en de statistieken liegen er niet om; 93% geneest, maar toch blijf je stikken bij die andere 7%. Dat is eigenlijk vreselijk om uberhaupt over na te denken!
Het is vreselijk om je kind zoveel pijn te zien lijden en op dit moment wordt hij een keer in de twee weken bestraalt met chemotherapie; hij is kaal, maar dat vindt hij cool vooral met de Pluto pet van Disneyland. De laatste maand heb ik niet gevlogen, maar morgenmiddag moet ik weer aan de bak. Ik kan jullie niet zeggen hoe zenuwachtig ik wel niet ben als er iets verkeerds gaat. Vooralsnog voer ik inititeel twee vluchten per maand en wat kantoorwerk. Ben echt ontzettend zenuwachtig, vandaar ook mijn frustratieuiteenlopende post!
Nou tot ziens maar weer,
Ja hoor, ik ben weer actief op airwork. De laatste paar weken, of maanden zijn ontzettend zwaar geweest. Een van mijn twee zoontjes is in februari met spoed opgenomen in het ziekenhuis, en ja wel, ik zat te pitten boven de Atlantische oceaan. Dat zijn dingen die je je ergste vijand nog niet toe wil wensen, vreselijk gewoon. Dan kom je in een groot, verlaten huis en is er niemand, de deur niet op slot en de hond buiten op het landgoed in de kou. Vrouwlief opgebeld en dan kan alleen nog je hart stil staan. De dokters vermoeden een vorm lymfeklierkanker; dat is wel zowat het ergste dat je als vader kan horen en al helemaal het idee dat je zoon het wellicht niet zal halen is gewoonweg niet te verdragen. Meteen met de auto terug naar Parijs daar ze meteen werden door verwezen naar een Academisch ziekenhuis. Sta je in de file op die vreselike Perephirique hopende dat je kind het goed maakt. Na twee uur rijden kom je dan op 11 uur 's nachts in het ziekenhuis met je uniform nog aan en dan tref je daar een doodziek kind; dat wens je je ergste vijand absoluut niet toe. Ze vermoedden lymfeklierkanker van het type Hodgkin; de hele dag onderzoeken gedaan, een CT scan gemaakt, en weet ik het allemaal niet. De volgende dag (wij bleven er slapen) werd hij dan klaargemaakt voor een operatie om een stuk weefsel te verwijderen om het verder te onderzoeken. Dan sta je daar als ouder in een steriel pak afscheid te nemen van je kind die in narcose valt en hoopt dat alles goed gaat; vreselijk gewoon! Na anderhalf uur werd hij dan na de uitslaapkamer gebracht en werd het weefsel onderzocht; helaas, inderdaad bleek het vermoeden van de dokters te kloppen, hij leed aan lymfeklierkanker van het Hodgkin lymfoom. Gelukkig nog in een vroeg stadium en de statistieken liegen er niet om; 93% geneest, maar toch blijf je stikken bij die andere 7%. Dat is eigenlijk vreselijk om uberhaupt over na te denken!
Het is vreselijk om je kind zoveel pijn te zien lijden en op dit moment wordt hij een keer in de twee weken bestraalt met chemotherapie; hij is kaal, maar dat vindt hij cool vooral met de Pluto pet van Disneyland. De laatste maand heb ik niet gevlogen, maar morgenmiddag moet ik weer aan de bak. Ik kan jullie niet zeggen hoe zenuwachtig ik wel niet ben als er iets verkeerds gaat. Vooralsnog voer ik inititeel twee vluchten per maand en wat kantoorwerk. Ben echt ontzettend zenuwachtig, vandaar ook mijn frustratieuiteenlopende post!
Nou tot ziens maar weer,
