Geen extreem verhaal dit keer, maar wel een prachtige ervaring! Toen ik zelf nog nooit in een vliegtuig had gezeten was ik benieuwd naar de verhalen van mensen die pas een paar lessen hadden gehad. Leek me mooi een verhaal te lezen van een normale vliegles/vlucht. Hopelijk zijn er mensen op dit forum die dat ook leuk vinden om te lezen, daarom mijn verhaal:
De een-na-laatste dag van 2008 was het weer (2e keer) een keer zover, ik mocht het vliegtuig weer in! Het weekend ervoor even gebeld naar een bedrijfje op Teuge waar je lesjes kunt reserveren.
Mijn vlucht stond gepland om half 3, nog tijd zat om die morgen nog gewoon even te werken dus. Het was namelijk maar een ritje van een uur naar EHTE toe. Eenmaal thuis van het werk snel nog weer even in m’n hoofd bedenken wat ik ook alweer van het GVSS geleerd had
. Hopelijk kon ik er iets van toepassen in de Cessna 172, waarmee ik die dag zou vliegen.
Eenmaal aangekomen bij het vliegveld moest er nog een kwartiertje gewacht worden (beter te vroeg dan te laat natuurlijk..). Even later arriveerde de instructeur, die naast het lesjes geven, een F50 vliegt. Na wat gebabbel en invullen van papiertjes liepen we naar buiten, waar de C172 glanzend in het oranje licht van de laagstaande zon stond te glimmen. Instappen maar, deur dicht, gordel vast, stoel goed.. en klaar. De instructeur voerde even een snelle checklist uit om vervolgens contact te maken met toren (voor zover die op Teuge is). Tijd om te gaan! Langzaam drukte ik het gas was in, om in een rustig tempo naar het begin van de runway te taxien om vervolgens daar weer te stoppen. Een ultralight was holding short, en tja voordat die goed en wel de lucht in is…
Goed dat duurde dus even. Ondertussen kreeg ik nog een opmerking van opzij geslingerd: “ Als je straks bij het terugtaxien door het gras gaat kost je dat een rondje!”. Teuge heeft op een bepaalde taxi-lane nogal een scherpe bocht, waar het gras door veel vliegtuigen wordt platgewalst. Ik moest dus zorgen dat me dat niet gebeurde, het lesje was al duur genoeg haha.
Ondetussen was de ultralight bezig met zijn take-off. Mijn beurt dus! Oke, hoe ging het ook alweer.. rem er af, gas erbij en de runway op taxien. Daar weer stoppen, bericht naar de controller om vervolgens weer op antwoord te wachten. Eindelijk, we mochten. Gas erop, rechtsvoeten en wachten tot 60 kts om dan de yoke naar me toe te trekken. Eindelijk in de lucht!
Van te voren even afgesproken wat we ongeveer zouden gaan doen in de lucht. Op het programma stonden o.a. steile bochten en slow flight. Nou goed, eerst maar eens hoogte winnen. Op naar 1000 ft! Toen te teller 980ft aangaf, keurig een leveloff gemaakt, gas wat minder en de trim er wat op. Viel me mee, het reageerde vrijwel zoals de Frasca ook deed! Het was tijd voor een paar mooie bochten. Ik had mezelf voorgenomen om tijdens de vlucht meer op de instrumenten te letten dan op het mooie uitzicht, dus ook tijdens de bocht -> ogen op de meters. Het is best lastig om precies 30 graden aan te houden tijdens de bocht.. het wiebelt er altijd wel wat omheen. “Wat?! 3000ft zeg je?” riep ik in de mic. “Ja, of vindt je het wel mooi zo?” kraakte het terug (Erg slechte headset, niet veel van te verstaan). “Nee, prima.. 3000ft doen dan?”. Zonder echt op antwoord te wachten trok ik in alle enthousiasme veels te hard aan de yoke, waardoor de kunstmatige horizon van 0 opeens op bijna 15 graden stond! Gelijk natuurlijk weer terug laten zakken naar zo’n 5, om het nog een beetje netjes te houden. Op 3000ft een paar bochten gedraaid toen de instructeur opeens het gas half dicht trok, en de yoke ver naar voren drukte. “ Ooit de IJssel van dichtbij gezien?!” De boerderijen en het water kwamen met de seconde dichterbij en uiteindelijk volgde een leveloff op 300 voet. “Ga maar eens de IJssel volgen” werd me gezegd. We waren op een stuk beland waar de rivier een flink aantal bochten maakte. Wat is dat gaaf om relatief laag bij de grond zulke bochten te maken, met een prachtige oranje gloed van de zon over je instrumenten. In de verte konden we hoogspanningsmasten en windmolens zien staan.. tijd om terug te keren, we hadden geen zin in een meet-en-greet met een van die twee.. We zetten koers naar Teuge, om daar het circuit af te vliegen en zelf de approach te doen. Ik moet zeggen, dat vond ik een van de mooiste dingen van die dag. Proberen je kleine vliegtuig goed opgelijnd te houden met de baan, geweldig!
Na de landing rustig terug getaxied, met de scherpe bocht van de taxibaan in m’n achterhoofd. Rustig aan, rem gebruiken, en hoppa, netjes door de bocht. Pfoe, geen rondje hoeven geven gelukkig. Dat was het dan, de rem erop (parking brake mocht niet.. er moest getankt worden) en uitstappen.. Wat kan de tijd toch snel gaan.
De een-na-laatste dag van 2008 was het weer (2e keer) een keer zover, ik mocht het vliegtuig weer in! Het weekend ervoor even gebeld naar een bedrijfje op Teuge waar je lesjes kunt reserveren.
Mijn vlucht stond gepland om half 3, nog tijd zat om die morgen nog gewoon even te werken dus. Het was namelijk maar een ritje van een uur naar EHTE toe. Eenmaal thuis van het werk snel nog weer even in m’n hoofd bedenken wat ik ook alweer van het GVSS geleerd had
. Hopelijk kon ik er iets van toepassen in de Cessna 172, waarmee ik die dag zou vliegen. Eenmaal aangekomen bij het vliegveld moest er nog een kwartiertje gewacht worden (beter te vroeg dan te laat natuurlijk..). Even later arriveerde de instructeur, die naast het lesjes geven, een F50 vliegt. Na wat gebabbel en invullen van papiertjes liepen we naar buiten, waar de C172 glanzend in het oranje licht van de laagstaande zon stond te glimmen. Instappen maar, deur dicht, gordel vast, stoel goed.. en klaar. De instructeur voerde even een snelle checklist uit om vervolgens contact te maken met toren (voor zover die op Teuge is). Tijd om te gaan! Langzaam drukte ik het gas was in, om in een rustig tempo naar het begin van de runway te taxien om vervolgens daar weer te stoppen. Een ultralight was holding short, en tja voordat die goed en wel de lucht in is…
Goed dat duurde dus even. Ondertussen kreeg ik nog een opmerking van opzij geslingerd: “ Als je straks bij het terugtaxien door het gras gaat kost je dat een rondje!”. Teuge heeft op een bepaalde taxi-lane nogal een scherpe bocht, waar het gras door veel vliegtuigen wordt platgewalst. Ik moest dus zorgen dat me dat niet gebeurde, het lesje was al duur genoeg haha.
Ondetussen was de ultralight bezig met zijn take-off. Mijn beurt dus! Oke, hoe ging het ook alweer.. rem er af, gas erbij en de runway op taxien. Daar weer stoppen, bericht naar de controller om vervolgens weer op antwoord te wachten. Eindelijk, we mochten. Gas erop, rechtsvoeten en wachten tot 60 kts om dan de yoke naar me toe te trekken. Eindelijk in de lucht!
Van te voren even afgesproken wat we ongeveer zouden gaan doen in de lucht. Op het programma stonden o.a. steile bochten en slow flight. Nou goed, eerst maar eens hoogte winnen. Op naar 1000 ft! Toen te teller 980ft aangaf, keurig een leveloff gemaakt, gas wat minder en de trim er wat op. Viel me mee, het reageerde vrijwel zoals de Frasca ook deed! Het was tijd voor een paar mooie bochten. Ik had mezelf voorgenomen om tijdens de vlucht meer op de instrumenten te letten dan op het mooie uitzicht, dus ook tijdens de bocht -> ogen op de meters. Het is best lastig om precies 30 graden aan te houden tijdens de bocht.. het wiebelt er altijd wel wat omheen. “Wat?! 3000ft zeg je?” riep ik in de mic. “Ja, of vindt je het wel mooi zo?” kraakte het terug (Erg slechte headset, niet veel van te verstaan). “Nee, prima.. 3000ft doen dan?”. Zonder echt op antwoord te wachten trok ik in alle enthousiasme veels te hard aan de yoke, waardoor de kunstmatige horizon van 0 opeens op bijna 15 graden stond! Gelijk natuurlijk weer terug laten zakken naar zo’n 5, om het nog een beetje netjes te houden
. Op 3000ft een paar bochten gedraaid toen de instructeur opeens het gas half dicht trok, en de yoke ver naar voren drukte. “ Ooit de IJssel van dichtbij gezien?!” De boerderijen en het water kwamen met de seconde dichterbij en uiteindelijk volgde een leveloff op 300 voet. “Ga maar eens de IJssel volgen” werd me gezegd. We waren op een stuk beland waar de rivier een flink aantal bochten maakte. Wat is dat gaaf om relatief laag bij de grond zulke bochten te maken, met een prachtige oranje gloed van de zon over je instrumenten. In de verte konden we hoogspanningsmasten en windmolens zien staan.. tijd om terug te keren, we hadden geen zin in een meet-en-greet met een van die twee.. We zetten koers naar Teuge, om daar het circuit af te vliegen en zelf de approach te doen. Ik moet zeggen, dat vond ik een van de mooiste dingen van die dag. Proberen je kleine vliegtuig goed opgelijnd te houden met de baan, geweldig!Na de landing rustig terug getaxied, met de scherpe bocht van de taxibaan in m’n achterhoofd. Rustig aan, rem gebruiken, en hoppa, netjes door de bocht. Pfoe, geen rondje hoeven geven gelukkig
. Dat was het dan, de rem erop (parking brake mocht niet.. er moest getankt worden) en uitstappen.. Wat kan de tijd toch snel gaan.
Last edited:
