oboema
Member
Ik was in en om het Coastal kantoor aan het wachten op een vlucht toen David (de dispatcher) me zei dat ik samen met Cpt Richard Riwa een gewonde jager in de Selous (Game Reserve) moest ophalen en terug naar Dar es Salaam vliegen.
Deze medivacs zijn vaak nogal bloederig en Coastal wil door met 2 piloten te vliegen ervoor zorgen dat het vliegtuig altijd terug komt in Dar, ook als het voor een van de piloten teveel wordt. Op kantoor vond Jerry (oftewel Gerrit), de Zuid-Afrikaanse piloot waarvan niemand zijn naam goed kon uitspreken, het nogal vreemd dat we naar dezelfde strip moesten waar hij net een paar uur geleden geweest was. De C406 werd ondertussen klaargemaakt voor de vlucht, de achterste passagiersstoelen werden verwijderd en het wachten was alleen nog maar op de arts die ook mee moest.
Eenmaal op weg begon Richard, een oude rot in de tanzaniaanse bushvliegerij, de bloederigste en onsmakelijkste verhalen te vertellen over wat hij zo in de loop der jaren op vergelijkbare vluchten beleefd had; bloed door de hele cabine, jagers met bijtwonden in ledematen, door buffels vetrapte jagers (vooral buffels zijn nogal wraakzuchtig als je ze probeert te vermoorden en het lukt net niet), het kon niet op. Ik kreeg steeds minder zin in deze vlucht...
Eenmaal aangekomen boven de landingstrip bleek dat die niet bijzonder lang en breed was, maar na een low appraoch landen we en kwamen kort voor het einde van het rode zand tot stilstand. Uit mijn raampje zag ik een heel gezelschap onder de accaciaboompjes langs de strip staan. We stapten uit en zagen een persoon liggen op een halfvergane stinkende matras. Al snel zag ik dat deze persoon morsdood was, dit was voor mij met mijn 2 jarige vliegopleiding overduidelijk. De arts dacht er hetzelfde over. Het bleek de jager te zijn die Jerry diezelfde morgen nog naar dit camp gevlogen had.
De beste man was daar in een luie stoel gaan zitten om van het uitzicht te genieten en is nooit meer opgestaan (op zich een mooie dood natuurlijk). Toen de medewerkers van het camp dit ontdekt hadden, hebben ze hem, op zijn Afrikaans, op de ranzige matras gelegd en zijn op het moment dat ze het vliegtuig hoorde naar de strip gegaan waar ze ons opwachten. De mensen van het camp waren zichtbaar opgelucht dat ze het matras in het vliegtuig konden schuiven en dat ze van hun gast verlost waren.
Iedereen had haast om terug te keren naar Dar es Salaam want in de hitte van Oost-Afrika is de houdbaarheid van een dode niet erg lang en het is dus ook logisch dat mensen daar zo snel mogelijk begraven dienen te worden. De arts moest echter nog wat formaliteiten regelen en had zijn tas met de betreffende formulieren nog voorin de 406 staan. Richard had zelf waarschijnlijk niet zoveel zin om half over (nu) onze gast te kruipen om de tas te pakken en ik hoorde; ´´Paul, get his bag, haraka sana´´ (snel, snel). Dus kroop ik door de opeens heel erg kleine cabine om de tas te halen en nam dezelfde weg weer terug. Ik vond deze ontmoeting met onze nieuwe vriend veel te intiem, maar het kon niet anders. We kropen nu alledrie naar voren en niet lang daarna liepen de motoren en taxiede we naar het einde van de dirtstrip.
We maakten een 180, beter gezegd we wilden een 180 maken. Dit lukte dus niet. De aarde was een beetje vochtig en doordat de strip erg smal was hadden we niet veel speling. Het voorwiel groef zich in en we zaten vast. Geen beweging meer in te krijgen. Ik kreeg het idee om de jongens van het camp te vragen om ons aan de vleugeltips te duwen. Richard vond het een goed idee en zei ga ze maar halen... Dus kon ik nogmaals naar achteren. Ik kreeg nu wel een beetje de kriebels. De man was al een paar uurtjes niet meer aan het ademen, en ik zag het al helemaal voor me dat net als ik half over hem heen gebogen stond hij een kramp zou krijgen en me innig zou omhelsen. Gelukkig gebeurde dit niet.
Ik rende naar de jongens van het camp die alweer terug aan het lopen waren en ze kwamen allemaal mee om te duwen. Toen ik weer rechts voorin zat, waren we binnen no time gedraaid en op weg naar Dar. De lucht aan boord was ook niet zo fris meer, ik weet niet of het ons zweet was of wat anders. Na een tijdje in de lucht zocht Jerry contact met ons over de radio en vroeg wat er gebeurd was. Wij vertelde het verhaal en binnen no time hadden we het resterende vlieguur behoorlijk wat entertainment van collega's die Jerry het leven zuur maakte; Hey Jerry i told you your landings are rubbish; Hey Jerry did you scare that poor man that much with your flying techniques..... En zo vlogen we toch nog lachend terug naar Dar es Salaam
