Dank je!
Mijlpaal nummer twee... het zal geen grote verrassing zijn...
SOLO ! ! !
Vandaag dus m'n eerste PIC tijd in het log mogen schrijven - en dat direct na drie weken niet vliegen (door slecht weer).
Vier circuitjes, de instructeur stapte uit en nog eens vier. Maar dat klinkt wel wat eenvoudiger dan het was.
Mét instructeur naast me heb ik nog een go-around 'veroorzaakt' door de beslissing te nemen na de laatste landing NIET vol in de ankers te gaan, om op twee wielen door de bocht exit S3 te halen. In plaats daarvan ben ik vlot doorgerold naar S4. Unable. ATC zag het zelf ook - nog tijdens het verzoek om S3 te nemen (ik stond echt nét op de wielen en was S3 al bijna voorbij) werd dat al half ingeslikt, en de volgende gevraagd een go-around te maken.
Geen spijt: het is niet aan mij om risico's te nemen om de
net even te krappe spacing van ATC op te lossen. De instructeur vond het ook een verstandige beslissing, ookal had hij die exit met z'n 20 jaar ervaring misschien net wél gehaald. Maar niet zonder dingen te doen die het POH afraadt.
Waarna hij uitstapte en mij meteen weer op pad stuurde. Even de benen strekken en wat water drinken werd sterk afgeraden: zo'n pauze zou me maar nerveus maken. Zelf denk ik van niet, want ik had me mentaal al veel eerder voorbereid, maar ok. Door dus. Kneeboard erbij, weer vanaf het begin delivery oproepen voor startup, die me vriendelijk succes wenste, en gaan!
Eenmaal op de baan diep ademhalen, volgas en hoppa! Zomaar 50 meter eerder dan normaal de lucht in. Ik kan echt niet zeggen dat ik een zwaarlijvige instructeur heb (hij staat voor 62kg op de W&B!) maar toch voel je dat verschil wel. En je
hoort het ook, lekker rustig
Niet dat ik daardoor veel beter kon focussen en dus geen fouten meer maakte ofzo. Ik kwam bijvoorbeeld één keer aan het einde downwind aan met de flaps nog op takeoff. Nouja, daar konden ze dan meteen blijven. Geen halszaak.
Maar het is niet dat ATC het me makkelijk maakte. Halverwege het eerste circuitje kwam er een andere stem op de toren, uitgerekend de stem die ik het minst goed versta (je herkent ze op een gegeven moment). Niets wat een "say again" niet op kon lossen. Maar achteraf denk ik dat ik de 'nieuwe' controller beter nog een keer had kunnen vertellen dat ik 'student solo' of 'first solo' was, want hij schrok er niet voor terug opdrachten uit te delen die ik nog niet eerder gehoord had, zoals "extend downwind by two miles". Dan helpt het wel om de theorie al in de pocket te hebben, want in plaats van me te gaan zitten afvragen hoe ver twee mijl nou precies zou zijn, heb ik gewoon (grof hoofdrekenend) anderhalve minuut genomen bij 80 knopen. Dat pakte prima uit, de base call (die ik niet verwacht had na zo'n specifieke instructie) kwam net toen ik de draai aan het inzetten was.
Maar toen ik na de eerste T&G het dringende verzoek kreeg een full stop landing te maken dacht ik eerst dat ik iets heel erg verkeerd deed. Dat ze me daarom onmiddellijk wilden laten landen. Had de toren iets gezien, had de instructeur de toren gebeld? Maar nadat ik - na readback - aangaf dat m'n voorkeur anders lag, kwam hij daar op short final op terug en kreeg ik alsnog de vraag of ik toch nog wat circuitjes wilde. Zo kon ik m'n "opdracht" toch afmaken. Achteraf bleek er niets aan de hand: het was gewoon wat druk in het circuit, wat ATC op deze manier wilde oplossen. Maar het was wel weer even op het laatste moment van plan veranderen. Dat leidde af en tot een iets hardere landing. Kortom het was een dag vol leermomenten. Aviate, navigate, communicate... maar hoe je dat ook oplost (negeren of 'standby'), zo'n wijziging van plan kort voor touchdown leidt toch af.
Eenmaal terug op de grond stond de instructeur samen met zijn volgende student mijn aankomst te filmen. De hele vliegschool bleek te weten dat ik met de eerste solo bezig was. Zo regende het felicitaties. Net toen ik bij de debriefing - tikkie natrillend van de spanning - aan het uitleggen was hoe het gegaan was, kwam er nog een piloot binnen banjeren die ook net geland was, en er zélf over begon dat de toren het moeilijk gemaakt had. Kijk, da's mooi, dan lag het dus niet (alleen) aan mij...
Maargoed, het was ook gewoon heel druk. Ook voor de toren geen makkie, zo'n zootje ongeregeld in goeie banen leiden (Talloze leskisten, een snelle Blackshape tussendoor en ik was niet eens de enige "first solo" deze middag). De eerste echt mooie VFR dag in tijden, dan kan je dat verwachten.
Thuis gevierd met wat lekkers en een Weizen - ik kijk alweer uit naar het vervolg.
.