flying mech
New member
Oke, oke. Eerste aanzetje van de ferry-trip naar Iran, Kish Island om precies te zijn. Er hebben meerdere vliegers, die deze trip hebben gemaakt, al zoveel posts over gemaakt in verschillende threads, dat ik het niet over me heen kan laten gaan dat vele lezers maar moeten gissen naar de ellende en lol die wij als ferry-mafketels hebben meegemaakt.
Voor de duidelijkheid, samen met Flushrivet heb ik de eerste (sorry, zei ik al EERSTE?) trip gemaakt van in totaal drie trips. De eerste bestond uit twee Warriors, de tweede uit drie en de derde uit twee Seneca’s. Flushrivet en ondergetekende werden er opuit gestuurd om de route te verkennen, pionieren zogezegd, en gelijk dan maar de eerste twee PA28’s af te leveren, dit omdat we daar toch al waren. Wij, niet voor een kleintje vervaard, gingen op weg.
Wij schrijven het jaar 2006. Het was eind Januari, kl*te weer op alle dagen, behalve de dag dat we gepland hadden te vertrekken. Bij mij was het de dag voorafgaand al redelijk duidelijk dat we die bewuste dag wel eens zouden gaan vertrekken, maar bij Flush lag dat iets anders. Bij hem werd het pas rond een uur of elf duidelijk dat het die middag allemaal moest beginnen. Stond z’n koffers nog dicht te ritsen op het moment dat de acknowledgements binnen kwamen. Severe and extreme CAVOK, dus wij lieten de highly powerful pistons brullen en vertrokken in onze Warriors. Van tevoren nog discussies gehad of er niet twee vliegers per kist zouden moeten zijn, maar dat hadden we om meerdere redenen afgewimpeld, met name gebrek aan privacy als je moet pissen (ik schaam me natuurlijk voor m’n onvermogen om accuraat te richten, snap je?).
Eerste rit was naar LF-nogwat (Flush, edit deze even), leek ons een leuke bestemming. Iedereen keek ons na, allen in zichzelf peinzend dat dat het laatste was dat ze ooit nog van ons zouden zien. Klimmen naar FL100 of zoiets, en we waren op weg. Na een uurtje of 2 ½ naderden wij onze bestemming. Ik vloog voorop, Flush er achteraan. Roept Flush op een gegeven moment op, dit natuurlijk op de internationale lulfrequentie 123,45, met de doodleuke mededeling dat de bestemming niet zo’n strak plan bleek te zijn (hij had vooruit gewerkt en al een paar mensen opgeroepen). We konden wel landen, de baan was namelijk sneeuwvrij, maar het platform bevond zich onder een dikke laag sneeuw. Na landen was een 180 geboden om vervolgens direct weer airborn te gaan. Daar hadden we dus niks aan, we moesten overnachten (waren al later in de middag van Beek vertrokken), en daarbij hadden we ook Avgas nodig van de intussen onbereikbare pomp.
Uiteraard hadden we een alternate gefiled, wie doet dat nou niet op een IF flightplan? Maar ja, die alternate was eigenlijk een beetje voor de show gekozen, was eigenlijk niet echt een veld waar we wilden zijn. Daar hang je dan boven Zuid-Frankrijk, geconfronteerd met een voldongen feit. Zowel Flush als ik in diepe overpeinzing over wat nu te doen. Kijk ik intussen, diep in gedachte, recht naar beneden. Zie ik me daar toch een strak verlichte baan onder me doorglijden! Dat is waar ik heen wil, en wel nu meteen! Gauw op de kaart kijken waar we nu ongeveer uithingen, blijkt het Lyon Bron te zijn. Dat had ik trouwens niet door, dat moest Flush me vertellen, dit overigens geheel terzijde. Prachtig veld, daar motte we wezuh. Approach plates? Nee, die hadden we helaas niet. We hadden voor onszelf een tripkit samen gesteld op basis van destinations en alternates, meer heb je niet nodig, toch? Nou ja, dat dachten we tenminste. Die Franse mafkees aan de andere kant van de draad gevraagd om wat vectors en een ILS frequentie en daar gingen we. Natuurlijk een landing gemaakt om door een ringetje te halen, en daar stonden we. Waarom we daar stonden en niet op onze alternate? Tja, laten we het daar maar nooit meer over hebben. Highly profesional pilot sh*t, maar dan anders. Wat maakt het uit. Hotelletje op het vliegveld betrokken, waarop het bier kon vloeien. Wel rustig aan gedaan natuurlijk, volgende dag moesten we pas echt een eindje vliegen. En toen begon de ferry trip pas echt!
Volgende morgen. Komen op het platform aan bij onze interconti-kisten, blijken die volledig onder het ijs te zitten. Balen met de hoofdletter B. Wij weer terug naar binnen, op zo’n handling mannetje af, even regelen dat hij voor de-icing zorgt. Was natuurlijk geen probleem volgens die man. Alles werd in werking gezet, totdat opa verscheen, a.k.a. the godfather of Lyon Bron. “Wat izzit zet joe want?” Nou, gewoon wat de-icing voor die twee PA28’s. Moest ie weten bij welke snelheid we roteerden. Mwah, een knoopje of 65. Niet goed! Hij de-iced enkel vliegtuigen die roteren met 90 KIAS of meer! Wij nog proberen om de man te overtuigen dat we wel met 90 zouden roteren als hij daar gelukkig van zou worden, maar dit ging niet meer werken. De zakkenwasser! Konden we in de vrieskou met bezems en wat voor hulpmiddelen nog meer aan de slag.
Kistjes redelijk ontijsd, en wij op weg. Bastia op Corsica ging het worden. Prachtige vlucht, we ontvluchtten de winter. Ik weet niet meer precies hoe alles op dat eiland is gesitueerd, maar het komt er ongeveer op neer dat er midden over dat eiland een bergrug loopt van noord naar zuid, gelijk onder aan de voet van de oostelijke bergrugzijde ligt Bastia en wij kwamen uit het noord-westen aangekacheld. Op FL zus en zoveel over de bergen heen, motortje terug naar idle en als en Stuka naar beneden om een visual straight in te krijgen. Ging fantastisch, totdat ik op short final er achter kwam dat ik ietsjes te laag hing. Geen probleem voor FM, teentje gas erbij en het komt goed. Zit me daar toch m’n throttle cable vastgevroren! K*t! Met in mijn achterhoofd “Use force. If it breaks it needed replacement anyway” met volle kracht tegen die throttle geduwd, en krak, hendel met een klap vol naar voren en daar hadden we ineens weer 2700 RPM. Was wat teveel, maar er was in ieder geval weer beweging in te krijgen.
Na landing tanken. Gelijk even de urine lozen. Daar zijn we ook wat wijzer geworden. Als je moet pissen op Bastia, ga dan gewoon even in het luchthavengebouw. Niet bij de “afhandelaar” annex tankboer. Wat een goor toilet, zeg! Flush heeft er een foto van genomen, enkel omdat men ons anders achteraf niet zou geloven. Flush, plaats die foto even, anders geloven ze ons nooit.
Landingsgeld neergeteld, vliegplannetje filen en terug naar de kist. Tweede en laatste leg van die dag, Brindisi.
Motor starten, geen probleem. Tikkie en lopen. Maar……. De attitude indicator van mijn kistje deed eens even helemaal niks meer.
Ik laat deze even als “cliffhanger”, lijkt wel een slechte TV soap. Maar onthoud, de ferry is onderweg, de rest volgt. Flush had het stof al van zijn dagboeken geveegd, dus er volgt aanvulling, vrees niet (Flush, dit is absoluut geen hint ofzo).
Voor de duidelijkheid, samen met Flushrivet heb ik de eerste (sorry, zei ik al EERSTE?) trip gemaakt van in totaal drie trips. De eerste bestond uit twee Warriors, de tweede uit drie en de derde uit twee Seneca’s. Flushrivet en ondergetekende werden er opuit gestuurd om de route te verkennen, pionieren zogezegd, en gelijk dan maar de eerste twee PA28’s af te leveren, dit omdat we daar toch al waren. Wij, niet voor een kleintje vervaard, gingen op weg.
Wij schrijven het jaar 2006. Het was eind Januari, kl*te weer op alle dagen, behalve de dag dat we gepland hadden te vertrekken. Bij mij was het de dag voorafgaand al redelijk duidelijk dat we die bewuste dag wel eens zouden gaan vertrekken, maar bij Flush lag dat iets anders. Bij hem werd het pas rond een uur of elf duidelijk dat het die middag allemaal moest beginnen. Stond z’n koffers nog dicht te ritsen op het moment dat de acknowledgements binnen kwamen. Severe and extreme CAVOK, dus wij lieten de highly powerful pistons brullen en vertrokken in onze Warriors. Van tevoren nog discussies gehad of er niet twee vliegers per kist zouden moeten zijn, maar dat hadden we om meerdere redenen afgewimpeld, met name gebrek aan privacy als je moet pissen (ik schaam me natuurlijk voor m’n onvermogen om accuraat te richten, snap je?).
Eerste rit was naar LF-nogwat (Flush, edit deze even), leek ons een leuke bestemming. Iedereen keek ons na, allen in zichzelf peinzend dat dat het laatste was dat ze ooit nog van ons zouden zien. Klimmen naar FL100 of zoiets, en we waren op weg. Na een uurtje of 2 ½ naderden wij onze bestemming. Ik vloog voorop, Flush er achteraan. Roept Flush op een gegeven moment op, dit natuurlijk op de internationale lulfrequentie 123,45, met de doodleuke mededeling dat de bestemming niet zo’n strak plan bleek te zijn (hij had vooruit gewerkt en al een paar mensen opgeroepen). We konden wel landen, de baan was namelijk sneeuwvrij, maar het platform bevond zich onder een dikke laag sneeuw. Na landen was een 180 geboden om vervolgens direct weer airborn te gaan. Daar hadden we dus niks aan, we moesten overnachten (waren al later in de middag van Beek vertrokken), en daarbij hadden we ook Avgas nodig van de intussen onbereikbare pomp.
Uiteraard hadden we een alternate gefiled, wie doet dat nou niet op een IF flightplan? Maar ja, die alternate was eigenlijk een beetje voor de show gekozen, was eigenlijk niet echt een veld waar we wilden zijn. Daar hang je dan boven Zuid-Frankrijk, geconfronteerd met een voldongen feit. Zowel Flush als ik in diepe overpeinzing over wat nu te doen. Kijk ik intussen, diep in gedachte, recht naar beneden. Zie ik me daar toch een strak verlichte baan onder me doorglijden! Dat is waar ik heen wil, en wel nu meteen! Gauw op de kaart kijken waar we nu ongeveer uithingen, blijkt het Lyon Bron te zijn. Dat had ik trouwens niet door, dat moest Flush me vertellen, dit overigens geheel terzijde. Prachtig veld, daar motte we wezuh. Approach plates? Nee, die hadden we helaas niet. We hadden voor onszelf een tripkit samen gesteld op basis van destinations en alternates, meer heb je niet nodig, toch? Nou ja, dat dachten we tenminste. Die Franse mafkees aan de andere kant van de draad gevraagd om wat vectors en een ILS frequentie en daar gingen we. Natuurlijk een landing gemaakt om door een ringetje te halen, en daar stonden we. Waarom we daar stonden en niet op onze alternate? Tja, laten we het daar maar nooit meer over hebben. Highly profesional pilot sh*t, maar dan anders. Wat maakt het uit. Hotelletje op het vliegveld betrokken, waarop het bier kon vloeien. Wel rustig aan gedaan natuurlijk, volgende dag moesten we pas echt een eindje vliegen. En toen begon de ferry trip pas echt!
Volgende morgen. Komen op het platform aan bij onze interconti-kisten, blijken die volledig onder het ijs te zitten. Balen met de hoofdletter B. Wij weer terug naar binnen, op zo’n handling mannetje af, even regelen dat hij voor de-icing zorgt. Was natuurlijk geen probleem volgens die man. Alles werd in werking gezet, totdat opa verscheen, a.k.a. the godfather of Lyon Bron. “Wat izzit zet joe want?” Nou, gewoon wat de-icing voor die twee PA28’s. Moest ie weten bij welke snelheid we roteerden. Mwah, een knoopje of 65. Niet goed! Hij de-iced enkel vliegtuigen die roteren met 90 KIAS of meer! Wij nog proberen om de man te overtuigen dat we wel met 90 zouden roteren als hij daar gelukkig van zou worden, maar dit ging niet meer werken. De zakkenwasser! Konden we in de vrieskou met bezems en wat voor hulpmiddelen nog meer aan de slag.
Kistjes redelijk ontijsd, en wij op weg. Bastia op Corsica ging het worden. Prachtige vlucht, we ontvluchtten de winter. Ik weet niet meer precies hoe alles op dat eiland is gesitueerd, maar het komt er ongeveer op neer dat er midden over dat eiland een bergrug loopt van noord naar zuid, gelijk onder aan de voet van de oostelijke bergrugzijde ligt Bastia en wij kwamen uit het noord-westen aangekacheld. Op FL zus en zoveel over de bergen heen, motortje terug naar idle en als en Stuka naar beneden om een visual straight in te krijgen. Ging fantastisch, totdat ik op short final er achter kwam dat ik ietsjes te laag hing. Geen probleem voor FM, teentje gas erbij en het komt goed. Zit me daar toch m’n throttle cable vastgevroren! K*t! Met in mijn achterhoofd “Use force. If it breaks it needed replacement anyway” met volle kracht tegen die throttle geduwd, en krak, hendel met een klap vol naar voren en daar hadden we ineens weer 2700 RPM. Was wat teveel, maar er was in ieder geval weer beweging in te krijgen.
Na landing tanken. Gelijk even de urine lozen. Daar zijn we ook wat wijzer geworden. Als je moet pissen op Bastia, ga dan gewoon even in het luchthavengebouw. Niet bij de “afhandelaar” annex tankboer. Wat een goor toilet, zeg! Flush heeft er een foto van genomen, enkel omdat men ons anders achteraf niet zou geloven. Flush, plaats die foto even, anders geloven ze ons nooit.
Landingsgeld neergeteld, vliegplannetje filen en terug naar de kist. Tweede en laatste leg van die dag, Brindisi.
Motor starten, geen probleem. Tikkie en lopen. Maar……. De attitude indicator van mijn kistje deed eens even helemaal niks meer.
Ik laat deze even als “cliffhanger”, lijkt wel een slechte TV soap. Maar onthoud, de ferry is onderweg, de rest volgt. Flush had het stof al van zijn dagboeken geveegd, dus er volgt aanvulling, vrees niet (Flush, dit is absoluut geen hint ofzo).
(Iedereen, dit is absoluut geen hint ofzo, :grijns
