Fozzie Bear
New member
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum en de laatse paar weken heb ik al aardig wat leuke onderwerpen hier op dit forum gelezen. Ik moet zeggen dat het een zeer informatief forum is, waarvoor mijn complimenten. Zo las ik ook het onderwerp van 19of77 over de DC3 (fantastisch vliegtuig) en het leek mij leuk om wat verhalen te vertellen over vliegtuigen waar ik in heb gevlogen. De meest indrukwekkende zijn de Tupolev 134 en de Tupolev 154. Ik zal de layout van 19of77 aanhouden aangezien dat lekker overzichtelik is
Het vliegtuig
Dimensions Tupolev134:
Wingspan: 29 m (95 ft)
Length: 37.10 m (121ft 8inch)
Height: 9.02 m (29ft 6inch)
Engines: 2 x Soloviev D30-II turbofans
Dimensions Tupolev154
Wingspan: 37.55 m (123 ft 3 inch)
Length: 48 m (157ft)
Height: 11.40 m (37ft 5 inch)
Engines: 3x Soloviev D-30KU-154 turbofans
De cockpit was heerlijk analoog en glass cockpit, fly by wire, what's that ? Nee, lekker op het handje vliegen en ik kan je verzekeren dat ik daar ontzettend van geleerd heb.
De flight controls bestonden van beide vliegtuigen uit een metaal frame met daarom heen plastic. De parking brake was een verrot ding waar je op moest trappen (veel kracht gebruiken) wil het toestel tot stilstand komen tijdens het taxien. Er zat ook een airbrake (wilde je die uittrekken dan wederom hard trekken), eigenlijk zelfde als speedbrake gewoon. Het instrumentenpaneel op beide vliegtuigen was ontzettend gecompliceerd en analoog. We hadden daarom ook niets voor niets een kettingrokende FE aan boord. Hij maakte alles in orde wat betreft de hydraulic pumps, dual generators, engine instruments, oil temperature, etc. We hadden een autopilot, maar dat ding was zo verrot als de weg naar jericho op de Tu134. Stel cruizing altitude is 9100m, dan zal de autopilot geen vnav gebruiken, maar je moet dan de pitch attitude verstellen om zo de snelheid en de vertical speed constant te houden. 500 ft voor bereiken van cruise altitude, altitude hold en je zit daar lekker op 9 km hoogt. Autothrottle zat er niet bij en ook dat moest in de gaten worden gehouden. Je had verder geen radar map, enige wat je moest doen was kaartjes plotten, ADF'jes pluggen, VOR'tjes pluggen en goed luisteren naar Air Traffic Control. Op de Tu134 hadden we ook geen GPS radar, gelukkig wel op de Tu154, maar zonder GPS radar door het noorden van Rusland vliegen zal voor problemen zorgen en ik heb dan ook veel voorzorgslandingen, goarounds en tenslotte ook erg veel passagiers moeten geruststellen!
Als je cockpit wilt zien van de Tu134, klik dan hier
Cockpit van de Tu154 is hier
Hoe ben ik hier terechtgekomen?
Vaak als ik in Nederland ben en ik praat met verkeersvliegers zijn ze veelal verbaasd dat ik als buitenlander nu voor Aeroflot werk in Moskou. Ik heb Nederlandse ouders, ben niet in Rusland geboren, maar toch werk ik hier en woon ik hier. Hoe ik hier ben gekomen, is opzich niet zo'n heel lange weg geweest, maar ik mag dan ook zeer gelukkig geweest zijn.
Toen ik naar de middelbare school ging, had ik altijd de aspiratie om piloot te worden en het liefst bij KLM. Ik had echter een grote interesse in Russische vliegtuigen. Vond de Antonov prachtig en de Tupolev natuurlijk! Had er veel over gelezen, maar op die leeftijd is het moeilijk om het roer om te gooien. Toen ik 18 was, en de RLS net een jaar geleden verkocht was en omgedoopt tot de KLS, heb ik me aangemeld voor de selectie. Helaas het mocht niet baten en toen ben ik voor mezelf dingen gaan opschrijven wat ik echt wil. Ik ben toen gaan nadenken over wat ik dan zou willen doen. Een jaartje naar het buitenland heeft me altijd getrokken en aangezien ik zo gefascineerd was door Russische vliegtuigen, ben ik een jaar in Rusland geweest, heb daar intensief Russisch geleerd en heb een jaar bij een gastgezin gewoond. Ontzettend mooie ervaring opgedaan en een van de kinderen van het gastgezin was mijn leeftijd en heb dan ook veel meegekregen over het hoger onderwijs. Hij studeerde bedrijfskunde in Moskou. Heel toevalligerwijs ben ik tijdens dat jaar in contact gekomen met een meneer die op dit moment TRI is bij Aeroflot. Ik heb toen op 18-jarige leeftijd een vlucht mee mogen maken op de Tupolev 134 en ik was helemaal verkocht. Ik wist dat die cockpit er zo gammel uitzag als de tering, maar ik vond het machtig. Sindsdien ben ik heel erg gaan nadenken hoe ik mijn toekomst eruit zou willen zien. Dat jaar dat ik van Nederland weg ben geweest, heeft me Nederland niet doen missen in principe. Ben zeer sociaal ingesteld en heb de knoop doorgehakt door op papier de plannen te maken om in Rusland te blijven. Veel piloten komen via de militaire weg bij Aeroflot bijvoorbeeld en dat gaat niet lukken als je geen Russian citizen bent. Ik ben toen Bedrijfskunde in de richting van Management gaan studeren in Moskou en na vier jaar had ik mijn bachelor diploma op zak. Het vierde jaar bestond uit een stage en ik kon stage lopen op de afdeling personeelszaken vliegdienst bij Aeroflot!! Dat was dan ook mijn doel en heb er flink aan gewerkt. Russisch was perfect en toen liep ik stage daar bij vliegdienst bij mensen die sollicitaties bij vliegers afnemen. Ik ben toen eens gaan rondvragen of er buitenlanders bij Aeroflot werken en er vlogen inderdaad buitenlanders bij Aeroflot, hetzij piloten die omgedoopt zijn tot Russian citizen, maar toch buitenlanders. Een aantal van hen komen oorspronkelijk uit Frankrijk, China, Mongolië, Noorwegen, Oost-Europa, Engeland, Griekenland, Turkije, Duitsland en op dit moment werkt er zelfs een Amerikaan op de A320 series! Op dat moment was het voor mij eigenlijk al zeker dat ik hier echt piloot wil worden. Ik ben toen in Amerika mijn FAA en JAA ratings gaan halen en binnen anderhalf jaar had ik ze allemaal. Daarna tijdje als JAA FI en FAA FI gewerkt voor ongeveer een jaar en met ongeveer 900TT ging ik weer richting Rusland. Op dat moment had ik een Temporary Residency en tijdens deze Residenceship van een jaar mocht ik werken. Aeroflot, Rossiya, of weet ik het allemaal nemen allemaal Russian permanent citizens aan, dus die kans was verkeken. Ik ben toen naar het koude noorden vertrokken en heb daar scenic flights verzorgd voor toeristen, maar elk jaar kwamen er heel veel journalisten voor vluchten boven de noordelijke ijszee. Ook dat heb ik allemaal gedaan op een oud Russisch vliegtuig, de Antonov 2 biplane, ofwel An-2 biplane. Door sneeuwstormen, temperaturen van -40 graden, low visibility, dat allemaal moet je ervoor over hebben voor een loon van iets van 25,000 roudles per maand, dat is ongeveer $900. Accomodation was inbegrepen. Zonder kachel dat wel... :dozey: . Die heb ik zelf moeten kopen in de bewoonde wereld. Dit heb ik een jaar volgehouden, maar geen grijze haar op mijn kop die er over denkt weer terug te gaan naar het noorden. Ik heb er geen spijt van, maar dan komen echte vliegersskills aan te pas. Hierna ben ik terug naar Moskou gegaan om bij de ambassade permanent residency aan te vragen en aanvraag werd goedgekeurd. Mijn doel werd nu pas echt werkelijkheid, want in 1997 werd ik aangenomen op de Tu134 bij Aeroflot-nord. Een dochtermaatschappij die veel vluchten in het noorden uitvoert en binnen veel binnen Rusland. In het Noorden dus ik ging weer naar het Noorden toe. Training op de Tu134 was leuk, maar in het begin toch echte mannenwerk. Het is zo gammel als ik weet niet wat en de eerste keer toen ik in zo'n toestel stapte leek het alsof de stoel gewoon aan het afbreken was. Zag er ook niet bepaald florisant uit. Ik heb dit van 1999 tot 2002 volgehouden waarna ik mijn Russian citizenship had en ik ben rond gaan bellen of Aeroflot nog aanneemt. Het gastgezin waar ik verbleef toen ik een jaar Russisch studeerde, daar kwam en kom ik nog steeds veel over de vloer en die meneer die TRI bij Aeroflot was, was dat nog steeds en ik had hem gevonden. Had hem gevraagd of ze nog piloten aannemen en aangezien veel insiders dat weten, was het antwoord jaa. Ik heb solliciatieformulieren ingevuld en afgewacht tot ik mocht verschijnen voor de selectie. Tot mijn verbazing bestond de groep uit 10 mensen waarvan 4 buitenlanders. Ahfijn, telefoontje gekregen dat ik aangenomen was op de Tu154 als FE. Ontzettend blij en ik begon natuurlijk wat meer roedels te verdienen, studieschuld was destijds ongeveer 50.000 euro en dat moest ook worden afbetaald. Na twee jaar als kettingroker achter de FE paneel ben ik geupgrade naar co op de Tu154. Ik was toen 30 en ik was een van de jongste co's, veel piloten komen rond hun 35e binnen na hun militaire vliegerschap. Ik heb 3 jaar als co gevlogen op de Tu154 en vorig jaar heb ik de overstap gemaakt naar de A320 series. Moet toch wennen om op een EFIS aparaat te vliegen :grijns:
Zo ben ik dus gekomen waar ik nu ben. Ik vind het altijd leuk om hier op terug te blikken. Een flink aantal jaar geleden toen ik nog de An-2 vloog in het noorden van Rusland heeft er nog een stuk over mij gestaan in de Telegraaf, maar of dat nou zo'n mooi beeld schetse :dozey: (maar dat is een ander verhaal )
Mijn mooiste moment in de burgerluchtvaart
Ik heb ook nog een ontzettend mooi verhaal voor de geïnteresseerden. Ik kan het me nog erg goed herinneren.
Een van mijn eerste vluchten als co op de Tu134. Ik woonde in Arkhangelsk en het was een grauwe dag in december. Temperatuur was -35 graden Celsius of iets dergelijks en je vrieste je zowat dood! Om 0500 uur moest ik op het vliegveld zijn voor een vluchtje naar Tromsø, het verre noorden in Noorwegen. Voor diegenen die Noorwegen kennen, in het Noorden kan het daar ook aardig spoken. Het was koud, stond veel wind en om 0600 uur stond die vlucht gepland. Het regende niet, het was grauw. Alles in de cockpit gereed maken en vluchtje naar Tromsø. Niet echt veel bijzonders, behalve dan dat het gewoon pikzwarte nacht is. Rond een uur of 0700 uur Noorse tijd komen we aan. Drie kwartier voor passagiers in te stappen en we gaan weer terug. We merken alleen dat het lijkt alsof er wat knopjes op de overhead panel kapot zijn. Ik zeg het tegen de captain en hij kijkt er naar, rukt die knopjes eraf en zegt, ach, is toch niet belangrijk...
Kijk en dat is dus datgene wat mij tot op de dag bijgebleven is. Die no nonsense mentaliteit, gewoon doen mentaliteit. Mij zul je dat niet zo snel zien doen en als ik het wel eens vertel aan collega's dan moeten zij er vreselijk om lachen. Wat dat betreft was het een mooie tijd en ik kijk er nog steeds met een positieve blik op terug.
Ik heb natuurlijk nog veel meer mooie verhalen en ik heb vanaf ongeveer 2000 een dagboek bijgehouden met allerlei mooie verhalen. Ik zal er deze week eens door bladeren en er een aantal op dit subforum plaatsen.
He, wat een karwei dit typen op een Cyrillissch toetsenbord met een virtueel Latijns toetsenbord op het beeldscherm, die om 2200 plaatselijke tijd (nu inmiddels 0030 uur) is begonnen, dus 2000 uur Nederlandse tijd
Ik ben nieuw op dit forum en de laatse paar weken heb ik al aardig wat leuke onderwerpen hier op dit forum gelezen. Ik moet zeggen dat het een zeer informatief forum is, waarvoor mijn complimenten. Zo las ik ook het onderwerp van 19of77 over de DC3 (fantastisch vliegtuig) en het leek mij leuk om wat verhalen te vertellen over vliegtuigen waar ik in heb gevlogen. De meest indrukwekkende zijn de Tupolev 134 en de Tupolev 154. Ik zal de layout van 19of77 aanhouden aangezien dat lekker overzichtelik is
Het vliegtuig
Dimensions Tupolev134:
Wingspan: 29 m (95 ft)
Length: 37.10 m (121ft 8inch)
Height: 9.02 m (29ft 6inch)
Engines: 2 x Soloviev D30-II turbofans
Dimensions Tupolev154
Wingspan: 37.55 m (123 ft 3 inch)
Length: 48 m (157ft)
Height: 11.40 m (37ft 5 inch)
Engines: 3x Soloviev D-30KU-154 turbofans
De cockpit was heerlijk analoog en glass cockpit, fly by wire, what's that ? Nee, lekker op het handje vliegen en ik kan je verzekeren dat ik daar ontzettend van geleerd heb.
De flight controls bestonden van beide vliegtuigen uit een metaal frame met daarom heen plastic. De parking brake was een verrot ding waar je op moest trappen (veel kracht gebruiken) wil het toestel tot stilstand komen tijdens het taxien. Er zat ook een airbrake (wilde je die uittrekken dan wederom hard trekken), eigenlijk zelfde als speedbrake gewoon. Het instrumentenpaneel op beide vliegtuigen was ontzettend gecompliceerd en analoog. We hadden daarom ook niets voor niets een kettingrokende FE aan boord. Hij maakte alles in orde wat betreft de hydraulic pumps, dual generators, engine instruments, oil temperature, etc. We hadden een autopilot, maar dat ding was zo verrot als de weg naar jericho op de Tu134. Stel cruizing altitude is 9100m, dan zal de autopilot geen vnav gebruiken, maar je moet dan de pitch attitude verstellen om zo de snelheid en de vertical speed constant te houden. 500 ft voor bereiken van cruise altitude, altitude hold en je zit daar lekker op 9 km hoogt. Autothrottle zat er niet bij en ook dat moest in de gaten worden gehouden. Je had verder geen radar map, enige wat je moest doen was kaartjes plotten, ADF'jes pluggen, VOR'tjes pluggen en goed luisteren naar Air Traffic Control. Op de Tu134 hadden we ook geen GPS radar, gelukkig wel op de Tu154, maar zonder GPS radar door het noorden van Rusland vliegen zal voor problemen zorgen en ik heb dan ook veel voorzorgslandingen, goarounds en tenslotte ook erg veel passagiers moeten geruststellen!
Als je cockpit wilt zien van de Tu134, klik dan hier
Cockpit van de Tu154 is hier
Hoe ben ik hier terechtgekomen?
Vaak als ik in Nederland ben en ik praat met verkeersvliegers zijn ze veelal verbaasd dat ik als buitenlander nu voor Aeroflot werk in Moskou. Ik heb Nederlandse ouders, ben niet in Rusland geboren, maar toch werk ik hier en woon ik hier. Hoe ik hier ben gekomen, is opzich niet zo'n heel lange weg geweest, maar ik mag dan ook zeer gelukkig geweest zijn.
Toen ik naar de middelbare school ging, had ik altijd de aspiratie om piloot te worden en het liefst bij KLM. Ik had echter een grote interesse in Russische vliegtuigen. Vond de Antonov prachtig en de Tupolev natuurlijk! Had er veel over gelezen, maar op die leeftijd is het moeilijk om het roer om te gooien. Toen ik 18 was, en de RLS net een jaar geleden verkocht was en omgedoopt tot de KLS, heb ik me aangemeld voor de selectie. Helaas het mocht niet baten en toen ben ik voor mezelf dingen gaan opschrijven wat ik echt wil. Ik ben toen gaan nadenken over wat ik dan zou willen doen. Een jaartje naar het buitenland heeft me altijd getrokken en aangezien ik zo gefascineerd was door Russische vliegtuigen, ben ik een jaar in Rusland geweest, heb daar intensief Russisch geleerd en heb een jaar bij een gastgezin gewoond. Ontzettend mooie ervaring opgedaan en een van de kinderen van het gastgezin was mijn leeftijd en heb dan ook veel meegekregen over het hoger onderwijs. Hij studeerde bedrijfskunde in Moskou. Heel toevalligerwijs ben ik tijdens dat jaar in contact gekomen met een meneer die op dit moment TRI is bij Aeroflot. Ik heb toen op 18-jarige leeftijd een vlucht mee mogen maken op de Tupolev 134 en ik was helemaal verkocht. Ik wist dat die cockpit er zo gammel uitzag als de tering, maar ik vond het machtig. Sindsdien ben ik heel erg gaan nadenken hoe ik mijn toekomst eruit zou willen zien. Dat jaar dat ik van Nederland weg ben geweest, heeft me Nederland niet doen missen in principe. Ben zeer sociaal ingesteld en heb de knoop doorgehakt door op papier de plannen te maken om in Rusland te blijven. Veel piloten komen via de militaire weg bij Aeroflot bijvoorbeeld en dat gaat niet lukken als je geen Russian citizen bent. Ik ben toen Bedrijfskunde in de richting van Management gaan studeren in Moskou en na vier jaar had ik mijn bachelor diploma op zak. Het vierde jaar bestond uit een stage en ik kon stage lopen op de afdeling personeelszaken vliegdienst bij Aeroflot!! Dat was dan ook mijn doel en heb er flink aan gewerkt. Russisch was perfect en toen liep ik stage daar bij vliegdienst bij mensen die sollicitaties bij vliegers afnemen. Ik ben toen eens gaan rondvragen of er buitenlanders bij Aeroflot werken en er vlogen inderdaad buitenlanders bij Aeroflot, hetzij piloten die omgedoopt zijn tot Russian citizen, maar toch buitenlanders. Een aantal van hen komen oorspronkelijk uit Frankrijk, China, Mongolië, Noorwegen, Oost-Europa, Engeland, Griekenland, Turkije, Duitsland en op dit moment werkt er zelfs een Amerikaan op de A320 series! Op dat moment was het voor mij eigenlijk al zeker dat ik hier echt piloot wil worden. Ik ben toen in Amerika mijn FAA en JAA ratings gaan halen en binnen anderhalf jaar had ik ze allemaal. Daarna tijdje als JAA FI en FAA FI gewerkt voor ongeveer een jaar en met ongeveer 900TT ging ik weer richting Rusland. Op dat moment had ik een Temporary Residency en tijdens deze Residenceship van een jaar mocht ik werken. Aeroflot, Rossiya, of weet ik het allemaal nemen allemaal Russian permanent citizens aan, dus die kans was verkeken. Ik ben toen naar het koude noorden vertrokken en heb daar scenic flights verzorgd voor toeristen, maar elk jaar kwamen er heel veel journalisten voor vluchten boven de noordelijke ijszee. Ook dat heb ik allemaal gedaan op een oud Russisch vliegtuig, de Antonov 2 biplane, ofwel An-2 biplane. Door sneeuwstormen, temperaturen van -40 graden, low visibility, dat allemaal moet je ervoor over hebben voor een loon van iets van 25,000 roudles per maand, dat is ongeveer $900. Accomodation was inbegrepen. Zonder kachel dat wel... :dozey: . Die heb ik zelf moeten kopen in de bewoonde wereld. Dit heb ik een jaar volgehouden, maar geen grijze haar op mijn kop die er over denkt weer terug te gaan naar het noorden. Ik heb er geen spijt van, maar dan komen echte vliegersskills aan te pas. Hierna ben ik terug naar Moskou gegaan om bij de ambassade permanent residency aan te vragen en aanvraag werd goedgekeurd. Mijn doel werd nu pas echt werkelijkheid, want in 1997 werd ik aangenomen op de Tu134 bij Aeroflot-nord. Een dochtermaatschappij die veel vluchten in het noorden uitvoert en binnen veel binnen Rusland. In het Noorden dus ik ging weer naar het Noorden toe. Training op de Tu134 was leuk, maar in het begin toch echte mannenwerk. Het is zo gammel als ik weet niet wat en de eerste keer toen ik in zo'n toestel stapte leek het alsof de stoel gewoon aan het afbreken was. Zag er ook niet bepaald florisant uit. Ik heb dit van 1999 tot 2002 volgehouden waarna ik mijn Russian citizenship had en ik ben rond gaan bellen of Aeroflot nog aanneemt. Het gastgezin waar ik verbleef toen ik een jaar Russisch studeerde, daar kwam en kom ik nog steeds veel over de vloer en die meneer die TRI bij Aeroflot was, was dat nog steeds en ik had hem gevonden. Had hem gevraagd of ze nog piloten aannemen en aangezien veel insiders dat weten, was het antwoord jaa. Ik heb solliciatieformulieren ingevuld en afgewacht tot ik mocht verschijnen voor de selectie. Tot mijn verbazing bestond de groep uit 10 mensen waarvan 4 buitenlanders. Ahfijn, telefoontje gekregen dat ik aangenomen was op de Tu154 als FE. Ontzettend blij en ik begon natuurlijk wat meer roedels te verdienen, studieschuld was destijds ongeveer 50.000 euro en dat moest ook worden afbetaald. Na twee jaar als kettingroker achter de FE paneel ben ik geupgrade naar co op de Tu154. Ik was toen 30 en ik was een van de jongste co's, veel piloten komen rond hun 35e binnen na hun militaire vliegerschap. Ik heb 3 jaar als co gevlogen op de Tu154 en vorig jaar heb ik de overstap gemaakt naar de A320 series. Moet toch wennen om op een EFIS aparaat te vliegen :grijns:
Zo ben ik dus gekomen waar ik nu ben. Ik vind het altijd leuk om hier op terug te blikken. Een flink aantal jaar geleden toen ik nog de An-2 vloog in het noorden van Rusland heeft er nog een stuk over mij gestaan in de Telegraaf, maar of dat nou zo'n mooi beeld schetse :dozey: (maar dat is een ander verhaal
)Mijn mooiste moment in de burgerluchtvaart
Ik heb ook nog een ontzettend mooi verhaal voor de geïnteresseerden. Ik kan het me nog erg goed herinneren.
Een van mijn eerste vluchten als co op de Tu134. Ik woonde in Arkhangelsk en het was een grauwe dag in december. Temperatuur was -35 graden Celsius of iets dergelijks en je vrieste je zowat dood! Om 0500 uur moest ik op het vliegveld zijn voor een vluchtje naar Tromsø, het verre noorden in Noorwegen. Voor diegenen die Noorwegen kennen, in het Noorden kan het daar ook aardig spoken. Het was koud, stond veel wind en om 0600 uur stond die vlucht gepland. Het regende niet, het was grauw. Alles in de cockpit gereed maken en vluchtje naar Tromsø. Niet echt veel bijzonders, behalve dan dat het gewoon pikzwarte nacht is. Rond een uur of 0700 uur Noorse tijd komen we aan. Drie kwartier voor passagiers in te stappen en we gaan weer terug. We merken alleen dat het lijkt alsof er wat knopjes op de overhead panel kapot zijn. Ik zeg het tegen de captain en hij kijkt er naar, rukt die knopjes eraf en zegt, ach, is toch niet belangrijk...
Kijk en dat is dus datgene wat mij tot op de dag bijgebleven is. Die no nonsense mentaliteit, gewoon doen mentaliteit. Mij zul je dat niet zo snel zien doen en als ik het wel eens vertel aan collega's dan moeten zij er vreselijk om lachen. Wat dat betreft was het een mooie tijd en ik kijk er nog steeds met een positieve blik op terug.
Ik heb natuurlijk nog veel meer mooie verhalen en ik heb vanaf ongeveer 2000 een dagboek bijgehouden met allerlei mooie verhalen. Ik zal er deze week eens door bladeren en er een aantal op dit subforum plaatsen.
He, wat een karwei dit typen op een Cyrillissch toetsenbord met een virtueel Latijns toetsenbord op het beeldscherm, die om 2200 plaatselijke tijd (nu inmiddels 0030 uur) is begonnen, dus 2000 uur Nederlandse tijd
Last edited:
