Phil had de kist inmiddels op finals gedirigeerd de flaps en het gear hingen eruit, hij had de kist stabiel, maar het was wel wat harder werken dan normaal. De landing checklist was gedaan. 'Cleared to land'
Hij keek met dezelfde strakke blik naar de baan, als de blik waarmee Terry naar de kist tuurde door zijn verrekijker. Ook Pete zijn gezicht stond strak.
Daar ging'ie dan 100'… blijven scannen Phil…
50…
40…
30…
en een rustig pitch up moment, dat ging soepel…
20…
ja, nu de thrust eraf en de rudder in dezelfde beweging
10…
…
Touchdown
Speedbrakes up! zei Martin, terwijl Phil de kist deroteerde. Heel rustig trok hij de reverser.
ROLL ROLL ROLL, commandeerde Pete terwijl hij van Terry toestemming had, om de baan op te rijden. Het zag er goed uit, de kist decelereerde netjes, alles zat er nog op en aan en de motor leek in het voorbijgaan niet al te zwaar beschadigd. Hij had zijn mannen nog even op het hart gedrukt voorzichtig te zijn bij de life engine en extreem voorzichtig te zijn in de buurt van de banden. Als die zouden klappen terwijl ze ernaast stonden, konden ze zelfs de stevig gebouwde brandweermannen in tweeën rijten.
De kist kwam tot stilstand op de taxibaan. Martin slaakte een zucht. Ook Phil was zichtbaar opgelucht, maar ze waren er nog niet helemaal. Even afwachten wat de brandweer ging zeggen. Ze kregen de 'thumbs up' van de brandweer, die geen oververhitte remmen constateerden en geen reden zagen om de kist NIET terug te laten taxiën naar de gate. Ze konden gelukkig in een keer door naar een vrije gate, met de brandweerwagens op de hielen. Daar aangekomen wilde Phil routinematig 2 motoren uitzetten, maar realiseerde zich, toen hij naar de fuel controls keek, dat hij vandaag minder werk had. Voor de verandering werd er meteen een external power unit aangesloten, waarop ook de APU uit kon. Met al het risico op een brand redelijkerwijs geëlimineerd besloot Phil de brandweer, na een hartverwarmend dankwoord, terug te sturen naar de kazerne. Het seatbeltsign had hij aan laten staan. Tijdens het taxiën had hij de passagiers verzocht te blijven zitten, zodat hij ze persoonlijk kon uitleggen wat er gebeurd was. Phil had Martin gevraagd of hij tijdens de toespraak het 'schip' wilde bewaken vanuit de flight deck om, nadat iedereen van boord was, hem te vergezellen in de terminal om de passagiers' vragen te beantwoorden. Martin was dan misschien een klein beetje een ijdeltuit met een gezonde dosis zelfvertrouwen… Dit zag hij toch niet helemaal zitten, totdat Phil hem toefluisterde dat hij, toen hij terugkwam van de walkaround een paar erg knappe blondines van een jaar of 23 had zien zitten, die misschien wel erg geïnteresseerd waren in zijn verhaal en zijn lichte accent. Martin kreeg die twinkel in zijn ogen en de voor hem zo kenmerkende glimlach op zijn gezicht en stemde toe. Phil vroeg ook of hij base admin wilde bellen voor een 'welcome committee' om verdere info en misschien wat vouchers aan te passagiers te geven. Phil kwam vervolgens de cockpit uit en schraapte zijn keel pakte de handset en sprak de passagiers toe met de voor hem kenmerkende kalme toon, zonder sterke overdrijvingen en zonder te stotteren. Hij was verbaasd dat iedereen inderdaad was blijven zitten, conform zijn verzoek. Hij legde uit wat er gebeurd was, wat ze gedaan hadden om de situatie te controleren en de rol van ieder lid van het team. Ook vertelde hij eerlijk dat hij niet precies wist wanneer ze naar Arrecife zouden vliegen, maar dat er mensen van het grondteam onderweg waren. Hij verzocht de mensen voorlopig bij de gate te blijven, waar hij samen met Martin en de cabin crew eventuele vragen graag zou willen beantwoorden. Hij steeg tijdens deze speech op het, toch al aanzienlijke, voetstuk waar hij voor de passagiers op stond. De spanning die zich over de laatste 45 minuten ofzo meester had gemaakt van de passagiers, veranderde hierop in een euforie dat het allemaal goed was afgelopen. En dit uitte zich in een minutenlang applaus voor de captain, die hiervan meer aangeslagen was, dan de hele gebeurtenis ervoor. Hij gaf de passagiers toestemming om het vliegtuig te verlaten en naar de gate te gaan, niet in de laatste plaats om zelf even op adem te komen in cockpit. Aangekomen in de cockpit belde hij met de verkeersleider en de brandweercommandant, waar hij nu eindelijk de namen van leerde kennen.
To be continued... (Mevrouw Digits is tenslotte nog niet voorgekomen)
