Barre tocht

FullTravelFree

New member
Meditatie. Het is een zwarte nacht en mijn wereldje schud zachtjes op en neer. Het geeft me een vertrouwd gevoel. De witte pijlen staan op hun juiste plek, geen vreemde lampjes aan en het stippelstreepje ligt over het magenta streepje. Alles klopt en is zoals het moet in mijn kleine wereld waar ik generaal en staatshoofd ben. Radio zwijgt in alle toonaarden. Niemand vliegt hier behalve ik. Alle tijd voor overpeinzingen. Hoe ben ik hier in deze stoel, op dit moment, op deze plek terechtgekomen. Een hele lange keten van kleine en grote gebeurtenissen en toevalligheden. Een barre tocht.

Lang wikken en wegen, dan de sprong in het diepe maken. Dikke boeken die mijn neus uit kwamen, examen doen voor dit, dat en zus. Ik weet het allemaal niet eens meer precies, wel dat ik goed examenziek geweest ben, meerdere malen. Daarna geen baan kunnen vinden. Afgewezen worden door een psycholoogtrutje die bij god niet weet wat het is om te vliegen. Dan mijn eerste baantje, een shitbaantje maartoch, daardoor de volgende gevonden. Stuk beter nu, mijn woonplaats is minder grauw en grijs. En ik vlieg regelmatig en afwisselend.

Zes uur geleden ben ik vertrokken op een tijd waarop normale mensen gaan slapen. Korte fuelstop gemaakt en daarna mijn landingsplaats gevonden. Dat kan soms best lasting zijn in het donker. Een vreselijke kop koffie gedronken en een klef broodje gegeten. Wat woorden en handgebaren uitgewisseld met grauwe uitziende mensen in een nog grauwer Sovjet-era gebouw. Eindelijk zijn mijn passagiers klaar voor vertrek. Een nietnoemenswaardig vertrek uit een plaats die geen enkele Nederlander goed uit kan spreken.

Ik vlieg weer. Het duurde de verkeerleider ongeveer een minuut voordat hij de kikker uit z’n keel had gekregen en de zend-knop gevonden had. ‘Continue, no reported traffic enroute’.

Er hangt een treurige, melancholische sfeer in de cabine. Ik probeer een beleefdheidsgesprekje te voeren met mijn passagiers. Geen antwoord, ze nemen afscheid van hun woonplaats, denk ik. Voor hen is dit een one-way. Ik laat ze maar, hoewel ik hun treurige stemming overneem. Een uur in stilte gaat voorbij. Pijlen lampjes en streepjes nog steeds okay. Ik ben vergroeid geraakt met de controls en ben weer diep in overpeinzingen geraakt. De ultieme menselijke autopilot.

Maar nu gebeurt er iets in mijn wereld. Ik zie grijze tinten en een klein streepje bloedrood aan de horizon, die er net nog niet was. Wat een magisch moment. De grijze tinten veranderen langzaam en krijgen kleur. Flarden grondmist als slagroom op de taart. Bob Ross zou zijn vingers aflikken. Prachtig, de zon verwarmt de cabine en mijn stemming. Ik kijk achterom en merk dat ook mijn passagiers niet ongevoelig zijn voor dit prachtige schouwspel. Met een grijns steek ik mijn duim op, nog een half uurtje en dan wacht jullie een nieuw avontuur. Symbolischer kan niet. Filosofischer kan ik niet.

Bij de heliport staan twee ambulances klaar. De ziekenbroeders tillen mijn rode vierkante medereizigers in deze meditatieve tocht, met een kort knikje van hun stoel. Weg zijn ze, net nu ik een beetje gehecht aan ze was geraakt. Ik kijk hun na en we nemen stilletjes afscheid. Heel veel success met je nieuwe leven, het ga je goed.


FTF
 
Bedankt voor de reacties.

Het volgende verhaal zal nog wel even duren, denk ik.
Meeste van mijn vluchten zijn met mannen in pak en aktentas.
Of dat nou een verhaal waard is..?
 
Er zijn spannende films gemaakt over mannen in pak met aktentas! Nog een Ray-Ban erbij op en het scenario ligt voor het grijpen :cool:.
 
De Highway-man.

De Highway-man.

Een van mijn vaste klanten is de highway-man, hij is projectontwikkelaar voor honderden kilometers snelweg in aanbouw. Ik pik hem op van het vliegveld. Steevast heeft de man een mobiel aan zijn oor geplakt. In zijn kielzog altijd twee prachtige secretaresses. Vandaag is het de blonde en de brunette. In zijn secretaresse-arsenaal zit ook een oogverblindende aziatische. Jammer dat ze er vandaag niet is, ze is vriendelijk en spreekt goed Engels.

Low & Slow.
We zwieren langzaam over de nieuwe weg, draaien rondjes om halfafgebouwde viaducten. Ik let op zijn pink. Zijn kleine, kromme vingertje verteld mij precies wat ik moet doen. Sneller, langzamer, circel hier even, iets dichterbij, okay we kunnen door. Hoe vaker we vliegen, hoe kleiner zijn bewegingen.

Hij vraagt altijd naar mij, ookal spreek ik zijn taal niet. Mijn collega’s zullen zich wel afvragen waarom, maar het geheim van de pink, hou ik voor mezelf.

Terwijl we onze lucht-choreografie uitvoeren, krijg ik ineens een sterke herinnering. Dit was mijn favoriete kinder-fantasie voordat ik in slaap viel. Langzaam en laag vliegend, rondspelend in de lucht. In mijn fantasie vloog ik vanaf mijn ouderlijk huis richting de basisschool. Weilanden, een maisveld, dan een rij hoge bomen. Achter deze bomenrij is mijn school, een keertje circelen en dan landen op het voetbalveldje. In de fantasie had mijn ‘luchtvaartuig’ trappers, maar in essentie is het grotendeels gelijk aan wat ik nu aan het doen ben. Ahhh..... genieten...

....Oh shit, de pink!
De pink maakt nu snelle, driftige bewegingen. Sorry highwayman, ik lette eventjes niet op je pinkie... Mijn blik schiet rond, vanaf zijn pink naar de omgeving, naar mijn instrumenten, naar de naderende rij hoge bomen. Power for climb, trim, airspeed, RadAlt, positive rate-of-climb observed. Temps and Pressures okay, geen warninglight. Windrichting, electriciteitsdraden, gps-positie. Alles okay.

Achter deze bomenrij geen basisschool en voetbalveldje.


FTF
 
Slecht weer...

Slecht weer...

Ik tuur naar buiten. Grijs en grauw... Regendruppels zoeken hun weg over het raam.
Ik zie vage gebouwen in een besluierde wereld. Oef, dit is slecht, waarschijnlijk nog geen 500 meter zicht...
Ik kan niet langer zo doorgaan.... Ik moet iets......... doen!

Een vervelend gevoel kruipt omhoog vanuit mijn tenen.
Mijn lichaam verkrampt langzaam en zend alarm-signalen uit.
Kom op man, bedenk een plan!

Het zweet breekt nu overal uit, en ik krijg klamme koude handen.
Als een zak meel zit ik op mijn stoel.
Het lijkt wel alsof mijn geest zich heeft losgemaakt van mijn lichaam.

.....maar langzaam zinkt het besef terug in mijn lijf.

Okay, okay, zeg ik hardop, danmaar-nogmaar een bakkie. Ik sta op en loop maar naar de keuken.
Dit weer is een ware kwelling voor een vlieg-junky. Dagenlang starend uit het raam.
Een overdosis koffie is maar een tijdelijke en gedeeltelijke oplossing voor mijn ontwenningsverschijnselen.
Geef me een vliegbaar weertje en een klus. Nu, asjeblieft....
i... k... k... a... n... n.. i... e ... t... l... a.... n.... g.... e.... r.... z.... o.... n.... d.... e..... r.....

FTF
 
Back
Top