Scarecrow
New member
Het is feest! :yeehaa:
Eind Februari / begin Maart 2000 kwam ik op mijn primitieve computer vanuit mijn kamer in de Jordaan op Airwork uit. Ik had immers het boekje ''Hoe word ik piloot'' gekocht en zodoende kwam ik op deze site uit. Wat ik me er nog van kan herinneren, was dat het een kleine, primitieve site was (no offence) met niet zo heel veel leden als nu
duh, alleen had ik me nooit echt geregistreerd (schaam). Ik heb het hele forum links laten liggen en ben eigenlijk nooit meer terug gekomen. Het forum van toen is trouwens nog steeds te vinden (na enig zoekwerk) klik
Ik ben 18 Januari voor het eerst in 4 jaar tijd (!) weer voor een aantal weken naar Nederland gekomen en om familie weer eens op te zoeken (in de Jordaan jawel ) . In Oktober kwam ik op deze site terecht en had me geregistreerd, maar zoals het bij mij altijd gaat, ben ik altijd druk en heb bijna nooit tijd, althans dat gebruik ik altijd als excuus . Hoe cliché het ook klinkt, maar op dit moment zit ik op dezelfde kamer als eind Februari / begin Maart 2000, en dan zit ik ook nog op dit forum rond te neuzen : . En een van de complimenten die ik moet maken, is dat het ontzettend professioneel is geworden t.o.v 2000 en dat dat iets is waar de administrator (Diana?) erg trots op mag zijn! Chapeau :biertje:
De reden waarom ik dit schrijf, is eigenlijk heel simpel (of niet). In Amerika zet ik me per week ongeveer fulltime één dag (of meer als m'n roster het toelaat) in voor onder andere kansarme jongeren. Kansarme jongeren vind ik zelf een behoorlijk k*t woord, maar met dit soort jongeren bedoeld ik ex-jeugdbendeleden, weeskinderen, jongeren die uit het criminele circuit zijn gekomen of er nog inzitten, jongeren wiens ouders van social security leven, noem maar op. Ikzelf omschrijf me niet als een kansarme jongen van vroeger, maar we hadden het niet bepaald breed. Ik heb zelf ook vanaf mijn 15e gewerkt als vrijwilliger bij het Leger des Heils. Deze post is eigenlijk heel simpel. Ik hoop dat er mensen zijn die dit lezen en, die problemen hebben van wat voor omvang dan ook, kracht kunnen uitputten uit deze post. Er zullen denk ik een hoop jongeren zijn die geen diploma hebben, geen goede vooropleiding, noem maar op, en die de kans niet krijgen om piloot te worden. Als je bereid bent om keihard, en dan bedoel ik écht keihard, te werken dan ben je in ieder geval op de goede weg.
Ikzelf heb het vooral niet makkelijk gehad tijdens mijn jeugd. Mijn vader is zijn hele leven al doof en slechtziend en dat maakt het er zeker niet makkelijk op. Ik heb nooit kunnen voetballen bij een voetbalclub, puur omdat het geld er niet voor was. Op mijn 13e moest ik elke ochtend de Telegraaf bezorgen en vervolgens 's middags Huis-aan-Huis bladen. Het geld werd gebruikt voor dagelijkse behoeften, dus sparen zat er niet in. Merkkleding had ik nooit van gehoord en mijn oma breidde mijn truien vaak (waar ik overigens veel mee ben gepest). Ik heb 5 broers en 2 zussen, dus een grote familie. Ik ben de op één na oudste, maar ik was de enige die op de basisschool het advies kreeg om naar het Gymnasium te gaan. Iets waar ik op trots kon zijn op dat moment. In de tweede klas van het Gymnasium ben ik als vrijwilliger bij het Leger des Heils gaan werken. Ik sprak met mensen op straat, vaak daklozen, maar ook jongeren die onrust aan het maken waren. Voor dat laatste kon nogal eens wat problemen / conflicten opleveren, maar als 15-jarige kon ik mijn mannetje wel staan plus het feit dat ik niet alleen was natuurlijk en we nauw contact hadden met het lokale politiebureau. Al snel kwamen er problemen en op 17-jarige leeftijd ben ik het ziekenhuis ingeslagen door een groep jongeren. "Gelukkig" kwam ik er mee weg met een bloedneus en een lichte hersenschudding en wat schrammen. Mentaal heeft het echter wel problemen gegeven waaronder de eerste maanden een lichte vorm van mensenvrees. Ik isoleerde mijzelf en was heel erg in mezelf gekeerd. Via de huisarts doorverwezen naar een jeugdpsycholoog en al snel voelde ik me beter en pakte ik mijn vrijwilligerswerk bij het Leger des Heils weer op. Dit had ik beter nooit kunnen doen, want ik was inmiddels zeer bekend onder groepen jongeren die onrust vertoonden en dat kon nogal eens heel erg tegen me gaan werken. Twee dagen voordat ik 18 werd ben ik door een groep van deze jongeren bedreigd met een mes. Ik heb toen aangifte gedaan en een van die jongere kreeg toen een taakstraf van 80 uur (als ik het goed heb). Echter, hierdoor liepen de problemen dus al met al op. Wij werden gestalkd, bedreigd, achtervolgd, ruiten werden ingegooid, dingen werden vernield, noem maar op. Dat deed mij er niet van weerhouden om te stoppen met dat vrijwilligerswerk, maar ik richtte me nu vooral om mensen die hulp wilden en vier keer in de week leidde ik een groepje van 4 à 5 mensen door te gaan fitnessen. Voor mezelf was dat een zeer goede stap aangezien het me een bepaalde rust gaf. Echter, na een aantal maanden te worden gestalkd, bedreigd, noem maar op, werd het mij helemaal te veel en ben toen in het ziekenhuis opgenomen wegens ademhalingsproblemen, ofwel hyperventilatie. Al snel werd mij duidelijk dat ik eigenlijk niet veilig meer was om en rond mijn ouderlijk huis en dat resulteerde in ernstige isolatie en zelfingekeerdheid. Ik heb toen besloten om mij terug te trekken van mijn eindexamen (zat immers in de zesde klas), omdat ik grofweg niet naar school durfde danwel noodgedwongen niet meer naar school kon gaan en de school kon geen optie bieden om thuis examen te doen. De enige mogelijkheid was Staatsexamen doen, maar dat was destijds iets van 1,500 gulden en wij konden dat gewoonweg niet ophoesten.
Een paar maanden na deze situatie kwam ik op Internet deze site tegen en het was nog erg klein, maar ik voelde me toch erg ongemakkelijk om een vraag te stellen als ''kan ik piloot worden zonder diploma''. Heb dat toen niet gedaan, maar één ding wist ik wel en dat was dat het mogelijk was om zonder diploma aan een Amerikaanse universiteit te studeren. Ik had niks zwart op wit, maar vanuit mijn beleving moest je een toelatingstest doen, die iedere high school senior moest doen, de SAT reasoning test of de ACT test. Met een telefoonmodem (of hoe dat toen ook heette) hadden we dan ook een hoge telefoonrekening aangezien ik veel informatie aan het verschaffen was. Tijdens dit zoeken kwam ik uit op een aantal universiteiten waaronder de ''Montana State University'' in de Staat, jawel, Montana. Deze universiteit was een van de weinigen die Internationale Studenten merit based scholarships aanbieden wat inhoudt dat ze alle kosten op zich nemen aan de hand van bijzondere kwaliteiten. Er gold wel een ACT composite score van 25 of hoger en die moest ik dus wel gaan nemen, maar ik moest de ACT afleggen in London aangezien het niet mogelijk was in Nederland.
Eerste stap was dus het geld bij elkaar sprokkelen en voor 200 gulden ofzo had ik een retourtje; 's ochtends heen en 's avonds terug. Mijn geluk kon niet op toen ik een paar weken later een brief ontving met mijn scores waaronder een ACT composite score van 29 wat zeer bovengemiddeld is (!) .
De tweede stap was om de ''Montana State University'' aan te schrijven en duidelijk te maken waarom ik geen Nederlands diploma had. Ik had een heel duidelijke brief als bijlage gevoegd met alle duidelijkheden erin en waarom ik het zo graag wil om te studeren, maar bijzondere kwaliteiten? Die had ik niet. Na twee weken kreeg ik bericht dat het aanmeldingspakket in goede handen was ontvangen en dat ik binnen enkele dagen geïnformeerd werd of ik geaccepteerd was, maar ook of ik in aanmerking kwam voor een merit based scholarship (ouders konden die studie immers niet betalen). Drie weken later werd er om 2300 gebeld (was daar immers 1500LT). Ik lag net in bed en kreeg een Amerikaan aan de telefoon. Was niet helemaal helder, maar al snel had ik door waar het over ging. Allereerst kreeg ik heel erg veel complimenten over wat ik gedaan heb voor kansarme mensen en daar werd ontzettend veel waarde aan gehecht en je hoorde aan die stem alleen al dat het écht oprecht bedoeld was. Al snel werd duidelijk dat ik geaccepteerd was en ik kreeg de merit based scholarship aangeboden met als voorwaarden dat ik 20 uur in de week community assistant was! Een community assistant is iemand die betrokken is op de campus van een universiteit en studenten begeleid, bemiddelt tussen conflicten, het aanspreekpunt van studenten, noem maar op. Ik was zó ontzettend blij dat ik ondanks veel tegenslagen die ik had, dit tóch mocht doen. In April ontvingen wij een document om mee naar het Amerikaanse Consulaat te gaan voor het studentenvisum en in Juli lag dat felbegeerde visum op onze deurmat en in Augustus word je dan door je familie en vrienden uitgezwaaid op Schiphol en begint je avontuur. Een afsluiting van een oud hoofdstuk en een start van een nieuwe.
Wat ik hier vooral mee wil aanduiden, is dat het niet uitmaakt of je nou zo'n kak jochie bent uit Wassenaar of dat je een Amsterdams straatjochie bent. Kansarm of niet, zolang je bereid bent er keihard voor te werken, komt het goed. Mocht je niet bereid zijn om bepaalde opofferingen te doen, of ben je liever lui dan moe, dan zul je het zeker niet redden. Ik maak maandelijks heel erg gevallen mee en een jongen van 19 jaar is vorig aangenomen op Yale University (!). Een jongen die emotioneel zeer beschadigd was aangezien zijn beide ouders zelfmoord hebben gepleegd, maar wel een gezond verstand had. Hij heeft keihard moeten werken en heel veel met kritiek om moeten gaan, maar hij heeft nu een grote kans op een succesvolle carrière / toekomst. Zijn droom is om advocaat te worden en mensen die het moeilijk hebben, hun rechten beschermen. Hij studeert nu Psychology en daarna neemt hij de LSAT en gaat hij naar Law School, als alles goed gaat. Zo zijn er meerdere jongens en meiden die het niet makkelijk hebben en mijn boodschap voor hen is ook om echt je beste beentje voor te zetten, actief betrokken zijn en keihard werken om je doel te behalen. Het is namelijk mogelijk als je het niet makkelijk hebt, om een mooie toekomst te hebben en dan bedoel ik niet dat je 40 jaar bij de AH gaat werken. Ik meen oprecht als mensen dit lezen, ze op een of andere manier denken van: wat nou, ik ga piloot worden en het kan me niet schelen hoe! (je moet immers niet te veel eisen gaanstellen).
Ik heb dit allemaal ook in de praktijk gebracht tijdens mijn tijd aan de ''Montana State University''. Bijna iedereen kende mij en als Community Assistant ging ik een keer in de maand naar een grote stad, Los Angeles, New York, Chicago, Miami, Dallas, Salt Lake, Detroit, noem maar op. Ik ging samen met nog een aantal om actief mensen die het moeilijk hebben te doen aansporen om te gaan studeren aan de ''Montana State University''. Zo heb ik zelf in de vier jaar 30 (!) studenten onder mijn hoede gehad en dat waren niet allemaal makkelijke studenten en dan dien je je toch professioneel op te stellen, maar ben trots op het feit dat ik mensen ermee kan en wil helpen en persoonlijk zou ik iedereen verplichten dat te doen, maar daar ben ik hier natuurlijk niet voor . Tijdens mijn studie heb ik mij gericht op Psychologische / Sociologische vakken en in mijn vrije tijd heb ik mijn vliegbrevetten gehaald, althans vanaf mijn derde jaar pas, aangezien ik daarvoor geen lening kon afsluiten en ik het geld er gewoonweg niet voor had en de universiteit ook niet gek was om dat voor mij te betalen.
Tijdens mijn eerste jaar heb ik mijn vrouw ontmoet en tijdens mijn vierde jaar heb ik haar op bijzondere wijze ten huwelijk gevraagdyeehaa. Tijdens het derde jaar had zij als co-signer opgetreden voor mijn lening voor mijn vliegbrevetten. In het vierde jaar dus én getrouwd én al mijn FAA brevetten incl. instructeursbrevetten én mijn 4-year degree én een heleboel mensen blij gemaakt en geholpen. Dit was in Mei 2004 dat ik klaar was en tot September heb ik nog gewerkt als instructeur en met grofweg 900TT waarvan iets van 130ME en ben toen aangenomen op als FO bij Pinnacle op de CRJ series. Heel blij natuurlijk en na anderhalf jaar (!) kreeg ik mijn upgrade al naar Captain op de CRJ. Na een jaar Captain op de CRJ had ik mijn airlineapps geupdate voor Delta, ze waren immers aan het aannemen en ik dacht bij mezelf, doe eens een gok. Werkelijk geen week later kreeg ik al een interviewdatum Januari 2007. We kregen het meteen te horen of je door was of niet en ik was DOOR! Daarna nog met een psychiater moeten praten en hij moest advies uitbrengen, iedere kandidaat moet met deze psychic praten, aan Delta. Mij mankeert natuurlijk niets en in April begon de GS. Ik was totally freaked out om op 25 jarige leeftijd te beginnen bij een major. Dat is zeer bijzonder in de States, maar dat betekent ook beter pensioen later en betere pay later. Mijn totals waren iets van 3500 waarvan 1100PIC. In Mei 2007 begon Initial Operating Experience (IOE) op de MD88, ofwel de ''Maddog'' zoals we haar noemen. Op dit moment ben ik 27 en anderhalf jaar werkzaam bij Delta en FO op de ''Maddog'' met als basis NYC (JFK, LGA én EWR)!
Wat ik hopelijk kan meegeven aan ieder die dit lees, is dat je niet moet opgeven, vooral niet als mensen dat denken te weten. Als je iets wilt, dan ga je ervoor en als je niet keihard wilt werken, dan kun je dit vak beter niet ingaan. Nogmaals, iedereen die dit lees en het moeilijk heeft, ik hoop uit de grond van mijn hart dat er eventueel kracht uitgeput kan worden en het in iets positiefs gemaakt van kan worden! Ik hoop ook dat er eventueel jongeren zijn die zich schamen om bepaalde dingen op dit forum te zetten, dat gewoon doen. Je kunt hier zo goed als anoniem blijven en ik denk zelf dat de mensen op dit forum genoeg respect kunnen overbrengen aan iemand die het heel moeilijk heeft, maar toch een mogelijkheid zoekt voor zijn droom. De eerste stap is immers informatie werven!
En als je dat doet, dan zal het natuurlijk feest zijn :yeehaa: (vandaar de topic titel)
Als laatste wil ik mededelen dat ik voor iedereen die keihard werkt om zijn droom waar te maken, dat ik voor hen nu een biertje opentrek :biertje:
Disclaimer: het is erg lang geleden dat ik Nederlands heb geschreven, dus excuses voor grammaticale of spellingsfouten
Eind Februari / begin Maart 2000 kwam ik op mijn primitieve computer vanuit mijn kamer in de Jordaan op Airwork uit. Ik had immers het boekje ''Hoe word ik piloot'' gekocht en zodoende kwam ik op deze site uit. Wat ik me er nog van kan herinneren, was dat het een kleine, primitieve site was (no offence) met niet zo heel veel leden als nu
duh, alleen had ik me nooit echt geregistreerd (schaam). Ik heb het hele forum links laten liggen en ben eigenlijk nooit meer terug gekomen. Het forum van toen is trouwens nog steeds te vinden (na enig zoekwerk) klik Ik ben 18 Januari voor het eerst in 4 jaar tijd (!) weer voor een aantal weken naar Nederland gekomen en om familie weer eens op te zoeken (in de Jordaan jawel ) . In Oktober kwam ik op deze site terecht en had me geregistreerd, maar zoals het bij mij altijd gaat, ben ik altijd druk en heb bijna nooit tijd, althans dat gebruik ik altijd als excuus
. Hoe cliché het ook klinkt, maar op dit moment zit ik op dezelfde kamer als eind Februari / begin Maart 2000, en dan zit ik ook nog op dit forum rond te neuzen : . En een van de complimenten die ik moet maken, is dat het ontzettend professioneel is geworden t.o.v 2000 en dat dat iets is waar de administrator (Diana?) erg trots op mag zijn! Chapeau :biertje:De reden waarom ik dit schrijf, is eigenlijk heel simpel (of niet). In Amerika zet ik me per week ongeveer fulltime één dag (of meer als m'n roster het toelaat) in voor onder andere kansarme jongeren. Kansarme jongeren vind ik zelf een behoorlijk k*t woord, maar met dit soort jongeren bedoeld ik ex-jeugdbendeleden, weeskinderen, jongeren die uit het criminele circuit zijn gekomen of er nog inzitten, jongeren wiens ouders van social security leven, noem maar op. Ikzelf omschrijf me niet als een kansarme jongen van vroeger, maar we hadden het niet bepaald breed. Ik heb zelf ook vanaf mijn 15e gewerkt als vrijwilliger bij het Leger des Heils. Deze post is eigenlijk heel simpel. Ik hoop dat er mensen zijn die dit lezen en, die problemen hebben van wat voor omvang dan ook, kracht kunnen uitputten uit deze post. Er zullen denk ik een hoop jongeren zijn die geen diploma hebben, geen goede vooropleiding, noem maar op, en die de kans niet krijgen om piloot te worden. Als je bereid bent om keihard, en dan bedoel ik écht keihard, te werken dan ben je in ieder geval op de goede weg.
Ikzelf heb het vooral niet makkelijk gehad tijdens mijn jeugd. Mijn vader is zijn hele leven al doof en slechtziend en dat maakt het er zeker niet makkelijk op. Ik heb nooit kunnen voetballen bij een voetbalclub, puur omdat het geld er niet voor was. Op mijn 13e moest ik elke ochtend de Telegraaf bezorgen en vervolgens 's middags Huis-aan-Huis bladen. Het geld werd gebruikt voor dagelijkse behoeften, dus sparen zat er niet in. Merkkleding had ik nooit van gehoord en mijn oma breidde mijn truien vaak (waar ik overigens veel mee ben gepest). Ik heb 5 broers en 2 zussen, dus een grote familie. Ik ben de op één na oudste, maar ik was de enige die op de basisschool het advies kreeg om naar het Gymnasium te gaan. Iets waar ik op trots kon zijn op dat moment. In de tweede klas van het Gymnasium ben ik als vrijwilliger bij het Leger des Heils gaan werken. Ik sprak met mensen op straat, vaak daklozen, maar ook jongeren die onrust aan het maken waren. Voor dat laatste kon nogal eens wat problemen / conflicten opleveren, maar als 15-jarige kon ik mijn mannetje wel staan plus het feit dat ik niet alleen was natuurlijk en we nauw contact hadden met het lokale politiebureau. Al snel kwamen er problemen en op 17-jarige leeftijd ben ik het ziekenhuis ingeslagen door een groep jongeren. "Gelukkig" kwam ik er mee weg met een bloedneus en een lichte hersenschudding en wat schrammen. Mentaal heeft het echter wel problemen gegeven waaronder de eerste maanden een lichte vorm van mensenvrees. Ik isoleerde mijzelf en was heel erg in mezelf gekeerd. Via de huisarts doorverwezen naar een jeugdpsycholoog en al snel voelde ik me beter en pakte ik mijn vrijwilligerswerk bij het Leger des Heils weer op. Dit had ik beter nooit kunnen doen, want ik was inmiddels zeer bekend onder groepen jongeren die onrust vertoonden en dat kon nogal eens heel erg tegen me gaan werken. Twee dagen voordat ik 18 werd ben ik door een groep van deze jongeren bedreigd met een mes. Ik heb toen aangifte gedaan en een van die jongere kreeg toen een taakstraf van 80 uur (als ik het goed heb). Echter, hierdoor liepen de problemen dus al met al op. Wij werden gestalkd, bedreigd, achtervolgd, ruiten werden ingegooid, dingen werden vernield, noem maar op. Dat deed mij er niet van weerhouden om te stoppen met dat vrijwilligerswerk, maar ik richtte me nu vooral om mensen die hulp wilden en vier keer in de week leidde ik een groepje van 4 à 5 mensen door te gaan fitnessen. Voor mezelf was dat een zeer goede stap aangezien het me een bepaalde rust gaf. Echter, na een aantal maanden te worden gestalkd, bedreigd, noem maar op, werd het mij helemaal te veel en ben toen in het ziekenhuis opgenomen wegens ademhalingsproblemen, ofwel hyperventilatie. Al snel werd mij duidelijk dat ik eigenlijk niet veilig meer was om en rond mijn ouderlijk huis en dat resulteerde in ernstige isolatie en zelfingekeerdheid. Ik heb toen besloten om mij terug te trekken van mijn eindexamen (zat immers in de zesde klas), omdat ik grofweg niet naar school durfde danwel noodgedwongen niet meer naar school kon gaan en de school kon geen optie bieden om thuis examen te doen. De enige mogelijkheid was Staatsexamen doen, maar dat was destijds iets van 1,500 gulden en wij konden dat gewoonweg niet ophoesten.
Een paar maanden na deze situatie kwam ik op Internet deze site tegen en het was nog erg klein, maar ik voelde me toch erg ongemakkelijk om een vraag te stellen als ''kan ik piloot worden zonder diploma''. Heb dat toen niet gedaan, maar één ding wist ik wel en dat was dat het mogelijk was om zonder diploma aan een Amerikaanse universiteit te studeren. Ik had niks zwart op wit, maar vanuit mijn beleving moest je een toelatingstest doen, die iedere high school senior moest doen, de SAT reasoning test of de ACT test. Met een telefoonmodem (of hoe dat toen ook heette) hadden we dan ook een hoge telefoonrekening aangezien ik veel informatie aan het verschaffen was. Tijdens dit zoeken kwam ik uit op een aantal universiteiten waaronder de ''Montana State University'' in de Staat, jawel, Montana. Deze universiteit was een van de weinigen die Internationale Studenten merit based scholarships aanbieden wat inhoudt dat ze alle kosten op zich nemen aan de hand van bijzondere kwaliteiten. Er gold wel een ACT composite score van 25 of hoger en die moest ik dus wel gaan nemen, maar ik moest de ACT afleggen in London aangezien het niet mogelijk was in Nederland.
Eerste stap was dus het geld bij elkaar sprokkelen en voor 200 gulden ofzo had ik een retourtje; 's ochtends heen en 's avonds terug. Mijn geluk kon niet op toen ik een paar weken later een brief ontving met mijn scores waaronder een ACT composite score van 29 wat zeer bovengemiddeld is (!) .
De tweede stap was om de ''Montana State University'' aan te schrijven en duidelijk te maken waarom ik geen Nederlands diploma had. Ik had een heel duidelijke brief als bijlage gevoegd met alle duidelijkheden erin en waarom ik het zo graag wil om te studeren, maar bijzondere kwaliteiten? Die had ik niet. Na twee weken kreeg ik bericht dat het aanmeldingspakket in goede handen was ontvangen en dat ik binnen enkele dagen geïnformeerd werd of ik geaccepteerd was, maar ook of ik in aanmerking kwam voor een merit based scholarship (ouders konden die studie immers niet betalen). Drie weken later werd er om 2300 gebeld (was daar immers 1500LT). Ik lag net in bed en kreeg een Amerikaan aan de telefoon. Was niet helemaal helder, maar al snel had ik door waar het over ging. Allereerst kreeg ik heel erg veel complimenten over wat ik gedaan heb voor kansarme mensen en daar werd ontzettend veel waarde aan gehecht en je hoorde aan die stem alleen al dat het écht oprecht bedoeld was. Al snel werd duidelijk dat ik geaccepteerd was en ik kreeg de merit based scholarship aangeboden met als voorwaarden dat ik 20 uur in de week community assistant was! Een community assistant is iemand die betrokken is op de campus van een universiteit en studenten begeleid, bemiddelt tussen conflicten, het aanspreekpunt van studenten, noem maar op. Ik was zó ontzettend blij dat ik ondanks veel tegenslagen die ik had, dit tóch mocht doen. In April ontvingen wij een document om mee naar het Amerikaanse Consulaat te gaan voor het studentenvisum en in Juli lag dat felbegeerde visum op onze deurmat en in Augustus word je dan door je familie en vrienden uitgezwaaid op Schiphol en begint je avontuur. Een afsluiting van een oud hoofdstuk en een start van een nieuwe.
Wat ik hier vooral mee wil aanduiden, is dat het niet uitmaakt of je nou zo'n kak jochie bent uit Wassenaar of dat je een Amsterdams straatjochie bent. Kansarm of niet, zolang je bereid bent er keihard voor te werken, komt het goed. Mocht je niet bereid zijn om bepaalde opofferingen te doen, of ben je liever lui dan moe, dan zul je het zeker niet redden. Ik maak maandelijks heel erg gevallen mee en een jongen van 19 jaar is vorig aangenomen op Yale University (!). Een jongen die emotioneel zeer beschadigd was aangezien zijn beide ouders zelfmoord hebben gepleegd, maar wel een gezond verstand had. Hij heeft keihard moeten werken en heel veel met kritiek om moeten gaan, maar hij heeft nu een grote kans op een succesvolle carrière / toekomst. Zijn droom is om advocaat te worden en mensen die het moeilijk hebben, hun rechten beschermen. Hij studeert nu Psychology en daarna neemt hij de LSAT en gaat hij naar Law School, als alles goed gaat. Zo zijn er meerdere jongens en meiden die het niet makkelijk hebben en mijn boodschap voor hen is ook om echt je beste beentje voor te zetten, actief betrokken zijn en keihard werken om je doel te behalen. Het is namelijk mogelijk als je het niet makkelijk hebt, om een mooie toekomst te hebben en dan bedoel ik niet dat je 40 jaar bij de AH gaat werken. Ik meen oprecht als mensen dit lezen, ze op een of andere manier denken van: wat nou, ik ga piloot worden en het kan me niet schelen hoe! (je moet immers niet te veel eisen gaanstellen).
Ik heb dit allemaal ook in de praktijk gebracht tijdens mijn tijd aan de ''Montana State University''. Bijna iedereen kende mij en als Community Assistant ging ik een keer in de maand naar een grote stad, Los Angeles, New York, Chicago, Miami, Dallas, Salt Lake, Detroit, noem maar op. Ik ging samen met nog een aantal om actief mensen die het moeilijk hebben te doen aansporen om te gaan studeren aan de ''Montana State University''. Zo heb ik zelf in de vier jaar 30 (!) studenten onder mijn hoede gehad en dat waren niet allemaal makkelijke studenten en dan dien je je toch professioneel op te stellen, maar ben trots op het feit dat ik mensen ermee kan en wil helpen en persoonlijk zou ik iedereen verplichten dat te doen, maar daar ben ik hier natuurlijk niet voor
. Tijdens mijn studie heb ik mij gericht op Psychologische / Sociologische vakken en in mijn vrije tijd heb ik mijn vliegbrevetten gehaald, althans vanaf mijn derde jaar pas, aangezien ik daarvoor geen lening kon afsluiten en ik het geld er gewoonweg niet voor had en de universiteit ook niet gek was om dat voor mij te betalen.Tijdens mijn eerste jaar heb ik mijn vrouw ontmoet en tijdens mijn vierde jaar heb ik haar op bijzondere wijze ten huwelijk gevraagd
yeehaa. Tijdens het derde jaar had zij als co-signer opgetreden voor mijn lening voor mijn vliegbrevetten. In het vierde jaar dus én getrouwd én al mijn FAA brevetten incl. instructeursbrevetten én mijn 4-year degree én een heleboel mensen blij gemaakt en geholpen. Dit was in Mei 2004 dat ik klaar was en tot September heb ik nog gewerkt als instructeur en met grofweg 900TT waarvan iets van 130ME en ben toen aangenomen op als FO bij Pinnacle op de CRJ series. Heel blij natuurlijk en na anderhalf jaar (!) kreeg ik mijn upgrade al naar Captain op de CRJ. Na een jaar Captain op de CRJ had ik mijn airlineapps geupdate voor Delta, ze waren immers aan het aannemen en ik dacht bij mezelf, doe eens een gok. Werkelijk geen week later kreeg ik al een interviewdatum Januari 2007. We kregen het meteen te horen of je door was of niet en ik was DOOR! Daarna nog met een psychiater moeten praten en hij moest advies uitbrengen, iedere kandidaat moet met deze psychic praten, aan Delta. Mij mankeert natuurlijk niets en in April begon de GS. Ik was totally freaked out om op 25 jarige leeftijd te beginnen bij een major. Dat is zeer bijzonder in de States, maar dat betekent ook beter pensioen later en betere pay later. Mijn totals waren iets van 3500 waarvan 1100PIC. In Mei 2007 begon Initial Operating Experience (IOE) op de MD88, ofwel de ''Maddog'' zoals we haar noemen. Op dit moment ben ik 27 en anderhalf jaar werkzaam bij Delta en FO op de ''Maddog'' met als basis NYC (JFK, LGA én EWR)!Wat ik hopelijk kan meegeven aan ieder die dit lees, is dat je niet moet opgeven, vooral niet als mensen dat denken te weten. Als je iets wilt, dan ga je ervoor en als je niet keihard wilt werken, dan kun je dit vak beter niet ingaan. Nogmaals, iedereen die dit lees en het moeilijk heeft, ik hoop uit de grond van mijn hart dat er eventueel kracht uitgeput kan worden en het in iets positiefs gemaakt van kan worden! Ik hoop ook dat er eventueel jongeren zijn die zich schamen om bepaalde dingen op dit forum te zetten, dat gewoon doen. Je kunt hier zo goed als anoniem blijven en ik denk zelf dat de mensen op dit forum genoeg respect kunnen overbrengen aan iemand die het heel moeilijk heeft, maar toch een mogelijkheid zoekt voor zijn droom. De eerste stap is immers informatie werven!
En als je dat doet, dan zal het natuurlijk feest zijn :yeehaa: (vandaar de topic titel)
Als laatste wil ik mededelen dat ik voor iedereen die keihard werkt om zijn droom waar te maken, dat ik voor hen nu een biertje opentrek :biertje:
Disclaimer: het is erg lang geleden dat ik Nederlands heb geschreven, dus excuses voor grammaticale of spellingsfouten
