G-APEK, onze Ghoost Rider van die nacht en een bak die ik nog vele jaren met enorm ontzag af zou handelen want ja, je wist immers maar nooit wat er van alle verhalen waar was.(fotocredit; Dré Peijmen, Amsterdam 9 februari 1989, www.airliners.net)
We schrijven 1987 en de telefoon rinkelde. Ik nam op en het was een vriend van mij bij KLM. Hij belde om te zeggen dat hij twee stoelen had geregeld in een Air Bridge Carriers Merchantman (een voor vrachtvervoer omgebouwde Vanguard) van Manchester naar Amsterdam in de cockpit en of ik trek had mee te gaan. Totaal overbodige vraag want als er in een propkist te vliegen is, liefst oud en zeldzaam, staan we altijd vooraan in de rij want zoals mijn credo altijd is; "echte vliegtuigen hebben molentjes".
Wij aan boord gesprongen van een BAe-146 van Dan Air (ook al lang failliet) naar Manchester en na een dagje rondhangen melde we ons om ca. 20.00 uur bij de KLM vrachtafhandeling. De kist vloog in opdracht van KLM met KLM vracht dagelijks naar Amsterdam. Behalve reguliere vracht stond de vlucht bij het platformpersoneel op SPL bekend als "de paling vlucht" Normaal gesproken zat en een paar honderd kilo Schotse kweekpaling in de belly die Nederland nog nooit hadden gezien maar twee dagen later in Nederland als 'Vers Gerookte IJselmeeraal' over de toonbank vloog. Ook vandaag weer 450 kilo glibberaal aan boord met verder van alles en nog wat, bij elkaar een tonnetje of 22.
Voor het eerst van mijn leven zag ik toen een handmatig "weight and balance sheet" met al die schuine lijntjes en ik keer ernaar als een aap in een horloge. Ik kon in mijn onschuld toen niet vermoeden enkele jaren later dezen bovenmenselijke documenten in al hun geheimtaal dagelijks voor mijn neus te hebben en dan nog te snappen was er allemaal voor getallen op stonden ook. Zo zie je maar weer, het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
We gingen naar het platform en met de opdracht vooral binnen in de kist te blijven want we hadden immers geen Manchester platform pas, ach, toen kon dat nog allemaal. Niemand die er ook maar over piekerde ons ergens aan te melden, nee hoor, in het busje met de crew mee, geen beveiliging of wat dan ook en weg wezen. In het crewbusje kennis gemaakt met een paar vliegers die mijn overgrootvader konden zijn en daar kwamen meteen de verhalen. Niet de bekende cockpitverhalen maar de verhalen over "Echo Kilo" en of iemand ons al had geïnformeerd? Wij keken elkaar aan en schudden nee in onze onschuld.
Nou zij de BWK, dan zal ik jullie maar inwijden in de historie van deze kist. Hij vertelde dat er jaren geleden een captain was die deze bak eigenlijk als de 'zijne' beschouwde. De arme man was omgekomen bij een auto ongeluk en sindsdien was hij al diverse keren door verschillende personen in de cockpit gezien, althans, zijn geest. Gewoon zittend in de linkerstoel en diegene die binnenkwam begroetend en aanspreken met zijn naam ook. We keken elkaar weer aan en ik dacht, natuurlijk, en daar moeten wij instinken.
Dat was allemaal nog niet het ergste vertelde hij. Wat echt erg is dat is dat iedereen die deze kist sindsdien iets heeft aangedaan binnen een week dood is. Een heftruckchauffeur die een lepel door de romp stak viel de volgende dag dood op het platform, een transportbandchauffeur die schade maakte aan de kist lag binnen een week gewoon dood op bed. Ook een vlieger die de kist veel te hard had neergezet daarmee schade aan de vracht had veroorzaakt (je kent ze wel, tie tip & tell verklikkers die aangeven of er met een kist met b.v. een duur instrument is gegooid of niet) is binnen een week onder onduidelijke omstandigheden verongelukt thuis. Verder vertelde hij dat er werkelijk geen hond meer was die nog alleen deze kist in durfde b.v. om onderhoudswerk te doen.
Leuk vooruitzicht voor ons uitstapje dacht ik. Maar goed, ik ging het laden bekijken en het zal wel deels verbeelding zijn geweest maar het leek inderdaad of de beladers ontzag hadden voor de oude dame en zeer omzichtig te werk gingen. Het laden van de pallets en de paling duurde niet te lang en de vier turbines kwamen in het holst van de nacht trillend tot leven. Een ATC clearence en taxiclearence werd ontvangen en op pad met dat apparaat. De start was weer een waar feest in zo een oude prop. Duizend en één schakelaars moesten worden verzet en de captain kreeg volgens mij nekklachten van het achterom kijken naar het BWK paneel. Remmen los en gaan met dat ding.
Na een uurtje kwam de kustlijn in zicht en we werden naar WP gestuurd voor een ILS 27 (mocht toen nog 's nachts) en ik kreeg op bekend terrein weer eens de kans om mijn al jaren verlopen RT license te activeren. Op approach zat een gabber van me waarmee ik talloze VFR vluchten van SPL had gemaakt en die reageerde nadat ik me had gemeld met oorverdovende stilte. Nog een keer roepen en het antwoord was "dat is toch verdorie niet waar hé". Wel dus, het was hartstikke waar. Maar goed, radar vectors voor 27 en in de kraakheldere nacht was op right hand downwind de baan overduidelijk zichtbaar en een visual werd approved. We moesten nog wel even door op 090 om wat hoogte kwijt te raken en we draaide vervolgens in één ruk rechtsom naar heading 270 en boven Weesp waren we established. Ik wilde wel een break off naar 24 want we moesten naar de huidige Bravo's maar de baas vond dat te veel van het goede.
De landing was uneventfull en when vecating (toen heette dat nog clearing) the runway motor 1 en 4 shut off en we reden een minuut of zes later het vrachtplatform op en hadden daarmee het eind van dit avontuur weer bereikt. De crew werd bedankt en met een marshaller reden we mee naar de havendienst om daar het veld te verlaten.
Een paar jaar later was ik roodpet bij KLM zoals die functie toen heette (nu TLO). In die periode heb ik de "Echo Kilo" regelmatig 's avonds beladen en de oude dame altijd met bovennormaal ontzag behandeld en mijn teamleden over de geest en de vloek verteld. Ik wilde met die kennis op zak immers me niet verantwoordelijk voelen voor brokken aan de kist met eventueel fatale gevolgen voor de belader. Ik kon er dan ook niet bij met mijn pet dat een andere kist, de G-APEP, werd uitgekozen om in het museum van Brooklands geplaatst te worden als enige nog bestaande Vanguard ter wereld. Ik weet niet wie de bijl in de "Echo Kilo" heeft gezet maar ik hoop voor die personen dat de geest zich in de eeuwige rust kon vinden en hen met rust zou laten.
An-22
Last edited:
. Ik kan me de surprise voor die ATC gabber van je wel voorstellen. Jammer dat alles tegenwoordig moeilijk en verboden is...
