Even objectief:
In een psychologisch opzicht discrimineren we standaard, in alles wat we doen. Discrimineren betekent onderscheid maken, als het ware, selecteren. Dit kan goed bedoeld zijn, of juist heel slecht. De bedoeling achter is het allerbelangrijkste, en ja, daar moeten we ook voor discrimineren. Een bedoeling bestaat nooit uit één en hetzelfde.
Als we geen keuzes zouden maken, zou het al een gigantische puinhoop zijn. Natuurlijk is discrimineren op ras, geslacht, geaardheid, levens-/geloofsovertuiging heel ernstig, maar het is niks anders dan wat onze (onder-)bewustzijn tegen ons schreeuwt dat we moeten overleven en niet moeten zeiken om dingen die er niet toe doen
Ik weet bijvoorbeeld dat in landen, waar de economie niet bepaald lekker draait (of helemaal niet), dat daar vaker sprake is van racisme. Met name omdat men niet gewend is aan gastarbeiders of internationalisering. Ze hebben in feite niks te verliezen, omdat ze niks anders hebben. Armoede of malaise is vaak een aanleiding voor hevig verzet tegen buitenlanders, met het idee dat hen alles wordt ontnomen. Deze situaties versterken hun band met hun natie, hun laatste hoop, hun alles. Zij identificeren zich dan ook zo.
Je kunt natuurlijk schreeuwen om één wereld, maar het valt toch weer in deugen. Kijk maar naar de Sovjet-Unie, of Joegoslavië. Ieder heeft zijn eigen mening, en dan krijg je groepjesvorming. Uiteindelijk willen deze verschillende groepen weer voor zichzelf beginnen, en krijg je weer onafhankelijkheidsstrijden. Vergelijk de mens maar met de aap. Sociale groepen onderling, maar deze groepen blijven solide, ongeacht dat ze kunnen cohabiteren.
Kortom, discriminatie, goed of fout, heerst altijd en overal. Zelfs in de supermarkt, als je moet kiezen tussen 2 of meer merken chips of bier (je kunt altijd wel alle 2 merken kopen, maar je zult toch 1tje het lekkerste vinden en de andere laten vallen)
Maar als jij jezelf als de lekkerste chips of bier beschouwt, zit je goed. Zo moet je ook denken, naar mijn mening!
Just my 2 objective cents